அப்பரின் திருகைலாய காட்சி தரிசனம் (apparin thiru kailāya kātci dharisanam – St. Appar's sacred revelation of Kāilash vision)

திருச்சிற்றம்பலம் (thirchiRRambalam – sacred wisdom revealed)!

ஞானத்தால் தொழுவார்கள் சில ஞானிகள்
ஞானத்தால் தொழுவேன் உனை நான் அலேன்
ஞானத்தால் தொழுவார்கள் தொழக் கண்டு
ஞானத்தாய் உன்னை நானும் தொழுவனே.

(

nyAnaththAl thozuvArkaL cila nyAnikaL
nyAnaththAl thozuvEn unai n^An alEn
nyAnaththAl thozuvArkaL thozakkaNDu
nyAnaththAy unnai n^Anum thozuvanE.

There are some wise who worship with wisdom;
I am not one who worships You with wisdom;
Seeing those who worship with wisdom, worshipping,
oh the Wise, I am also worshiping You!

)

அப்பர் தேவாரம் (appar dhEvaaram)

According to Tamil religious calendar, சித்திரை சதயம் திருநக்ஷத்திரம் (cittirai sadayam tirunakṣattiram)  is celebrated as the sacred திரு நாவுக்கரச நாயனார் குருபூசை (thiru nāvukkarasa nāyanār gurupūcai – guru worship of Saint Thirunavakarasa nayanaar) respectfully adored as அப்பர் பெருமான் (appar perumān – divine father)

Interestingly, there is a miraculously mystical phenomena associated with life of this great saint viz. திரு கைலாய காட்சி தரிசனம் (thiru kailāya kātci dharisanam – sacred revelation of Kāilash vision) of the परब्रह्म (parabrahma – absolute divinity) theologized in शैवमत संप्रदाय (śaivamata saṃpradāya – Shaiva religious tradition) as Lord பரமசிவன் (paramasivan) which occurred on another sacred day viz.  ஆடி அமாவாசை (āḍi amāvāsai). The saint who in spite of his failing health conditions and old age, was desperate to have the திரு கைலாய காட்சி தரிசனம் (thiru kailāya kātci dharisanam – sacred revelation of Kāilash vision), took up the arduous पाद यात्र (pāda yātra – pilgrimage on foot) from Tamil Nadu at the southern most of the vast Indian sub-continent all the way to the sacred भूलोक कैलाश (bhūloka kailāśa – terrestrial kailash) at the north. In this long marathon, pilgrimage crossing over multiple kinds of topological terrains across different states in between – Andhra Pradesh, Karnataka, Maharashtra, Madhya Pradesh, Varanasi, Uttar Pradesh etc. In this long a tiring journey, the saint had to walk through the roughest and toughest terrains of the wildest of jungles, rivers and toughest of mountains before reaching the Himalayas to have this दिव्य दर्शन् (divya darśan – divine vision). The noble poet saint தெய்வப்புலவர் சேக்கிழார்  (dheivappulavar sEkkizhaar – divine poet Sekkizhaar) in his magnum opus mystic anthological poetic masterpiece பெரிய புராணம் (periya puraaNam) very beautifully narrates the toughest of challenges faced by the saint in this journey. According to him, with his unparalleled determination to reach his destination the Holy Saint boldly ventured into some of the most dangerous jungle terrains which even the Gods would not dare to enter. To quote him,   

அம் மருங்கு கடந்து போம் அவர் ஆர் கொள் சூல அயில் படைச்

செம்மல் வெண் கயிலைப் பொருப்பை   நினைந்து எழுந்த ஓர் சிந்தையால்

எம் மருங்கும் ஓர் காதல் இன்றி   இரண்டு பாலும் வியந்து உளோர்

கைம் மருங்கு அணையும் தெலுங்கு   கடந்து கன்னடம் எய்தினார்.

கரு நடம் கழிவாக ஏகிய   பின் கலந்த வனங்களும்

திரு நதித் துறை யாவையும் பயில்   சேண் நெடும் கிரி வட்டையும்

பெரு நலம் கிளர் நாடும்   எண்ணில பின்படச் செறி பொற்பினால்

வரு நெடும் கதிர் கோலு   சோலைய மாளவத்தினை நண்ணினார்.

அங்கு முற்றி அகன்று போகி அரும் சுரங்கள் கடந்து சென்று

எங்கும் மிக்க அறங்கள் நீடும் இலாட பூமி இகந்து போய்

மங்குல் சுற்றிய வெற்பினோடு வனங்கள் ஆறு கடந்து அயல்

பங்கயப் பழனத்து மத்திய பை திரத்தினை எய்தினார்

அன்ன நாடு கடந்து கங்கை    அணைந்து சென்று வலம் கொளும்

மின்னு வேணியர் வாரணாசி    விருப்பினோடு பணிந்து உடன்

பின் அணைந்தவர் தம்மை அங்கண்    ஒழிந்து கங்கை கடந்து போய்

மன்னு காதல் செய் நாவின்    மன்னவர் வந்து கற்சுரம் முந்தினார்.

