disablerightclick

Friday, April 19, 2019

Spiritual significance of Good Friday





Sacred Good Friday today. It was on this day His Holiness Lord Jesus Christ of Nazareth was crucified at Golgotha (Calvary site) on the outskirts of the Holy city of Jerusalem. Let us now look at the esoteric significance of this event, leaving aside the petty political, communal aspects of the same.  
 From a spiritual perspective, Lord Jesus Christ, the Begotten Son, and one of noblest of souls, who, out of His Infinite Compassion and Mercy, underwent the unimaginable agony and suffering of His crucifixion, as an act self-sacrifice, for the sake of world. To quote from the Holy Bible: 



διὸ καὶ Ἰησοῦς, ἵνα ἁγιάσῃ διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος τὸν λαόν, ἔξω τῆς πύλης ἔπαθεν
(
dio kai iEsous hina hagiasE dia tou    idiou haimatos ton    laon exO  tEs    pulEs epathen

And so Jesus also suffered outside the city gate to make the people holy through his own blood

)  Greek Reference : Holy Bible: Hebrews (13:12)



In fact, He even at the time of His Crucifixion, prayed for the welfare of his enemies, the very persons who tortured him to death. Lord Jesus prayed,

ὁ δὲ Ἰησοῦς ἔλεγεν Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασιν τί ποιοῦσιν. διαμεριζόμενοι δὲ τὰ ἱμάτια αὐτοῦ ἔβαλον κλήρους.
(
ho de Iēsous elegen Pater, aphes autois; ou gar oidasin ti poiousin. diamerizomenoi de ta himatia autou ebalon klērous.

Jesus said, "Father, forgive them, for they do not know what they are doing." And they divided up his clothes by casting lots.
)Greek Reference:: Holy Bible: Luke (23:34)

One might ask a seemingly very logical question, why should the Omnipotent God need to undergo this mode of salvaging the universe? Doesn’t he know a simpler method, for, after all, He is the Almighty God? Well, as a response to these questions, I would like to quote here the following verses from Sri Aurobindo’s poetic masterpiece Savitri, wherein the saint-poet very beautifully explains the whole concept behind God’s incarnation into the phenomenal world and His sufferings and sacrifices for the sake of mankind,    
He who would save the race must share its pain:
This he shall know who obeys that grandiose urge.
The Great who came to save this suffering world
And rescue out of Time’s shadow and the Law,
Must pass beneath the yoke of grief and pain;
They are caught by the Wheel that they had hoped to break,
On their shoulders they must bear man’s load of fate.
Heaven’s riches they bring, their sufferings count the price
Or they pay the gift of knowledge with their lives.
The Son of God born as the Son of man
Has drunk the bitter cup, owned Godhead’s debt,
The debt the Eternal owes to the fallen kind
His will has bound to death and struggling life
That yearns in vain for rest and endless peace.
Now is the debt paid, wiped off the original score.
The Eternal suffers in a human form,
He has signed salvation’s testament with his blood:
He has opened the doors of his undying peace.
The Deity compensates the creature’s claim,
The Creator bears the law of pain and death;
A retribution smites the incarnate God.
His love has paved the mortal’s road to Heaven:
He has given his life and light to balance here
The dark account of mortal ignorance.
It is finished, the dread mysterious sacrifice,
Offered by God’s martyred body for the world;
Gethsemane and Calvary are his lot,
He carries the cross on which man’s soul is nailed;
His escort is the curses of the crowd;
Insult and jeer are his right’s acknowledgment;
Two thieves slain with him mock his mighty death.
He has trod with bleeding brow the Saviour’s way.
He who has found his identity with God
Pays with the body’s death his soul’s vast light.
His knowledge immortal triumphs by his death.
Hewn, quartered on the scaffold as he falls,
His crucified voice proclaims, ‘I, I am God;’
‘Yes, all is God,’ peals back Heaven’s deathless call.
The seed of Godhead sleeps in mortal hearts,
The flower of Godhead grows on the world-tree:
All shall discover God in self and things.
But when God’s messenger comes to help the world
And lead the soul of earth to higher things,
He too must carry the yoke he came to unloose;
He too must bear the pang that he would heal:
Exempt and unafflicted by earth’s fate,
How shall he cure the ills he never felt?
He covers the world’s agony with his calm;
But though to the outward eye no sign appears
And peace is given to our torn human hearts,
The struggle is there and paid the unseen price;
The fire, the strife, the wrestle are within.
He carries the suffering world in his own breast;
Its sins weigh on his thoughts, its grief is his:
Earth’s ancient load lies heavy on his soul;
Night and its powers beleaguer his tardy steps,
The Titan adversary’s clutch he bears;
His march is a battle and a pilgrimage.
Life’s evil smites, he is stricken with the world’s pain:
A million wounds gape in his secret heart.
He journeys sleepless through an unending night;
Antagonist forces crowd across his path;
A siege, a combat is his inner life.
Even worse may be the cost, direr the pain:
His large identity and all-harbouring love
Shall bring the cosmic anguish into his depths,
The sorrow of all living things shall come
And knock at his doors and live within his house;
A dreadful cord of sympathy can tie
All suffering into his single grief and make
All agony in all the worlds his own.
He meets an ancient adversary Force,
He is lashed with the whips that tear the world’s worn heart;
The weeping of the centuries visits his eyes:
He wears the blood-glued fiery Centaur shirt,
The poison of the world has stained his throat.
In the market-place of Matter’s capital
Amidst the chafferings of the affair called life
He is tied to the stake of a perennial Fire;
He burns on an unseen original verge
That Matter may be turned to spirit stuff:
He is the victim in his own sacrifice.
The Immortal bound to earth’s mortality
Appearing and perishing on the roads of Time
Creates God’s moment by eternity’s beats.
He dies that the world may be new-born and live.
-Sri Aurobindo’s Savitri (Book 6  - Canto 2)


