வள்ளலாரின் மகத்துவம்:விஞான & மெய்ஞான மார்கம் (vallalārin magaththuvam: vijñāna & meijñāna mārgam: Glory of Vallalar: path of scientific & spiritual wisdom)

ஞான சத்விசாரம்  (jñāna satvicāram – gnostic inquiry)

வள்ளலார் (vaLLalaar) gave very high importance for ஞானமார்கம் (Gnaanamaargam – path of wisdom) and emphasized the need for சத்விசாரம் / सत्विचारम् (satvicāram –truth inquiry). Similar to the classification in वेदान्त / வேதாந்தம் (vedānta / vEdhaantham), this saint also recognizes two levels in ஞானம் (Gnaanam - knowledge) viz. the अपर ज्ञान (apara jñāna – mundane knowledge) & पर ज्ञान (para jñāna – transcendent knowledge/spiritual wisdom) but only the latter can be truly considered as சத்விசாரம் / सत्विचारम् (satvicāram –truth inquiry). In fact, he offers a very interesting etymological interpretation to the term சத்விசாரம் / सत्विचारम् (satvicāram –truth inquiry) as சத் /सत् (sat = truth) + விசாரம் /विचारम् (vicāram - inquiry). Interestingly, he splits the latter term “விசாரம் /विचारम् (vicāram - inquiry)” further as “வி /वि (vi –without)” + “சாரம்/चारम् (cāram - prison)”. In other words, सत्विचारम् (satvicāram –truth inquiry) refers to the process of उपपरीक्षण (upaparīkṣaṇa - inquiring into) the ब्रह्म ज्ञान सत्य (brahma jñāna satya – wisdom of spiritual truth), thereby enabling the विमुक्ति / विमोक्ष (vimukti / vimokṣa - release /liberation) of the बन्धात्मा (bandhātmā – bound soul) from its पाश चारक (pāśa cāraka – chained prison). For example, in his famous பேருபதேசம் (pErupadhesam – grand sermon), the saint testifies as to why the term சத்விசாரம் / सत्विचारम् (satvicāram –truth inquiry) only corresponds to पर ज्ञान (para jñāna – transcendent knowledge/spiritual wisdom).:

இங்குள்ள நீங்கள் எல்லவரும் இதுவரைக்கும் இருந்தது போல் இனியும் வீண்காலம் கழித்துக்கொண் டிராதீர்கள். இது முதல் சாலைக்கு ஆண்டவர் போகிற - பத்துத் தினமாகிய கொஞ்சக் காலம் - வரையில், நீங்கள் எல்லவரும் நல்ல விசாரணையில் இருந்து கொண்டிருங்கள். அந்த விசாரணை எது வென்றால்: நம் நம்முடைய நிலை எப்படிப்பட்டது? நமக்கு மேல் நம்மை அதிஷ்டிக்கின்ற தெய்வத்தினுடைய நிலை எப்படிப்பட்டது? என்று விசாரிக்க வேண்டியது. அதற்குத் தக்கபடி, நீங்கள் ஒருமித்தாவது, அல்லது தனித்தனியாகவாவது, உங்களறிவிற்கும் ஒழுக்கத்துக்கும் ஒத்தவர்களுடன் கூடியாவது,..இவ்விசாரணை முகத்திலிருந்தால், நமது ஆன்ம அறிவை விளக்கமின்றி மூடிக் கொண்டிருக்கின்ற அனந்தத்திரைகளில் அழுத்தமாயிருக்கின்ற முதல் திரையாகிய பச்சைத்திரை முதலில் நீங்கிவிடும். அது நீங்கினால், மற்றத் திரைகள் அதிக விரைவில் நீங்கிப் போய்விடும். அந்தப் பசுமை வர்ணம் எப்படிப்பட்டதென்றால், கருமைக்கு முதல் வர்ணமான பசுமையாக இருக்கின்றது. இப்படிப்பட்ட அழுத்தமான திரை நீங்கவேண்டுமென ஸ்தோத்திரித்தும், தெய்வத்தை நினைத்தும், நமது குறையை ஊன்றியும் - இவ்வண்ணமாக, இருக்கின்றபோதும் படுக்கின்றபோதும் இடைவிடாது இவ்விசாரத்தோடு ஆண்டவர் நமக்குண்மை தெரிவிக்க வேண்டு மென்கின்ற முயற்சியுடனிருந்தால், தெரிய வேண்டியதைத் தெரிந்துகொள்ளலாம். அவ்விசாரம் பரம் அபரம் என்று இரண்டு வகையா யிருக்கின்றது இவற்றிற் பரம் பரலோக விசாரம், அபரம் இகலோக விசாரம். இவ்விரண்டில் இகலோக விசாரம் விசார மல்ல. சாதாரணமாக ஒருவன் விசாரம் செய்து கொண்டிருக்கின்றானேயென்றால், அவ்விசாரம் விசாரமாகாது, உண்மை விசாரமுமல்ல. ஏனெனில்: விசார மென்கின்றதற்குப் பொருள்: வி-சாரம் என்பதில் வி சாதாரண உலக விசாரத்தை மறுக்க வந்தது; அது மேலும் பரலோக விசாரத்தையே குறிக்கும் பொருட்டு வந்தது. ஜலத்திலிருக்கின்ற பாசியை நீக்குவதுபோல், நமது ஆன்மாவைத் தெரியவொட்டாமல் மூடியிருக்கின்ற பச்சைத் திரையாகிய ராகாதிகளை விசார அதியுஷ்ணத்தாலல்லது, மற்ற உஷ்ணங்களால் நீக்க முடியாது…