மாகம் மீது வளர்ந்த கானகம்    ஆகி எங்கும் மனித்தரால்

போகலா நெறி அன்றியும்    புரிகின்ற காதல் பொலிந்து எழச்

சாக மூல பலங்கள் துய்ப்பனவும்    தவிர்ந்து தனித்து நேர்

ஏகினார் இரவும் பெரும்   கயிலைக் குலக்கிரி எய்துவார்.

ஆயவார் இருளின் கண் ஏகும்    அவ்அன்பர் தம்மை அணைந்து முன்

தீயவாய விலங்கு வன் தொழில்    செய்ய அஞ்சின நஞ்சுகால்

வாய நாக மணிப் பணங்   கொள் விளக்கு எடுத்தன வந்து கால்

தோய வானவராயினும் தனி    துன் அருஞ்சுரம் முன்னினார்.

வெங்கதிர்ப் பகல் அக்கடத்து இடைவெய்யவன் கதிர் கை பரந்து

எங்கும் மிக்க பிளப்பில் நாகர் தம் எல்லை புக்கு எரிகின்ற

பொங்கழற்று எறு பாலை வெந்நிழல் புக்க சூழல் புகும் பகல

செங்கதிர்க் கனல் போலும் அத்திசை திண்மை மெய்த்தவர் நண்ணினார்

(

He moved onward impelled by a love to adore

The Mount of Kailas the Lord of which wears

The garland of Atthi and wields the trident;

No other desire had he; wondering devotees flocked

To him and he crossed the Telugu country

And reached the realm of Karnataka.

He moved out of the limits of Karnataka and crossed

The interfluent woods, fords, beauteous and holy,

Rivers, long mountain-paths, countries that thrive

In great foison; these that defy number, receded

As he marched onwards; he came to the country

Of Malava rich in gardens of dense and stately trees

Over whose tops the sun wheels his diurnal rounds.

He crossed the whole stretch of that country and also

Forests, impassable; he passed through the land of Lada

Glorious for its eelymosynary dharmasalas

And crossed cloud-capped hills, forests and rivers

And reached the land of Madhya Pradesh rich in fields

Near which lotuses burgeon.

He crossed it and reached Varanasi, circled by the Ganga;

There he adored the Lord whose matted hair

Flashes like lightning; he left there

All the devotees that following him;

Departing from the bank of the Ganga, the great

Lover of God -- the lord of language --, moved onward

And reached the sylvan range of hills.

The trees in the woods swept the very heavens; they were

Pathless woods inaccessible to men; yet as constant love

Was welling up in him, abjuring food even in the form

Of leaves, fresh of dried, tubers and fruits,

All alone he fared forth towards the huge mountain

Of the  peerless Kailas; on he marched during night also.

When the loving one thus marched on, braving

The night, even wild beasts were afraid to come

Near him to cause him harm; cobras that would

Venom spit, held on their hoods gems for lamps;

He went through the forest in which even Devas

Would not venture to set foot as lone travellers.

In the forest, during mid-day fierce, the sun Smote

cruelly; its rays spread everywhere and the ground

Was full of fissures through which fire blazed

Even down to the bourne of the Naka-Loka; the rays

Of the sun that invaded the hot shades in the fissures

Of the fiery and destructive wilderness, were thus

Flaming hot; yet he that was poised

In true, steadfast tapas marched on.

)

பெரிய புராணம் (periya puraaNam) (1615-1621)

English Translation by T.N. Ramachandran

And because of such a strenuous journey, the health of the already aging saint completely deteriorated as every organ of his, began to fail him. But will this stop the steadfast determination, dedication and devotion of our Saint- Never! Again, in the golden verses of தெய்வப்புலவர் சேக்கிழார்  (dheivappulavar sEkkizhaar – divine poet Sekkizhaar)    

இங்ஙனம் இரவும் பகற் பொழுதும் அரும் சுரம் எய்துவார்
    பங்கயம் புரை தாள் பரட்டளவும் பசைத் தசை தேயவும்
    மங்கை பங்கர் தம் வெள்ளிமால் வரை வைத்த சிந்தை மறப்பரோ
    தம் கரங்கள் இரண்டுமே கொடு தாவி ஏகுதல் மேவினார் 

கைகளும் மணி பந்து அசைந்துறவே கரைந்து சிதைந்தபின்
    மெய் கலந்து எழு சிந்தை அன்பின் விருப்பு மீமிசை பொங்கிட
    மொய் கடுங் கனல் வெம்பரல் புகை மூளும் அத்த முயங்கியே
    மை கொள் கண்டர் தம் அன்பர் செல்ல வருந்தி உந்தினர் மார்பினால்

 மார்பமும் தசை நைந்து சிந்தி வரிந்த என்பு முரிந்திட
    நேர் வரும் குறி நின்ற சிந்தையின் நேசம் ஈசனை நேடு நீடு
    ஆர்வம் அங்கு உயிர் கொண்டு ஊகைக்கும் உடம்பு அடங்கம் ஊன் கெடச்
    சேர் வரும் பழுவம் புரண்டு புரண்டு சென்றனர் செம்மையோர்

அப்புறம் புரள்கின்ற நீள் இடை அங்கம் எங்கும் அரைந்திடச்
    செப்ப அரும் கயிலைச் சிலம்பு அடி சிந்தை சென்று உறும் ஆதலால்
    மெய்ப் புறத்தில் உறுப்பு அழிந்த பின் மெல்ல உந்து முயற்சியும்
    தப்புறச் செயல் இன்றி அந்நெறி தங்கினார் தமிழ் ஆளியார் 

(

He thus marched on, night and day, through the wild 
    Wilderness and his lotus-feet upto ankles withered away;
    Yet, would he detach himself from his thought fixed
    On the argent mount where abides Ammai-Appar?
    He leaped onward with the sole help of his hands twain.