Again, one of the esoteric messages, behind The Holy Cross of the Christian faith, is the ideal that the ego ‘I’ should be destroyed - that is, cross (destroy) the ego. In fact, Lord Jesus very clearly emphasizes that,

Καὶ προσκαλεσάμενος τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι.
(
 Kai proskalesamenos ochlon syn tois mathētais autou eipen autois Ei tis thelei opisō mou elthein aparnēsasthō heauton kai aratō ton stauron autou kai akoloutheitō moi

Then he called the crowd to him along with his disciples and said: "Whoever wants to be my disciple must deny themselves and take up their cross and follow me.

) Greek Reference:: Holy Bible: Mark (08:34)

The Pulpit Commentary reads: He called unto him the multitude with his disciples. This shows that there was an interval between what had just taken place and what is now recorded. Our Lord now, without any further special reference to St. Peter, delivers a lesson of universal application; although, no doubt, he had Peter in his mind. If any man would (εἴ τις θέλειcome after me, let him deny himself, and take up his cross, and follow me. This self-denial ought to extend to everything, even to life itself, which we ought to be willing to resign, if need be, for the sake of Christ. Take up his cross. It is as though he said, "Let him take up his cross, as I have borne my cross, that I might be the standard-bearer and Leader of all cross-bearers - I, who carried the cross on which I was to be crucified to the mount of Calvary." St. Luke (Luke 9:23) adds the words (καθ ἡμέραν), "daily:" "let him take up his cross daily;" thus showing that "every day," and often "at every hour," something occurs which it becomes us to bear patiently and bravely, and so on continually through our whole life. He takes up his cross who is crucified to the world. But he to whom the world is crucified follows his crucified Lord. This cross assumes various forms; such as persecution and martyrdom, affliction and sorrow of whatever kind, appointed by God; temptations of Satan, permitted by God for our trial, to increase our humility and virtue, and to make brighter our crown".