ஷடாந்த சமரசம் (ṣaṭhānta samarasam – six-edged harmony):

வள்ளலார் (vaLLalaar) in the lines of many of his पूर्वागम आचार्य (pūrvāgama ācārya – predecessor preceptors) like திருமூலர் (thirumUlar) & தாயுமானவர் (thaayumaanavar) also emphasized that such சத்விசாரம் / सत्विचारम् (satvicāram –truth inquiry) should be an holistic inquiry synthesizing not only between वेदान्त (vedānta) & सिद्धान्त (siddhānta) but extended it to a much broader scope of षठान्त समरस / ஷடாந்த சமரசம் (ṣaṭhānta samarasa/ shataantha samarasam – six-edged harmony) viz. वेदान्त / வேதாந்தம் (vedānta / vEdhaantham), सिद्धान्त / சித்தாந்தம் (siddhānta /siddhaantham), भोगान्त / போகாந்தம் (bhogānta / bOgaantham), नादान्त / நாதாந்தம் (nādānta / naadhaantham), योगान्त /யோகாந்தம் (yogānta / yOgaantham) & कलान्त / கலாந்தம் (kalaantham). In his prose section, the saint explains thus: “ஷடாந்த சமரச சுத்த சிவ சன்மார்க்கம் என்பதில் ஷடாந்தம் என்பது யாது? வேதாந்தம், சித்தாந்தம், போதாந்தம், நாதாந்தம், யோகாந்தம், கலாந்தம் ஆக ஆறு”. Again, at many places in his magnum opus திருவருட்பா (thiruvarutpaa), the saint eulogies the அருட்பெருஞ் ஜோதி (arutpernjOthi – Supreme Grace Light) - the Highest Divinity, can be gnostically realized as an integral vision of such a षठान्त समरस / ஷடாந்த சமரசம் (ṣaṭhānta samarasa/ shataantha samarasam – six-edged harmony):

வேதாந்த நிலையாகிச் சித்தாந் தத்தின் 
மெய்யாகிச் சமரசத்தின் விவேக மாகி 
நாதாந்த வெளியாகி முத்தாந் தத்தின் 
நடுவாகி நவநிலைக்கு நண்ணா தாகி 
மூதாண்ட கோடியெல்லாம் தாங்கி நின்ற 
முதலாகி மனாதீத முத்தி யாகி 
வாதாண்ட சமயநெறிக் கமையா தென்றும் 
மவுனவியோ மத்தினிடை வயங்குந் தேவே
மகாதேவ மாலை