His hands and wrists, disjointed, withered and wasted away, 
    Yet the great desire bred by his loving heart poised in truth
    Grew more and more; the servitor of the blue-throated Lord
    Prone on the dense gravel fiery whence smoke rose aloft,
    Pushed his way with the aid of his chest.

The flesh on his chest wore away; the bones thereof 
    Were cracked and thrown out of joint; his whole body
    Was a total wreck; yet impelled by the arodour of life
    Sustained by a heart love that ached for the darshan
    Of the Lord, the godly devotee
    Rolled and rolled on his way in that forest wild.

Thus he rolled on the long way; his entire body wasted away; 
    His divine heart had truly reached the ineffable
    Mount Kailas; he could do nought else as he could
    No longer move slowly or gently as all the limbs
    Of his body had withered away; so the leonine servitor
    Of Tamil, lay on his way, undone.

)

பெரிய புராணம் (periya puraaNam) (1622-1625)

English Translation by T.N. Ramachandran

The Almighty God – Lord Shiva, in order to further test the commitment of his beloved devotee-saint, the Lord Himself descended down in the human disguise of a முனிவர் (munivar -sage) and pretended to discourage the saint about how it is practically impossible for any human mortal to succeed in reaching the Highest Divine Abode - कैलाश (kailāśa). 

வண்டுலாங் குழல் மலை    மகளுடன் வட கயிலை

அண்டர் நாயகர் இருக்கும் அப்    பரிசு அவர் அடியேன்

கண்டு கும்பிட விருப்பொடும்    காதலின் அடைந்தேன்

கொண்ட என் குறிப்பு இது    முனியே எனக் கூற.

கயிலை மால் வரை    யாவது காசினி மருங்கு

பயிலும் மானுடப் பான்மையோர்    அடைவதற்கு எளிதோ

அயில் கொள் வேல் படை   அமரரும் அணுகுதற்கு அரிதால்

வெயில் கொள் வெஞ்சுரத்து என்    செய்தீர் வந்து என விளம்பி.

(

Spake thus the great one: "O Muni! I am borne here 
    By a longing to worship in love the Lord of Kailas
    In the north, the locks of whose Consort are buzzed
    By bees; this indeed is my humble mission. 

 "Is the beauteous Mount Kailas easy of access 
    To the humans earth earthy? Even the celestials
    Who wield weapons like sharp spears, cannot reach it;
    Oh what folly is this that impelled you
    To come to this wilderness, wild and hot?" Thus He. 

)

பெரிய புராணம் (periya puraaNam) (1629-1630)

English Translation by T.N. Ramachandran

But our determined saint-hero will not give up on his noble mission at any cost, even at the cost of his life.       

மீளும் அத்தனை உமக்கு இனிக் கடன் என விளங்கும்
    தோளும் ஆகமும் துவளும் முந்நூல் முனி சொல்ல
    ஆளும் நாயகன் கயிலையில் இருக்கை கண்டு அல்லால்
    மாளும் இவ்வுடல் கொண்டு மீளேன் என மறுத்தார் 

(

  "Your sole duty is to return." When the Muni on whose 
    Shoulder bright and body beauteous, lay dangling
    The triple sacred thread, spake thus, he would not agree
    With him; he but said: "Without beholding my Ruler
    Enshrined in Kailas, I'll not return with this --
    My death-bound frame."    

)     

பெரிய புராணம் (periya puraaNam) (1631)

English Translation by T.N. Ramachandran

 Looking at his passion and commitment to seek, to find, to conquer and not to yield until then, I am only reminded of the what the revered saint குமரகுருபரர் (kumaragurubarar) sings

மெய் வருத்தம் பாரார், பசி நோக்கார்

கண் துஞ்சார், எவ்வெவர் தீமையும் மேற்கொள்ளார்

செவ்வி அருமையும் பாரார்; அவர்தம்

கருமமே கண்ணா யினார்

-நீதிநெறிவிளக்கம்  (nIdhineri viLakkam) (53)

 Convinced with the unperturbed dedication of the saint in his mission, the God in the disguise of முனிவர் (munivar-sage) blessed the aging devotee-saint with a freshly rejuvenated ஞான ஒளி தேகம் (gnaana oLi dhEgam – gnostic body of light) and disappeared. In fact, it was God Himself, who honored the saint with the name நாவுக்கரசர் (naavukkarasar – king of words). 