The Cross is also one of the greatest symbols reminding to humanity the value and importance of sacrifice and love for humanity. Bhagavan Sri Ramana Maharishi, highlights the spiritual significance of the Cross:,

Christ is the ego. The Cross is the body. When the ego is crucified, and it perishes, what survives is the Absolute Being (God),(cf. “I and my Father are one”) and this glorious survival is called Resurrection

In fact the term "Crucifixion" is etymologically derived from Latin word "cruce" which means a "cross".  In ancient times, globally across cultures, it was a common practice to hang people as capital punishments. The mystic symbolism of such Crucifixion is very concisely summarized by Dr. Franz Hartmann according to whom:

"The cross represents terrestrial life, and the crown of thorns the sufferings of the soul within the elementary body, but also the victory of the spirit over the elements of darkness. The body is naked, to indicate that the candidate for immortality must divest himself of all desires for terrestrial things. The figure is nailed to the cross, which symbolizes the death and surrender of the self-will, and that it should not attempt to accomplish anything by its own power, but merely serve as an instrument wherein the Divine will is executed. Above the head are inscribed the letters: I. N. R. J. whose most important meaning is: In Nobis Regnat Jesus (Within ourselves reigns Jesus). But this signification of this inscription can be practically known only to those who have actually died relatively to the world of desires, and risen above the temptation for personal existence; or, to express it in other words, those who have become alive in Christ, and in whom thus the kingdom of Jesus (the holy love-will issuing from the heart of God) has been established". 

Again, the name "Christ" also has deep esoteric significance. It is derived from the Greek term "Kristos" which corresponds to the Hebrew term "Messias" meaning the "anointed" or "purified" - a title associated with prophets and saint-gurus. Of course, from a yogic perspective, the Christ  refers to the Divine Messaias within us not outside of us. In other words, it is the  अन्तर्यामि ब्रह्मन् (antaryāmi brahman - indwelling divinity) within us.   


Though Christ a thousand times in Bethlehem be born,
And not within thyself, thy soul will be forlorn.
The cross on Golgotha thou lookest to in vain,
Unless within thyself it be set up again
-Angelus Silesius


On this sacred day, let us all whole-heartedly, contemplate on the unparalleled sacrifice of Lord Jesus the Savior and sincerely thank & pray at His Holy Feet and rest assure we shall be saved. As the saying goes, “more things are wrought by prayers than this world dreams of”. An in fact, Jesus does answer our prayers.  As testified in the Holy Bible



καὶ εἶπεν αὐτῷ Ἀμήν σοι λέγω, σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ Παραδείσῳ.
(

kai eipen autō Amēn soi legō sēmeron met’ emou esē en tō Paradeisō
Jesus answered him, Truly I tell you, today you will be with me in paradise

)Greek Reference:: Holy Bible: Luke (23:43)



Wednesday, April 17, 2019

Spiritual significance of महावीर् जयन्ती (mahāvīr jayantī)





Happy Mahavir Jayanti to all.
On श्री वर्धमान् महावीर् जयन्ती (śrī vardhamān mahāvīr jayantī) - the महा अव्तार (mahā avtāra - Grand Incarnation) day of the great saint Lord श्री वर्धमान् महावीर् (śrī vardhamān mahāvīr), the  चतुर्विम्शतितं तीर्थंकर (tīrthaṃkara) - twenty fourth Perfected Soul)  let us pay our humble homages to this noble soul and his mission
He is definitely one of greatest saints who walked on earth.... As the last of the जीन तीर्थंकर (jīna tīrthaṁkara - Divinely Perfected Souls), He played an unparalleled role in spreading message of Jainism.  Jainism is one of the oldest religions of world, hailing from the sacred soils of Indian sub-continent, spreading the noble values of अहिंसा (ahiṁsā – non-violence).  
Wow! What a noble doctrine!  Jains are considered to be one of the pioneers in formally its doctrines as a fundamental part of its core religious धर्म (dharma - duties).  Many religions later adopted the same.   Even Mahatma Gandhi and his unparalleled non-violent retaliation against British colonization of Mother India, was greatly influenced by this philosophy.     
Next greatest contribution in my opinion is the twin doctrines of अनेक अन्त वाद (aneka anta vāda – doctrine of multiple endpoints) & स्याद् वाद (syād vāda – doctrine of relative postulates) to mankind. Etymologically, the term is a combination of अनेक (aneka) - multiple),अन्त (anta - final)  and वाद (vāda - doctrine).  Thus, the doctrine reiterates that varieties of spiritual conclusions are equally probably, true and valid. In fact, according to this school, from an epistemological perspective, each of these दरशन (darśana -philosophy) is a kind of स्याद (syād –predication or probability event) that one may or may not experience as part of their spiritual journey. The term स्याद् (syād) literally means “may be” or “perhaps”.  
Moreover, every such experience is only a नय (naya – relative aspect) of truth or a specific viewpoint of reality which can be interpreted under the following scenarios as postulated by the revered Jain monk आचार्य बद्रबहुर (ācārya badrabahur), in his conceptual framework called सप्तभन्गिनय (saptabhanginaya – seven dimensional aspects) 