சுத்தசன் மார்க்க சுகத்தனி வெளியெனும் அத்தகைச் சிற்சபை யருட்பெருஞ் ஜோதி

சுத்தமெய்ஞ் ஞான சுகோதய வெளியெனு அத்து விதச்சபை யருட்பெருஞ் ஜோதி

தூயக லாந்த சுகந்தரு வெளியெனும் ஆயசிற் சபையி லருட்பெருஞ் ஜோதி

ஞானயோ காந்த நடத்திரு வெளியெனும் ஆனியில் சிற்சபை யருட்பெருஞ் ஜோதி

விமலபோ தாந்தமா மெய்ப்பொருள் வெளியெனும் அமலசிற் சபையி லருட்பெருஞ் ஜோதி

பெரியநா தாந்தப் பெருநிலை வெளியெனும் அரியசிற் றம்பலத் தருட்பெருஞ் ஜோதி

சுத்தவே தாந்தத் துரியமேல் வெளியெனும் அத்தகு சிற்சபை யருட்பெருஞ் ஜோதி

சுத்தசித் தாந்த சுகப்பெரு வெளியெனும் அத்தனிச் சிற்சபை யருட்பெருஞ் ஜோதி

தகரமெய்ஞ் ஞானத் தனிப்பெரு வெளியெனும் அகர நிலைப்பதி யருட்பெருஞ் ஜோதி

தத்துவா தீத தனிப்பொருள் வெளியெனும் அத்திரு வம்பலத் தருட்பெருஞ் ஜோதி

அருட்பெருஞ்ஜோதி அகவல்

And

நாதாந்த போதாந்த யோகாந்த வேதாந்த

நண்ணுறு கலாந்தம்உடனே

நவில்கின்ற சித்தாந்தம் என்னும்ஆ றந்தத்தின்

ஞானமெய்க் கொடிநாட்டியே

மூதாண்ட கோடிக ளொடுஞ்சரா சரம்எலாம்

முன்னிப் படைத்தல்முதலாம்

முத்தொழிலும் இருதொழிலும் முன்னின் றியற்றிஐம்

மூர்த்திகளும் ஏவல்கேட்ப

வாதாந்தம் உற்றபல சத்திக ளொடுஞ்சத்தர்

வாய்ந்துபணி செய்யஇன்ப

மாராச்சி யத்திலே திருவருட் செங்கோல்

வளத்தொடு செலுத்துமரசே

சூதாண்ட நெஞ்சினில் தோயாத நேயமே

துரியநடு நின்றசிவமே

சுத்தசிவ சன்மார்க்க நிதியே அருட்பெருஞ்

சோதிநட ராஜபதியே.

-நடராஜபதி மாலை

And

பொருட்பெருஞ் சுடர்செய் கலாந்தயோ காந்தம்
புகன்றபோ தாந்த நாதாந்தம்
தெருட்பெரு வேதாந் தம்திகழ் சித்தாந்
தத்தினும் தித்திக்கும் தேனே
மருட்பெரு இருளைத் தீர்த்தெனை வளர்க்கும்
மாபெருங் கருணையா ரமுதே
அருட்பெருஞ் சோதி அம்பலத் தரசே
அம்மையே அப்பனே அபயம்

- தனித் திருஅலங்கல்

And

நல்லாசொல் யோகாந்தப் பதிகள்பல கோடி

நாட்டியதோர் போதாந்தப் பதிகள்பல கோடி

வல்லார்சொல் கலாந்தநிலைப் பதிகள்பல கோடி

வழுத்தும்ஒரு நாதாந்தப் பதிகள்பல கோடி

இல்லார்ந்த வேதாந்தப் பதிகள்பல கோடி

இலங்குகின்ற சித்தாந்தப் பதிகள்பல கோடி

எல்லாம்பே ரருட்சோதித் தனிச்செங்கோல் நடத்தும்

என்அரசே என்மாலை இனிதுபுனைந் தருளே

- அருள்விளக்க மாலை

Note: Demystifying some of our misconceptions:

On the one extreme, amongst advocates of वेदान्त दर्शन (vedānta darśana – vedantic philosophy), some of us, wrongly misunderstand that வள்ளலார் (vallalaar) was against the authority of वैदीक शास्त्र (vaidīka śāstra – Vedic scripture) - वेद मन्त्र (veda mantra), उपनिषद् (upaniṣad) etc However, this is a blatant myth targeted against the noble saint by a prejudiced few and is not backed by facts. Firstly, at many places in his works, the saint has explicitly recognized the sanctity of the वैदीक शास्त्र (vaidīka śāstra – Vedic scriptures). For example, here are some random அகச் சான்றுகள் (agach chaanRugaL - internal evidences) from his own works, wherein the saint explicitly recognizes the vedic glory.    