ஆங்கு மற்றவர் துணிவு அறிந்தவர் தமை அறிய
    நீங்கு மாதவர் விசும்பு இடைக் கரந்து நீள் மொழியால்
    ஓங்கு நாவினுக்கு அரசனே எழுந்திர் என்று உரைப்பத்
    தீங்கு நீங்கிய யாக்கை கொண்டு எழுந்து ஒளி திகழ்வார்  

(

Well aware of his resolutness, the Muni moved 
    And vanished into the heavens; with His unbodied voice
    He addressed him thus: "O lofty and sublime
    Navukkarasu, rise! "Thus bidden, up he rose
    With a flawless body which glowed with a lustre rare.

)

பெரிய புராணம் (periya puraaNam) (1632)

English Translation by T.N. Ramachandran

Eventually, when the saint managed to reach the banks of the sacred lake मानसरोवर् (mānasarovar), he was then instructed by the Divine voice of Lord Himself, to take a holy dip in this sacred lake to get His Vision. When the saint followed the Divine instructions, he was magically teleported from the Himalayan mountains in the northern most part of India to திரு ஐயாறீஸ்வரன் கோயில் குளம் (tiru aiyāRīsvaran koil kuḻam – sacred five-rivers temple pond) in the holy temple-town of திருவையாறு (thiruvaiyāRu).

தொழுது எழுந்த நல் தொண்டரை நோக்கி விண் தலத்தில்
    எழு பெரும் திருவாக்கினால் இறைவர் இப் பொய்கை
    முழுகி நம்மை நீ கயிலையில் இருந்த அம் முறைமை
    பழுதில் சீர்த் திருவையாற்றில் காண் எனப் பணித்தார்

(

 The Lord eyed the servitor that rose up after his obeisance
    And with His grand ethereal words commanded him thus:
    "Get immersed in this pool and behold the vision of Ours
    As in Kailas, in great and flawless Tiruvaiyaru."

)

பெரிய புராணம் (periya puraaNam) (1634)

English Translation by T.N. Ramachandran

Yes, the saint dipped himself in मानसरोवर् (mānasarovar) but when got up from the sacred lake, the saint found himself, magically transported to திருவையாறு (thiruvaiyaaRu) and was also blessed with the திரு கைலாய காட்சி தரிசனம் (thiru kailāya kātci dharisanam – sacred revelation of Kāilash vision),that is, he got a दूर्दर्शन अनुभोग सिद्धि श्री कैलासपत्युः (dūrdarśana anubhoga siddhi śrī kailāsapatyuḥ – televisionic spiritual experience of Lord of Kailash) right from திருவையாறு (thiruvaiyaaRu).

ஏற்றினார் அருள் தலை மிசைக் கொண்டு எழுந்து இறைஞ்சி
    வேற்றும் ஆகி விண் ஆகி நின்றார் மொழி விரும்பி
    ஆற்றல் பெற்ற அவ் அண்ணலார் அஞ்சு எழுத்து ஓதிப்
    பால் தடம் புனல் பொய்கையில் மூழ்கினார் பணியால் 

ஆதி தேவர் தம் திரு அருள் பெருமை யார் அறிந்தார்

    போத மாதவர் பனிமலர்ப் பொய்கையில் மூழ்கி
    மாதோர் பாகனார் மகிழும் ஐ ஆற்றில் ஓர் வாவி
    மீது தோன்றி வந்து எழுந்தனர் உலகெலாம் வியப்ப

(

He wore as it were on his crown the grace of the Lord 
    Who rides the Bull, and adoring Him, hymned in love
    The decad which oped thus: "He was other than the Empyrean
    And the Empyrean too!" The devotee blessed with the puissance
    Of grace, chanting the Panchakshara entered
    The pool and into in immersed, as commanded. 

 Who can ever comprehend the glory of the divine grace
    Of the Primordial Lord? The illuminant and tapaswi
    Immersed into the pool of the snowy mountain
    And rose out of a pond at Tiruvaiyaru where the Lord
    Who is joyously concorporate with His consort Uma, abides;
    The whole world wondered at it. 

)

பெரிய புராணம் (periya puraaNam) (1635-1636)

English Translation by T.N. Ramachandran

Then the saint was blessed with the sacred திரு கைலாய காட்சி தரிசனம் (thiru kailaaya kaatchi dharisanam) at the holy shrine of திருவையாறு (thiruvaiyaaRu).    

முன்பு கண்டு கொண்டு அருளினார்   அமுது உண்ண மூவா

அன்பு பெற்றவர் அளவு இலா    ஆர்வம் முன் பொங்கப்

பொன் பிறங்கிய சடையாரைப்    போற்று தாண்டகங்கள்

இன்பம் ஓங்கிட ஏத்தினார்    எல்லையில் தவத்தோர். 

ஆயவாறு மற்று அவர் மனம் களிப்புறக் கயிலை
    மேய நாதர் தம் துணையொடும் வீற்று இருந்து அருளித்
    தூய தொண்டரும் தொழுது எதிர் நிற்க அக் கோலம்
    சேயது ஆக்கினார் திருவையாறு அமர்ந்தமை திகழ

ஐயர் கோலம் அங்கு அளித்து அகன்றிட அடித் தொண்டர்
    மையல் கொண்டு உளம் மகிழ்ந்திட வருந்தி மற்று இங்குச்
    செய்ய வேணியர் அருள் இதுவோ எனத் தெளிந்து
    வையம் உய்ந்திட கண்டமை பாடுவார் மகிழ்ந்து 

(

The tapaswi of endless askesis who was blessed 
    With a flawless love to partake of the nectarean grace
    That he eyed before him, in soaring joy, hymned
    The auric Lord of matted hair in adorable tandakams.