  • स्याद् अस्ति (syād asti – May be it is)
  • स्याद् नास्ति (syād nāsti – May be it is not)
  • स्याद् अस्ति नास्ति (syād asti nāsti – May be it is  and it is not)
  • स्याद् अस्ति अवक्तव्यः (syād asti avaktavyaḥ - May be it is but not determinable)
  • स्याद् अवक्तव्यः (syād avaktavyaḥ - May be it is not determinable)
  • स्याद् नास्ति अवक्तव्यः (syād nāsti avaktavyaḥ -  May be it is not and not determinable)
  • स्याद् अस्ति नास्ति अवक्तव्यः (syād asti nāsti avaktavyaḥ - May be it is, it is not,  and is indeterminate)

I would like to refer here the following verses of the आचार्य कुन्दकुन्द (ācārya kundakunda) concisely explaining the whole concept of अनेकान्त वाद (anekāntavāda) in a nutshell.  

द्रव्यार्थिकेन सर्वम् ध्रव्यम् तत् पर्व्यायातिह्केन पुनः।
भवति चान्यद्  अन्यत् तत्काले तन् मयात्वत्॥
स्याद् अस्ति नास्ति उभयम् अव्यक्तव्यम् पुनश् च तत् त्रितयम्।
द्रव्यम् खलु सप्त बन्घम् आधेशवाशेन सम्भवति॥
(dravyārthikena sarvam dhravyam tat parvyāyātihkena punaḥ|
bhavati cānyad  anyat tatkāle tan mayātvat||
syād asti nāsti ubhayam avyaktavyam punaś ca tat tritayam|
dravyam khalu sapta bangham ādheśavāśena sambhavati||)
(All objects are fundamentally the same in the absolute but are different from the relative viewpoints influenced by the individual observer’s mindset. Each of these relative interpretations can be classified under the following seven probability events – may be it is, may be not, may be both (is and is not), may be indefinable (as is or is not) , may be it is but yet indefinable, may be indefinable because it is not, may be both and yet indefinable.)
- प्रवचन सार (pravacana sāra)

Spiritual significance of தமிழ் புத்தாண்டு (thamizh puththaaNdu - Tamil New Year)



அமுதே தமிழே அழகிய மொழியே எனதுயிரே..

இனிய தமிழ் புத்தாண்டு வாழ்த்துக்கள் (iniya thamizh puththaaNdu vaazhththukkaL - Happy Tamil New Year) to one and all. 

On this special occasion, i would like to share the Glory of the Tamil language especially from a spiritual perspective. 