பேராய அண்டங்கள் பலவும் பிண்ட

பேதங்கள் பற்பலவும் பிண்டாண் டத்தின்

வாராய பலபொருளும் கடலும் மண்ணும்

மலையுளவும் கடலுளவும் மணலும் வானும்

ஊராத வான்மீனும் அணுவும் மற்றை

உள்ளனவும் அளந்திடலாம் ஓகோ உன்னை

ஆராலும் அளப்பரிதென் றனந்த வேதம்

அறைந்திளைக்க அதிதூர மாகுந் தேவே.
மகாதேவ மாலை

And, 

மால்எடுத்துக் கொண்டுகரு மால்ஆகித் திரிந்தும்உளம் மாலாய்ப் பின்னும்

வால்எடுத்துக் கொண்டுநடந் தணிவிடையாய்ச் சுமக்கின்றான் மனனே நீஅக்

கால்எடுத்துக் கொண்டுசுமந் திடவிரும்பு கிலைஅந்தோ கருதும் வேதம்

நால்எடுத்துக் கொண்டுமுடி சுமப்பதையும் அறிகிலைநின் நலந்தான் என்னே

- நெஞ்சொடு நெகிழ்தல்

And, 

ஏதம் நிறுத்தும் இவ்வுலகத் தியல்பின் வாழ்க்கை யிடத்தெளியேன்

எண்ணி அடங்காப் பெருந்துயர்கொண் டெந்தாய் அந்தோ இளைக்கின்றேன்

வேதம் நிறுத்தும் நின்கமல மென்தாள் துணையே துணைஅல்லால்

வேறொன் றறியேன் அஃதறிந்திவ் வினையேற் கருள வேண்டாவோ

போத நிறுத்தும் சற்குருவே புனித ஞானத் தறிவுருவே

பொய்யர் அறியாப் பரவெளியே புரம்மூன் றெரித்தோன் தரும்ஒளியே

சாதல் நிறுத்தும் அவருள்ளத் தலம்தாள் நிறுத்தும் தயாநிதியே

தணிகா சலமாம் தலத்தமர்ந்த சைவ மணியே சண்முகனே.

செல்வச் சீர்த்தி மாலை

Moreover, the saint not only glorifies वैदीक शास्त्र (vaidīka śāstra – Vedic scripture) in general, but also specifically refers to its ज्ञान काण्डं (jñāna kāṇḍaṁ - wisdom section)  viz. उपनिषद् (upaniṣad) which is the basis for वेदान्त दर्शन (vedānta darśana – vedantic philosophy). This fact is testified by the following அகச் சான்றுகள் (agach chaanRugaL - internal evidences) 

• யாது சொல்லினும் கேட்பதின் றந்தோ
• யான்செய் தேன்என தென்னும்இவ் இருளில்
• காது கின்றதென் வஞ்சக நெஞ்சம்
• கடைய னேன்செயக் கடவதொன் றறியேன்
• ஓது மாமறை உபநிட தத்தின்
• உச்சி மேவிய வச்சிர மணியே
• தீது நீக்கிய ஒற்றியந் தேனே
• செல்வ மேபர சிவபரம் பொருளே.
• -பொருள் விண்ணப்பம்

And 

• உளவறிந்தோர் தமக்கெல்லாம் உபநிடதப் பொருளாய்
• உளவறியார்க் கிகபரமும் உறுவிக்கும் பொருளாய்
• அளவறிந்த அறிவாலே அறிந்திடநின் றாடும்
• அடிமலர்கள் வருந்தியிட நடந்திரவில் அடைந்து
• களவறிந்தேன் தனைக்கூவிக் கதவுதிறப் பித்துக்
• கையில்ஒன்று கொடுத்தாய்நின் கருணையைஎன் என்பேன்
• விளவெறிந்தோன் அயன்முதலோர் பணிந்தேத்தப் பொதுவில்
• விளங்குநடம் புரிகின்ற துளங்கொளிமா மணியே.
• அருட்பிரகாச மாலை

     Interestingly, the noble saint did not confine himself to a single sectarian वाद (vāda  - doctrine) within the वेदान्त दर्शन (vedānta darśana – vedantic philosophy) viz.  केवलाद्वैत (kevalādvaita –absolute nondualism), विशिष्टाद्वैत (viśiṣṭādvaita  – qualified non- dualism), द्वैत  (dvaita –  dualism), स्वभाविक द्वैताद्वैत  (svabhāvika dvaitādvaita   –  dual yet nondualism),  औपादिक भेदाभेद   (aupādika bhedābheda   –  different yet non-different)  etc., but rather  focused on the absolute spiritual essence - Transcendental Divinity underlying all these  relative philosophical perspectives. For example, in the following verses from மகாதேவ மாலை, the noble saint very categorically declares thus; 

தோன்றுதுவி தாத்துவித மாய்வி சிட்டாத்

துவிதமாய்க் கேவலாத் துவித மாகிச்

சான்றசுத்தாத் துவிதமாய்ச் சுத்தந் தோய்ந்த 

சமரசாத் துவிதமுமாய்த் தன்னை யன்றி 

ஊன்றுநிலை வேறொன்று மிலதாய் என்றும் 

உள்ளதாய் நிரதிசய உணர்வாய் எல்லாம் 

ஈன்றருளுந் தாயாகித் தந்தை யாகி 

எழிற்குருவாய்த் தெய்வதமாய் இலங்குத் தேவே. 