 His mind was steeped in delight pure; the Lord with His 
    Consort was enthroned before him as in the Kailas;
    Even as the holy devotee stood transfixed in adoration
    The Lord made his beauteous vision as revealed
    In Tiruvaiyaru recede far, far away.  

As the Lord that revealed His form caused it to vanish
    The servitor of the Feet divine stood bewildered;
    He ached for the joy in which his soul reveled till then;
    He thought: "This too, peradventure, is the grace of the Lord
    Of ruddy matted hair!" He stood composed and in joy
    Hymned his visioned experience for the deliverance
    Of the world.      

)

பெரிய புராணம் (periya puraaNam) (1646 - 1648)

English Translation by T.N. Ramachandran

Having undergone such a miraculous spiritual experience, the noble saint திரு நாவுக்கரச நாயனார் (thiru naavukkarasa naayanaar), in his highest mystical mood of spiritual ecstasy and trance, after such a दिव्य दर्शन् (divya darśan – divine vision), the saint shares his experience thus:

மாதர்ப் பிறைக்கண்ணி யானை மலையான் மகளொடும் பாடிப்
போதொடு நீர்சுமந் தேத்திப் புகுவா ரவர்பின் புகுவேன்
யாதுஞ் சுவடு படாமல் ஐயா றடைகின்ற போது
காதன் மடப்பிடி யோடுங் களிறு வருவன கண்டேன்
கண்டே னவர்திருப் பாதங் கண்டறி யாதன கண்டேன்.

(

maatharp piRaikkaNNi yaanai malaiyaan magalodum paadip
pOthodu nIrsuman thEththip puguvaaravarpin puguvEn
yaadhunjuvadu padaamal aiyaaRadaiginRa pOdhu
kaadhan madappidiyOdunkaLiRu varuvana kaNdEn
kaNdEnavr thiruppaathang kaNdaRiyaathana kaNdEn

Singing Him wreathed in crescent cute, with Hill-man's daughter,
Entering the precincts, following a flock fetching loads of flower and water,
With no trace of wear and tear none, reaching Aiyaaru,
Found I elephants with their dear young females fast in love;
Found I His holy feet little found or known;

) 

அப்பர் தேவாரம் (appar dhEvaaram) (4.3.1)

Thus, the main learning for all of us from this event is that if one is determined to see HIM, one can definitely see HIM. If one wants to hear Him, one can definitely do so. However, to do that one needs perseverance, faith and above all the will to see. For as the saying goes, “Where there is a will, there is a way.”

Of course, one obviously needs highest spiritual maturity in order to have such a vision. The mystic-saint poet திரு நாவுக்கரசர் (tiru nāvukkaracar) in his தேவாரம் (tEvāram) very beautifully expresses the key pre-requisites for the vision of God,

உடம்பெனு மனைய கத்துள்

  உள்ளமே தகளி யாக

மடம்படும் உணர்நெய் யட்டி

  உயிரெனுந் திரிம யக்கி

இடம்படு ஞானத் தீயால்

  எரிகொள இருந்து நோக்கில்

கடம்பமர் காளை தாதை

  கழலடி காண லாமே

(

udambu enum manai agaththuv uLLamE thagaLi aaga

madam padum  uNar nei atti uyir enum thiri mayakki

idam padu gnyaanath thIyaal erikoL irundhu nOkkil

kadambu amar kaaLai thaathai kazha adi kaaNalaamE.

In the house which is the body.
having the heart as the hollow of the lamp into which oil is poured pouring the ghee of the limited knowledge of the soul acquired by the senses which is combined with ignorance.
fixing the wick which is life if one meditates burning the lamp with the fire of the extensive spiritual wisdom, without any other activity of the mind.
one can obtain a vision of the feet wearing Kaḻal of Civaṉ who is the father of the youth, Murukaṉ, who is partial to the Kaṭampa tree.

-translation by V.M.Subramanya Aiyar

)

Esoterically speaking, the whole event conveys many spiritual messages. First, geo-physically it establishes that, there is a mystical linking between the northern most and southern most parts of Indian sub-continent. Here, the Indian sub-continent is considered as a fractal representation of the ब्रह्माण्ड (brahmāṇḍa - universe) and theologized as the विरात् पुरुष (virāt puruṣa - cosmic man) while the different शिवालय स्थल (śivālaya sthala – temple sites) are the आधार चक्र (ādhāra cakra – base centres) along the Axis Mundi (spinal column) of him. (Indian peninsula). उपासन भक्तस्य  (bhaktasya upāsana – contemplation of a devotee) based on such kind of sacred geographical aspects, is technically called as अधिभौतिक उपासन (adhibhautika upāsana – supraphysical contemplation). The following table lists temples corresponding to the other आधार चक्र (ādhāra cakra – base centres)