Similarly, தமிழ் (thamizh - Tamil), an ancient classical language from Indian soil, is pregnant with Spiritual Divinity. Just as Sanskrit was revealed by lord Shiva himself through his beloved disciple पाणिनि (pāṇini), considered to be the first Grammarian of the language, தமிழ் (thamizh - Tamil) was revealed to humanity by Lord Shiva, through the noble sage அகத்தியர் (agathiyar), who is believed to have originally formalized தமிழ் (thamizh - Tamil) grammar, called அகத்தியம் (agathiyam); later sage தொல்காப்பியர் (tholkappiar), his disciple, further standardized the same in his phenomenal work தொல்காப்பியம் (tholkappiyam).        
In fact, the very structure of Tamil language is highly metaphysical by default, since it incorporates the philosophy of Holy Trinity as part of its basic grammar and alphabet.  In order to better appreciate, this point, we will briefly touch upon the essential phonology and orthography of the language, as explained in the தொல்காப்பியம் (tholkappiyam).

எழுத்து எனப்படுப 
அகரம் முதல் 
னகர இறுவாய் முப்பஃது என்ப 
சார்ந்து வரல் மரபின் மூன்று அலங்கடையே
அவைதாம், 
குற்றியலிகரம் குற்றியலுகரம் 
ஆய்தம் என்ற 
முப்பாற்புள்ளியும் எழுத்து ஓரன்ன
(
ezhuththu enappaduba, agara mudhal nagaram
iRuvaai muppaqdhu enba
saarndhu varal marabin mUnRu alangadaiyE
avai thaam, kuRRiyalagaram, kuRRiyalugarum
aaytham enRa muppaaRpuLLiyum ezhuththu Oranan

Thirty are the phonemes from ‘a’ through ‘na’; excluding the three secondary ones, so has it been handed down.
The secondary phonemes are the shortened ‘i’, the shortened ‘u’, and the three dotted aaytam, which too partake of a phoneme’s nature.
)

Thus, there are totally 33 எழுத்துகள் / वर्ण (ezhuththugaL / varṇa – phonemes/ letters) in the Tamil alphabet. According to research scholars, these नाद  स्पन्दनाः (nāda  spandanāḥ - sonic vibrations) maps to the 33 देवता (devatā –deities) mentioned in the Vedic scriptures. Again, the metaphysical richness of the language, does not end here. The naming conventions of its உயிர் எழுத்துகள் (uyir ezhuththukkaL - vowels), மெய் எழுத்துகள்  (mei ezhuththukkaL - consonants) and their உயிர் மெய்எழுத்துகள்(uyirmei yezhuththugaL - combinations) are again pregnant with esoteric meanings. 
Moreover, the mystic saint poet திரு அருட்பிரகாச இராமலிங்க வள்ளலார் (thiru arutpirakaasa iraamalinga vaLLalaar) in his famous உரை நடை வாகியானம் (urai nadai vaakiyaanam) titled  "தமிழ்" என்னும் சொல்லுக்கிட்ட உரை ('thamiz' ennum sollukkitta urai), very categorically emphasizes the spiritual and mystical significance of the தமிழ் மொழி (Tamizh mozhi - Tamil language). In fact, according to him, the very term தமிழ் (thamizh - Tamil) itself is pregnant with deep metaphysical meanings

திருச்சிற்றம்பலம்

தமிழ் என்பது த்-அ-ம்-இ-ழ் என்னும் ஐந்து அலகு நிலையுடைத்து. த், ம், ழ்: ஜடசித் கலை. அ, இ: சித்கலை
அ அகண்டாகார சித்தை விளக்கும் ஓங்கார பஞ்சாக்கரத்துள் பதிநிலை அக்கரமாம்.

இ பதியை விட்டு நீங்காத சித்தை விளக்கும் வியவகாரத்தால் அனந்தாகார வியஷ்டி பேதங் காட்டும் ஜீவசித்கலை அக்கரமாம்.

பதி சிதாத்ம கலைகளுக் காதாரமாகி உயிரினுக்குடலையொத்துக் குறிக்கப்படும் த், ம், ழ் எழுத்துக்களுக் குரை:

த் ஏழாவது மெய்;

ம் பத்தாவதாகும்;

ழ் 15-வது இயற்கை உண்மைச் சிறப்பியல் அக்கரமாம்.