மகாதேவ மாலை

Similarly, among advocates of सिद्धान्त दर्शन (siddhānta darśana – philosophy of siddhanta) some of them also have similar misunderstandings and do not recognize the saint’s contribution to their school. For example, some so called scholars belonging to the philosophical school of சைவ சித்தாந்தம் (saiva siddhaantham) are very dogmatically reluctant to acknowledge வள்ளலார் (vallalaar) as a  guru belonging to this school. 

On the other extreme, some சந்மார்கிகளஂ (sanmaargigaL - sanmargis) do not give due recognition to   சைவ சித்தாந்தம் (saiva siddhaantham) as a philosophy and look down upon it. But the indisputable fact remains that in the lines of சந்தான குரவர்கள் (santhaana kuravargaL) viz. பரஞ்சோதியார் (paranjOthiyaar), மெய்கண்ட தேவர் (meikaNda dhEvar), அருணந்தி சிவாச்சாரியார் (aruNandi sivaachchaariyaar), மறைஞானசம்பந்தர் (maraiGnaana sambandhar), உமாபதி சிவாச்சாரியார் (umaapadhi sivaachchaariyaar) etc., who preached சைவ சித்தாந்தம் (saiva siddhaantham), வள்ளலார் (vallalaar)  also imbibed its core doctrine of மும்மல பாசம் (mummala paasam – trimple fetters 0f bondage) viz. ஆணவம் (aaNavam - atomicity), கன்மம் (kanman – karma/fate) & மாயை (maayai – nescience) associated with the பசு ஆத்மன் (pasu aathman – bound soul) blocking their communion with பதி (pathi - Lord). He further explains the nature of மும்மலங்கள் (mummalangaL – triple fetters) as follows:

"ஆணவம், மாயை, கன்மம் என மலம் மூன்று. இதில் பக்குவம் 3, அபக்குவம் 3 - ஆக 6. இவை ஒவ்வொன்றும் மும்மூன்றாக விரிதலின் 18 ஆம். இந்தக் கன்ம பேதத்தால் அருட்சத்தியின் சமுகத்தில் எழுவகைத் தோற்ற முண்டானது. மேற்படி கன்ம மலத்தால் சிருட்டி உண்டாகும் விவரம் ஒருவாறு:- பக்குவ ஆணவம், பக்குவமாயை - இவ் இரண்டினாலும் விஞ்ஞான கலாபேதம். அபக்குவமாயை, அபக்குவ கன்மம், அபக்குவ ஆணவம் கூடிய தேவ நரக பைசாசங்கள். பக்குவ மாயை, அபக்குவ கன்மம் கூடியது ஜீவர்கள். அபக்குவகன்மம், அபக்குவகன்ம ஆணவம், அபக்குவகன்ம மாயை - இவை கூடியது தாவர உயிர்கள். இதை விரிக்கில் பெருகும்.".

Ontological Metaphysics

Although, it is true that unlike in the case of many eminent आचार्य (ācārya - preceptors) in वेदान्त संप्रदाय (vedānta saṁpradāya) & सिद्धान्त संप्रदाय (siddhānta saṁpradāya) who had mastered the तर्क शस्त्र (tarka śastra- science of deliberations) & हेतुविद्या (hetuvidyā - art of dialectics) on important philosophical  topics, வள்ளலார் (vaLLalaar) did not focus much on these.  However, in the lines of शैवागम संप्रदाय (śaivāgama saṁpradāya), the saint, in his prose works, gives a very comprehensive account of various ontological entities viz. तत्त्व (tattva- evolute), उपतत्त्व (upatattva – subevolute), लोक (loka - world) & भुवन (bhuvana - realm) etc. For example, வள்ளலார் (vaLLalaar) refers to 43 fundamental तत्त्व (tattva  - evolutes) governing the entire cosmological process of evolution through different grades of माया (māyā – illusion) viz.  

• 24 असुद्ध (asuddha – impure),
• 7 सुद्धासुद्ध (suddhāsuddha – pure-impure),
• 5 सुद्ध (suddha – pure) &
• 7पर (para – transcendental) respectively.