#	शिवालय स्थल (śivālaya sthala – temple site)	आधार चक्र (ādhāra cakra)
1	திருவாரூர் (thiruvaarUr) / திருவையாறு (thiruvaiyaaRu)	मूलाधार (mūlādhāra)
2	திருவானைக்கா (thiruvaanaikkaa)	स्वाधिष्ठान (svādhiṣṭhāna)
3	திருவண்ணாமலை (thiruvaNNaamalai)	मणिपूर (maṇipūra)
4	சிதம்பரம்(chithambaram)	अनाहत (anāhata)
5	திருக்காளத்தி(thirukaaLaththi)	विशुद्ध (viśuddha)
6	காசி (kaasi)	अज्ञ (ajña)
7	திருக்கைலாயம் (thirukailaayam)	सहस्रपदम (sahasrapadama)

Of course, please do not misinterpret these mappings too literally, in terms of physical geographical coordinates (Latitudes & longitudes) and argue that these cities are not mapped (aligned) in an exact straight line pattern along the central axis of India. Remember that these mappings are not given at a physical level but more at a supra-physical (spiritual level). I want to make this point very clear as some critics may simply try to ridicule these concepts as mere superstitious imagination just considering them from a physical perspective. One has to understand that these mappings are at higher realms. To quote Patrick Harrigan, an eminent research scholar on the concept of sacred geography, “Whereas Semitic and other nomadic peoples tend to think historically in terms of time and genealogy, people of long sedentary heritage and markedly cultic outlook think in terms of space, typically postulating a 'center of the world' in their own midst. In South Asia, the geographical environment has played a major role in shaping Indian thought. India thinks in terms of qualitative or mythical space in which each place has not only its own outward characteristics but also its own significance for those beings who inhabit that space. Hence, in the traditional worldview of India, spatial differences are also qualitative differences. In qualitative space, not all places are equal and the directions of space also have non-spatial qualities, in contrast to purely mathematical Euclidean space in which all points and all directions are content-less, quality-less and equal. Of course, South Asia is no stranger to the concept of sacred time, either, since most of the calendar is sacralized; even the modern Gregorian calendar remains sacralized to a certain extent. Yet nowhere else in the world has the tradition of pilgrimage and sacred geography remained as pervasive and vibrant as in the Indian subcontinent.”

Again, astrologically (and thereby astronomically) speaking, the month of ஆடி (aadi) corresponds to the celestial event of कर्क शंकरान्ति (karka śaṁkarānti - Cancer transition) that is, वर्षिक सञ्चार सूर्यस्य (varṣika sañcāra sūryasya – annual transit of Sun) to the कर्कटक राशि / கடக ராசி (karkaṭaka rāśi / kadaka raasi- cancer zodiac) and from here on begins दक्षिणायण सूर्यस्य (dakṣiṇāyaṇa sūryasya - southward movement of Sun). Please remember that  सूर्य भगवान् (sūrya bhagavān – Sun God) is theologized as भगवान् सूर्य नरायण (bhagavān sūrya narāyaṇa). This astronomical fact of दक्षिणायण सूर्यस्य (dakṣiṇāyaṇa sūryasya - southward movement of Sun), is in line with this sacred event of teleportation of the saint from North to South i.e. from मानसरोवर् (mānasarovar) to திருவையாறு (thiruvaiyāRu).

Even etymologically speaking, मानसरोवर् (mānasarovar – mind lake) has deep esoteric significance as it represents the आज्ञ चक्र (ājña cakra – command center) which is the सन्ध्या बिन्धु आत्मस्य (sandhyā bindhu ātmasya – conjunction point of soul) between the व्य्वहारिक / लौकीक सत्य (vyvahārika / laukīka satya – phenomenal/relative realm) and the परमार्थिक सत्य (paramārthika satya  -  absolute /spiritual realm). Remember that it was here the saint received the ब्रह्म आज्ञ (brahma ājña – divine command) asपर वाक् (para vāk – divine voice) and hence taking a holy dip in it corresponds to आत्म सुद्धि (ātma suddhi – soul cleansing)

Again, भूलोक कैलास (bhūloka kailāsa – terrestrial Kailash) which is in northern part of India is the उत्तर/ अतिदेविक मण्डल (uttara / atideivika maṇḍala – upward / spiritual plane) represents the सहस्रारपद्म चक्र (sahasrārapadma cakra – thousand petalled lotus center) or the highest summit consciousness of सत्य लोक (satya loka).