ஐந் தலகுநிலையும் உபய கலைநிலையும் மூன்று மெய்நிலையும் அமைந்துள்ளதும், சம்புபக்ஷத்தாரால் அனாதியாய் - சுத்த சித்தாந்த ஆரிஷ ரீதிப்படி கடவுள் அருளாணையால் - கற்பிக்கப்பட்டதும், எப்பாஷைகளுக்கும் பிதுர்பாஷை யென்று ஆன்றோர்களால் கொண்டாடப்பட்டதும், இனிமை என்று நிருத்தம் சித்திக்கப் பெற்றுள்ளதுமான தமிழ் என்னும் இயற்கை உண்மைச் சிறப்பியல் மொழிக்குச் சுத்த சித்தாந்த பதஉரை:-

த் - அ:- தத்வரூபாதி சிவபோகாந்தமான தசகாரிய இயற்கை உண்மைக் கட்டளை நிலையில், முன் அலகு நிலைப்பொருள் கூறியவிடத்துக் குறித்த ஏழாவது நிலையாகிய த் என்பது சிவரூப இயற்கையுண்மைக் கட்டளையாம். அ - அகண்டாகார சித்கலா ரூப ஓங்காரத் துட்பொருட் பிரதம விலக்கிய வியக்தி அக்கரம். பன்னீருயிர் நிலையிற்றலையாய முதலக்கர மாதலில், அதுவே பிரமாதி பரசிவாந்த நவநிலைக்கும் அனாதியாதி காரணமாயுள்ள இயற்கையுண்மைப் பரிபூரணப் பொருளிலக்காம். என்னவே, சிவரூபமாகும் தகராகாசத்தில் சுத்த சிவமாகும் அருட்ஜோதியிணைந்துள்ள பூரணானந்த ஸ்வரூப பரபதி வியக்தமாயிற்று.

ம் - இ:- சங்கார ப்ரணவமாகிய மகாரம் முக்தான்மாக்களுக்கு ஒளிவண்ணச் சதானந்தமாயும் பெத்தான்மாக்களுக்கு இருள் வண்ணமலரூபமாயும் இருந்து கற்பாந்தப் பிரளய முடிவின் சிருஷ்டி திதியாதிகளில் சிதான்ம சக்தியாகிய ஜீவனுக்கு அதிகரணமாகவும், முற்குறித்த பத்தாவது நிலயமாகிய ஆன்மாதாரமாகியும் உள்ளதெனப் பொருளாம்.

இ - பன்னீருயிர்நிலைகளில் மூன்றாம் நிலை உயிராகிய இகாரம் திரிகலா ஆன்மவருக்கத்தில் அபரமாகிய சகலாகலரையும் பரமாகிய பிரளயாகலரையும் கீழ்ப்படுத்தி அவ்விரு கூட்டத்தாருக்கும் மேற்பட்டு நின்ற சுத்த விஞ்ஞானகலராகிய சிதாத்மாக்களைச் சுட்டுகின்றதாம். என்னவே, ஆதார ஆதேயக் கூட்டுறவால் என்றுந் தோன்றி விளங்கும் சிதான்ம வருக்கங்கள் பரபதி லக்ஷியமாகிய பூரணானந்தத்திற்கு அனுபவிகளாக உரியவர்களெனக் குறிக்கொள்ளல் வேண்டும்.