This is an extension of the 36 तत्त्व (tattvas  - evolutes) according to शुद्धाद्वैत दर्शन (śuddhādvaita darśana - philosophy of pure nonduality), better known as  "சைவ சித்தாந்தம் (saiva siddhaantham)", as well as the परादवैत दर्शन(parādvaita darśana - philosophy of supreme nonduality) more popularly known as "Kashmiri Saivism" and other tantric traditions, which in turn is an extension of the 25 तत्त्व (tattvas  - evolutes) originally defined in the सांख्य दर्शन (sāṁkhya darśana). I have tried to provide a graphical representation of the above ontological structure, as shown below,

Interestingly, this maps with श्री चक्र यन्त्र (śrī cakra yantra), the esoteric emblem of the निगम (nigama) i.e.  शाक्त तन्त्र (saktha tantra) tradition, This यन्त्र (yantra – emblem) contains 43 त्रिकोन  (trikona  - triangles) emanating from the बिन्ध (bindhu – central point), which in my opnion, corresponds to the 43 तत्त्व (tattvās  - evolutes) .Again, in his famous discourse on the பெரியபுராணம் (periyapuraaNam) of தெய்வப்புலவர் சேக்கிழார் (dheivappulavar sEkizhaar), (in fact, his very first discourse), the saint gives an unparalleled மெய்ம்மொழிப்பொருள் விளக்கம் (meimozhi poruL vLakkam -  esoteric explanation underlying the verses) for the term ‘உலகெலாம்’ in the verse beginning “உலகெலாம் உணர்ந்து ஓதற்கு அரியவன்”, in terms of ஷடாந்த மெயஂஞானம் (meignaanam – sixedged spiritual wisdom):   

இம் மெய்ம்மொழிப்பொருள் விளக்கத்தின் எல்லை எங்ஙனமெனின்:- யோகாந்த கலாந்த நாதாந்த போதாந்த வேதாந்த சித்தாந்த மென்னும் சடாந்தானுபவ சாத்தியர்களும் அவற்றை விரும்பி அவ்வழிக்கண் நின்ற சாதகர்களும் அந்தரானுபவ திட்டாந்தமாக உபாசிக்க விளங்குகின்ற சிதம்பர ராசியத்தைக் குறிக்குஞ் சிற்சபைக் கண்ணே, சேக்கிழா ரென்னுந் தெய்வப் புலவர் பொருட்டு இறைவர் பரமாகாய வாக்கான் மொழியப்பட்டுச் சமரசானுபவ சாட்சாத்காரமாய் ஆறந்தத்தினு நடிக்கின்ற சிதம்பர நடனத் திருவருட் பதத்தை வாச்சிய லக்ஷியமாகக் கொள்ளப்பட்டதாகலின், சடாந்த சமரச லக்ஷியப் பொருளெல்லையை யுடையதென்க


Further, in his prose works, the noble saint lists various attributive properties for each of the above listed तत्त्व (tattva- evolute) including the following: रूप /स्वधर्म (rūpa /svadharma – peculiarity),स्वरूप (svarūpa – self structure), स्वभाव (svabhāva – essential nature),विशेष (viśeṣa - specialty),व्याप्ति (vyāpti – imminent pervasion / extension), व्यापक (vyāpaka - extension),गुण (guṇa - quality), वर्ण (varṇa - color), भाव (bhāva – inherent truth), परत्व (paratva – superiority / higher formulation), अपरत्व (aparatva – inferiority / lower formulation), निमित्त (instrumentality),विशेष निमित्त (viśeṣa nimitta – special instrumentality),उद्भव (udbhava – birth / creation),अधिकार (adhikāra - control), लय (laya – destruction / death). 
Besides, each of the last three attributes viz. उद्भव (udbhava – birth / creation),अधिकार (adhikāra - control) and लय (laya – destruction / death) further contains multiple sub-attributes like अधिकरण (adhikaraṇa - substrate),करण (karaṇa - operation),पर्व (parva - phase),कर्म (karma - activity),उपकार(upakāra - benefit) & उपकार प्रेरक (upakāra preraka - stimulating benefit). For example, just considering the last 3 attributes each with its 6 sub-attributes on the above list of 36 तत्त्व (tattva- evolute), one gets a huge matrix of ontological entities, which I have tried to tabulate in the below link

https://shankarsanthammorthy.blogspot.com/2018/11/elements-total-asuddha-maya-tattva.html

इतिहास & पुराण शास्त्र (itihāsa & purāṇa śāstra) and their esoteric interpretations

Next let us take a quick look as to how திரு அருட்பிரகாச இராமலிங்க வள்ளலார் (thiru arutpirakaasa iraamalinga vaLLalaar) views the role of इतिहास & पुराण शास्त्र (itihāsa & purāṇa śāstra - historic and mythological literature) in enabling a seeker's spiritual progress. 
In simple terms, the saint want's us not to get locked into merely the exoteric aspects of the legends narrated in these scriptures but rather to deep dive into their occult esoteric philosophy underlying those events and stories.  For example, in his famous பேருபதேசம் (pErupadhEsam - grand sermon), the noble saint very categorically emphasizes this point:   