Similarly, திருவையாறு(thiruvaiyaaRu) is the दक्षिन / अतिबौतीक मण्डल (dakṣina / atibhautīka maṇḍala – downward / material plane) corresponding to the मूलाधार चक्र (mūlādhāra cakra - ) / भूलोक (bhūloka – terrestrial world) The original version of the name திருவையாறு(thiruvaiyaaRu) is ‘திருஐயாறு (thiruaiyaaRu)’ that in turn is etymologically derived from the terms திரு (thiru - sacred) + ஐ (ai – ‘God’) + ஆறு (aaRu – stream / path / river). Thus, esoterically the term திருவையாறு(thiruvaiyaaRu) means the ‘sacred path to divinity’. In philosophical terms of சைவ சித்தாந்தம் (saiva siddhaanta) & काश्मीरि शैवं (kāśmīri śaivaṁ), it corresponds to the சத்தினிபாதம் / शक्तिपाद (sathtinipaadam / śaktipāda – energy flow/downstream).  In Indian occult theology, sacred rivers always symbolized the streaming of कुण्डलिनी महा शक्ति (kuṇḍalinī mahā śakti –supreme biomagnetic energy). Please refer to my earlier blog on the esoteric significance of sacred rivers

https://shankarsanthammorthy.blogspot.com/2018/08/aadi-padhinettaam-perukku.html

           

In other words, this event drives us the message that by the spiritual process of आत्म सुद्धि (ātma suddhi – soul cleansing), one can visualize (experience) the திரு கைலாய காட்சி தரிசனம் (thiru kailāya kātci dharisanam – sacred revelation of Kāilash vision) even from திருவையாறு(thiruvaiyaaRu)- that is, have an immersive experience of परब्रह्मन् (parabrahman – transcendental divinity) as अन्तर्यामि ब्रह्मन् (antaryāmi brahman – indweling God) within oneself and merge with the It.

Let us now try to understand some of the fundamental principles underlying this science. We have already learnt that प्राण शक्ति (prāṇa śakti – vital energy) is the basis of life; in fact, that is why a living being is called a प्राणि (prāṇi).  We also know that this प्राण शक्ति (prāṇa śakti – vital energy) is what constitutes  the प्राणमय कोश (prāṇamaya kośa – vital sheath) wherein the bio-magnetic energy field  operates. It is this field that binds the physiological and psychological and higher realms of mankind. In other words, it is this field, which binds the body, mind and the soul. In terms of biophysics प्राण शक्ति (prāṇa śakti – vital energy) forms rhythmic vibrational patterns across the bioelectro-magnetic field (biomagneticsm in short). Just as the electromagnetic fields dominate the physical realm (body realm), the biomagnetic field dominates the vital realm (life realm). In fact, the bio-magnetism is its subtler counterpart and as testified by modern scientific research including the Kirian photography, different forms of rhythmic halo effects or patterns of auras have observed corresponding to our breathing patterns. For example, very recently scientists discovered photons of light in the brain (and the central nervous system), technically called as Biophotons. These are ultra weak photon emissions of biological systems.

जीव तेजस् (jīva tejas - bioluminescence)

Interestingly, these weak electromagnetic waves falls within the range of the optical range of the spectrum. Such light emissions are also referred as जीव तेजस् (jīva tejas - bioluminescence). In fact, according to Dr. Mercola, a subject matter expert from Tohoku Institute of Technology: “Gone are the days when words like “life energy” and “aura” were relegated to a few books in a tiny section of some New Age store. Today, scientists across the world are investigating the energies that propel, and likely even rule, life itself and hence have profound impact on your health. Eastern medical traditions have operated on this premise for thousands of years, but Western medicine in its myopic focus on dissected parts has been slow to adapt these ancient truths.” The following schematic diagram published by Tohoku Institute of Technology further explains that “The human body, especially the face, emits visible light in small quantities that vary during the day. B is one of the test subjects. The other images show the weak emissions of visible light during totally dark conditions. The chart corresponds to the images and shows how the emissions varied during the day.”  

Hence, It is the spiritual aspect of the जीव तेजस् (jīva tejas - bioluminescence) in the प्राणमय कोश (prāṇamaya kośa – vital sheath) which further propagates to the higher realms, in the case of spiritually evolved souls and eventually transforms into तेजोदेह/ஓளி உடல்  (tejodeha / oLi udal - luminscent body) with a golden aura, also referred as स्वर्णदेह / பொன்னுடல் (svarṇadeha / ponnuḍal – golden body). It is only for conveying this truth about तेजोदेह/´ஒளியுடல்(tejodeha / oḻiyuḍal - luminscent body), any standard प्रतिमा (pratimā - image) of any deity or saint, is typically depicted with a பொன்னொளி வட்டம் (ponnoḻi vaṭṭam – circle of golden aura) around their தலை (thalai – head) representing the சாகாதலை (cākātalai – deathless head) i.e, the सहस्रार पद्म (sahasrāra padma – thousand petalled lotus).  Here are a few random samples of such  

This concept of a glowing तेजोदेह / ஒளியுடல் (tejodeha / oḻiyuḍal - luminescent body) is discussed at length in the sacred बृहदारण्यक उपनिषद् (bṛhadāraṇyaka upaniṣad) as part of the esoteric section in the मधुविद्या (madhuvidyā – honey science).  