ழ்:- இந்தச் சிறப்பியல் அக்கரம் பதினெண் மெய்களில் பக்ஷமுடிபின் எண் குறிப்பில் நின்று, சிவயோக பூமியாகிய பரதகண்டத்தில் பௌராணிக தத்துவத்தாற் குறிக்கப்பட்ட ஐம்பத்தாறு தேசங்களுள் சுதேசந்தவிர மற்ற ஐம்பத்தைந்து தேச பாஷைகளிலும் இல்லாததாயும், பதினெண்ணிலமாகக் குறிக்கப்பட்ட செந்தமிழ் கொடுந்தமிழ் என்னும் இருமைக்கும் ஒற்றுமை யுரிமையாயும், முத்துறைத் தமிழுக்குள் முதன்மைத் துறையானதும் இருக்கு யஜுர் சாமம் என்னும் சமஸ்கிருத வேதாத்திரயப் பொருள் அனுபவத்தை எளிதில் கற்றுணர்ந்து தெளிந்து அனுபவித்ததற்குப் பரமேசுரனது திருவருளைப் பஞ்சாக்ஷர முத்தொழிற் காரியமான பஞ்சதசாக்கரியால் பிரத்தியக்ஷானுபவம் சித்திக்கச் செய்யும் நிலயமானதும், ஸ்ரீமாணிக்கவாசகர், சம்பந்தர், நாவரையர், சுந்தரர், திருமூலர் முதலிய மகாபுருஷர்களால் சாத்திர தோத்திரங்களாக அருளிச்செய்யப்பட் டிருக்கும் திருவாசகம், தேவாரம், திருமந்திரம் என்னும் பரமார்த்த ரகசியங்களை உடையதும், பலநாள் நைஷ்டிக அதிகரணம் பூண்டு போதகாசிரியர் சந்நிதியில் தாழ்ந்து சகபாடிகளோடு சூழ்ந்து சுர ஒலிபேதங்களைத் தேர்ந்து உழைப்பெடுத்து ஓதினாலும் பாடமாவதற்கு அருமையாயும், பாடமானாலும் பாஷ’யம், வியாக்கியானம், டீக்கா, டூக்கா, டிப்பணி முதலிய உரைகோள் கருவிகளைப் பொருள் கொள்ளத் தேட வேண்டியதாயும், அவ்வவைகளையும் தேடிக் கைவரினும் அக்கருவிகளால் போதகம் பெறவேண்டியதற்குப் பாஷ’யகாரர்கள் வியாக்கியானகர்த்தர்கள் டீக்காவல்லபர்கள் டூக்காசூசகர்கள் முதலிய போதக உபபோதக ஆசாரியர்கள் கிட்டுவது அருமையில் அருமையாயும் இருக்கிற ஆரியம் மகாராட்டிரம் ஆந்திரம் என்ற பற்பல பாஷைகளைப் போலாகாமல், பெரும்பாலும் கற்பதற்கு எண்ணளவு சுருக்கமாயும், ஒலி இலேசாயும், கூட்டென்னுஞ் சந்தி அதிசுலபமாயும், எழுதவும் கவிசெய்யவும் மிக நேர்மையாயும், அக்ஷர ஆரவாரம் சொல்லாடம்பரம் முதலிய பெண்மை அலங்கார மின்றி எப்பாஷையின் சந்தசுகளையும் தன் பாஷையுள் அடக்கி ஆளுகையால் ஆண்டன்மையைப் பொருந்தியதுமான தற்பாஷைக்கே அமைவுற்ற ழ், ற், ன் என்னும் முடிநடு அடி சிறப்பியல் அக்கரங்களில் முடிநிலை இன்பானுபவ சுத்த மோனா தீதத்தைச் சுட்டறச் சுட்டும் இயற்கை உண்மைத் தனித்தலைமைப் பெருமைச் சிறப்பியல் ஒலியாம்.

உரை கூறிப்போந்த சுத்தசித்தாந்த ஆரிடரீதி முப்பதவுரைப் பொழிப்பு:- மருளியற்கை மலஇருளைப் பரிபாகசத்தியால் அருளொளியாக்கி, அதற்குள்ளீடான சிதாத்ம சிற்கலாசத்தி என்னும் சுத்த ஆன்மாவானது, தகர, ககன, நடன அருட்பெருஞ்ஜோதி என்னுஞ் சுத்த சிவானந்த பூரணத்தை சுத்த மோனாதீத வியலால் அனுபவிக்கும் இயற்கை உண்மையே தமிழ் என்னும் சொற்பொருள் சுட்டினவாறு காண்க.

இதன் கருத்து யாதெனில்:- தமிழ்ப்பாஷையே அதிசுலபமாகச் சுத்தசிவானுபூதியைக் கொடுக்கு மென்பதாம்.
திருச்சிற்றம்பலம்