இதற்கு மேற்பட, நாம் நாமும் முன் பார்த்தும் கேட்டும் லக்ஷியம் வைத்துக் கொண்டிருந்த வேதம், ஆகமம், புராணம், இதிகாசம் முதலிய கலைகள் எதனிலும் லக்ஷியம் வைக்க வேண்டாம். ஏனென்றால், அவைகளில் ஒன்றிலாவது குழூஉக்குறியன்றித் தெய்வத்தை இன்னபடி என்றும், தெய்வத்தினுடைய உண்மை இன்னதென்றும், கொஞ்சமேனும் புறங் கவியச் சொல்லாமல், மண்ணைப்போட்டு மறைத்து விட்டார்கள். அணுமாத்திரமேனுந் தெரிவிக்காமல், பிண்ட லக்ஷணத்தை அண்டத்தில் காட்டினார்கள். யாதெனில்: கைலாசபதி என்றும் வைகுண்டபதி என்றும் சத்தியலோகாதிபதியென்றும் பெயரிட்டு, இடம் வாகனம் ஆயுதம் வடிவம் ரூபம் முதலியவையும் ஒரு மனுஷ்யனுக்கு அமைப்பதுபோல் அமைத்து, உண்மையாக இருப்பதாகச் சொல்லியிருக்கின்றார்கள். "தெய்வத்துக்குக் கை கால் முதலியன இருக்குமா?" என்று கேட்பவர்க்குப் பதில் சொல்லத் தெரியாது விழிக்கின்றார்கள். இஃது உண்மையாக இருப்பதாகவே முன்னும் பின்னும் உள்ள பெரியவர்களென்று பெயரிட்டுக் கொண்டிருந்தவர்களும் உண்மையை அறியாது, அப்படியே கண்ணை மூடிக்கொண்டு உளறியிருக்கிறார்கள். ஆனால், ஆதியிலே இதை மறைத்தவன் ஓர் வல்லவன். அவன் மறைத்ததை இதுவரைக்கும் ஒருவரும் கண்டபாடில்லை. அவன் பூட்டிய அந்தப் பூட்டை ஒருவரும் திறக்கவில்லை. இதுவரைக்கும் அப்படிப்பட்டவன் பூட்டிய பூட்டை உடைக்க ஒருவரும் வரவில்லை. அவைகளில் ஏகதேச கர்ம சித்திகளைக் கற்பனைகளாகச் சொல்லியிருக்கின்றார்கள். அதற்காக ஒவ்வொரு சித்திக்குப் பத்து வருஷம் எட்டு வருஷம் பிரயாசை எடுத்துக் கொண்டால், அற்ப சித்திகளையடையலாம். அதற்காக அவற்றில் லக்ஷியம் வைத்தால் ஆண்டவரிடத்தில் வைத்துக் கொண்டிருக்கிற லக்ஷியம் போய்விடும். ஆண்டவரிடத்தில் வைத்த லக்ஷியம் போய்விட்டால், நீங்கள் அடையப் போகிற பெரிய பிரயோஜனம் போய்விடும். அல்லது, அதில் முயற்சி செய்து, அவ்வளவு காலம் உழைத்து, அந்த அற்பப்பிரயோஜனத்தைத் தெரிந்து கொண்டு, அதனால் ஒரு லாபத்தை ஏகதேசம் அடைந்தால், முக்கிய லாபம் போய்விடும். ஆகையால், அவைகளில் லக்ஷியம் வைக்காமல், ஆண்டவரிடத்திலேயே லக்ஷியம் வைக்கவேண்டியது. முன் சொன்ன ஏகதேச சித்தி கற்பனையென்கின்றது வாசகப் பெரு விண்ணப்பத்தாலும் இயல்வேதாகமங்கள் புராணங்கள் என்ற அருள்விளக்கமாலைப் பாசுரத்தாலு முணர்க. மேலும் அதிற்கண்ட குறிப்பையுந் தெரிந்து கொள்ளுங்கள்....