इयं पृथिवी सर्वेषां भूतानां मधु। श्र्प्रस्यै पृथ्वियै सर्वाणि भूतनि मधु। यश्चाययमस्यां पृथिव्यां तेजोमयोऽमृतमयः पुरुषः      यश्चायम्ध्यातमं शारीरस्तेजोमयोऽमृतमय्ः पुरुषः अयमेव स योऽयमात्मा। इदममृतम् इदं ब्रह्म इदं सर्वम्॥

(

iyaṁ pṛthivī sarveṣāṁ bhūtānāṁ madhu| śrprasyai pṛthviyai sarvāṇi bhūtani madhu| yaścāyayamasyāṁ pṛthivyāṁ tejomayo'mṛtamayaḥ puruṣaḥ      yaścāyamdhyātamaṁ śārīrastejomayo'mṛtamayḥ puruṣaḥ ayameva sa yo'yamātmā| idamamṛtam idaṁ brahma idaṁ sarvam||

The earth is (like) honey to all beings, and all beings are (like) honey to this earth. (The same with) shining immortal being who is in this earth, and the shining, immortal corporeal being in the body. (The four) are but this Self. This (Self-Knowledge) is the means of immortality; this (underlying unity) is Brahman; this (knowledge of Brahman) is the means to becoming) all

)  बृहदारण्यक उपनिषद् (bṛhadāraṇyaka upaniṣad) (2.5.1)

-translation by Swami Madhavananda (RKM Order)

According to வாசி யோகம் (vaasi yOgam), this again is the esoteric significance behind this event occurring on அமாவாசை திதி (amāvāsai thithi – no moon day). The चतुर्दशी तिथी (caturdaśī tithī – fourteenth lunar day) symbolizes the grand finale for the क्रमेण अहङ्कार (krameṇa kṣaya ahaṅkāra – gradually waning ego) and the following day i.e. अमावस्य तिथि/ (amāvasya tithī – new moon day) represents the complete योग समाधि (yoga samādhi – conjunctional atonement) of the चन्द्र / जीवात्मा (candra / jīvātmā – moon / embodied soul) with the सूर्य / परमात् त्मा   (sūrya / paramātma – sun/ divine soul).

According to अनेकात्मिकवाद (anekātmikavāda – multi-soul doctrine) advocated in the शुद्धाद्वैत शैवसिद्धान्त दर्शनस्य (śuddhādvaita śaivasiddhānta darśanasya – philosophy of pure nondualstic benign final accomplishment ), the above mentioned योग समाधि (yoga samādhi – conjunctional atonement) on the अमावस्य तिथि/ (amāvasya tithī – new moon day) during ஆடி அமாவாசை (āḍi amāvāsai)  corresponds to the परम संमेलन (parama saṁmelana – grand union) of the जीवात्मा (jīvātmā – embodied soul) with his beloved परमात्मा (paramātmā – Divine Soul), theologized as पराशक्ति (parāśakti) & परमशिव (paramaśiva) respectively. This परम संमेलन (parama saṁmelana – grand union) is what is iconographically represented as श्री अर्धनारीश्वर मूर्ति (śrī ardhanārīśvara mūrti – sacred androgynous deity).

 Similarly, from a एकात्मिकवाद (ekātmmikavāda – single-soul doctrine) advocated by some, as part of the केवलाद्वैत वेदान्त दर्शनस्य (kevalādvaita vedānta darśanasya – philosophy of absolute nondualistic final wisdom), the event of अमावस्य तिथि/ (amāvasya tithī – new moon day) symbolizes चन्द्र (candra - mind) atoning with the सूर्य (sun - soul).

To summarize, this event of திரு கைலாய காட்சி தரிசனம் (thiru kailaaya kaatchi dharisanam) of திரு நாவுக்கரச நாயனார் (thiru naavukkarasa naayanaar) on this sacred day of ஆடி அமவாசை (aadi amaavasai) drives home the message that by the spiritual process of आत्म सुद्धि (ātma suddhi – soul cleansing), one can visualize (experience) the திரு கைலாய காட்சி தரிசனம் (thiru kailaaya kaatchi dharisanam) even from திருவையாறு (thiruvaiyaaRu)- that is, have an immersive experience of परब्रह्मन् (parabrahman – transcendental divinity) as अन्तर्यामि ब्रह्मन् (antaryāmi brahman – indwelling Divinity) within oneself and merge with the It. This again is the esoteric symbology behind this event occurring on அமவாசை திதி (amaavasai thithi – no moon day) as the चन्द्र (candra – moon) disappears behind the सूर्य (sūrya - sun).

In fact, the whole life of திரு நாவுக்கரச நாயனார் (thiru naavukkarasa naayanaar) is one of the greatest case studies of how निश्काम्य दिव्य कैङ्कर्य (niśkāmya divya kaiṅkarya – expectationless divine service) religiously performed sincerely will eventually lead to highest emancipation, as testified by the saint himself in the following தேவார பதிகம் (thEvaara padhikam)   

மெய்ம்மையா முழவைச் செய்து விருப்பெனும் வித்தை வித்திப்
பொய்ம்மையாங் களையை வாங்கிப் பொறையெனு நீரைப் பாய்ச்சித்
தம்மையு நோக்கிக் கண்டு தகவெனும் வேலி யிட்டுச்
செம்மையு ணிற்ப ராகிற் சிவகதி விளையு மன்றே

- அப்பர் தேவாரம் (appar dhEvaaram) (4.76.3)

திருச்சிற்றம்பலம் (thirchiRRambalam – sacred wisdom revealed)!