Again, in the same sermon, the saint further explains that he himself was during his initial phases caught up in the phenomenal aspects of such religion but had eventually graduated beyond its superficial layers and was able to deep dive into its spiritual essence. To quote:  
இதுபோல், சைவம் வைணவம் முதலிய சமயங்களிலும், வேதாந்தம் சித்தாந்தம் முதலிய மதங்களிலும் லக்ஷியம் வைக்க வேண்டாம். அவற்றில் தெய்வத்தைப் பற்றிக் குழூஉக் குறியாகக் குறித்திருக்கிறதேயன்றிப் புறங்கவியச் சொல்லவில்லை. அவ்வாறு பயிலுவோமேயானால் நமக்குக் காலமில்லை. ஆதலால் அவற்றில் லக்ஷியம் வைக்க வேண்டாம். ஏனெனில், அவைகளிலும் அவ்வச்சமய மதங்களிலும் - அற்பப் பிரயோஜனம் பெற்றுக் கொள்ளக்கூடுமேயல்லது, ஒப்பற்ற பெரிய வாழ்வாகிய இயற்கையுண்மை என்னும் ஆன்மானுபவத்தைப் பெற்றுக் கொள்கின்றதற்கு முடியாது. ஏனெனில் நமக்குக் காலமில்லை. மேலும், இவைகளுக்கெல்லாம் சாக்ஷி நானே யிருக்கின்றேன். நான் முதலில் சைவ சமயத்தில் லக்ஷியம் வைத்துக் கொண்டிருந்தது இவ்வளவென்று அளவு சொல்ல முடியாது. அது பட்டணத்துச் சுவாமிகளுக்கும் வேலாயுத முதலியாருக்கும் இன்னும் சிலருக்குத் தெரியும். அந்த லக்ஷியம் இப்போது எப்படிப் போய்விட்டது. பார்த்தீர்களா! அப்படி லக்ஷியம் வைத்ததற்குச் சாட்சி வேறே வேண்டியதில்லை. நான் சொல்லியிருக்கிற - திருவருட்பாவில் அடங்கியிருக்கிற - ஸ்தோத்திரங்களே போதும். அந்த ஸ்தோத்திரங்களையும் மற்றவர்களுடைய ஸ்தோத்திரங்களையும் சபைக்குக் கொண்டு வந்தால், அவைகளே சாக்ஷி சொல்லிவிடும். ஏன் அவ்வளவு மிகுந்த அழுத்தம் எனக்கு அப்போதிருந்ததென்றால்,அப்போது எனக்கு அவ்வளவு கொஞ்சம் அற்ப அறிவாக இருந்தது.

In addition to his prose sermon quoted above, it seems that the saint had also reiterated more or less the same point in his poems as well. For example, the following verses from his poem titled  "திருக்கதவந் திறத்தல்"  is widely quoted as testimony in line with his above views. 
  

• கலையுரைத்த கற்பனையே நிலைஎனக்கொண் டாடும்
• கண்மூடி வழக்கம்எலாம் மண்மூடிப் போக
• மலைவறுசன் மார்க்கம்ஒன்றே நிலைபெறமெய் உலகம்
• வாழ்ந்தோங்கக் கருதியருள் வழங்கினைஎன் தனக்கே
• உலைவறும்இப் பொழுதேநல் தருணம்என நீயே
• உணர்த்தினைவந் தணைந்தருள்வாய் உண்மைஉரைத் தவனே
• சிலைநிகர்வன் மனங்கரைத்துத் திருவமுதம் அளித்தோய்
• சித்தசிகா மணியேஎன் திருநடநா யகனே.
• -திருக்கதவந் திறத்தல்

And again in அருள்விளக்க மாலை (aruL viLakka maalai - garland of explanation on grace) the noble saint poet very categorically declares thus: 

கொள்ளைவினைக் கூட்டுறவால் கூட்டியபல் சமயக் 

கூட்டமும்அக் கூட்டத்தே கூவுகின்ற கலையும் 

கள்ளமுறும் அக்கலைகள் காட்டியபல் கதியும் 

காட்சிகளும் காட்சிதரு கடவுளரும் எல்லாம் 

பிள்ளைவிளை யாட்டெனநன் கறிவித்திங் கெனையே 

பிள்ளைஎனக் கொண்டுபிள்ளைப் பெயரிட்ட பதியே 

தள்ளரிய மெய்யடியார் போற்றமணி மன்றில் 

தனிநடஞ்செய் அரசேஎன் சாற்றும்அணிந் தருளே

-அருள்விளக்க  மாலை 

Further, for the benefit of everyone, the saint himself also explains the esoteric truths underlying many mythological deities and events captured in the Hindu पुराण शास्त्र (purāṇa śāstra - puranic literature). For example, in one of his உரைனடை உபதேசம் (urainadai upadhesam - prose sermon), the noble saint explains the esoteric significance ofசுப்பிரமணியம் (subiramaNiyam) & சூரசம்ஹாரம் (sUrasamhaaram) : “சுப்பிரமணியம் என்பது என்ன? நமது புருவ மத்தியில் ஆறு பட்டையாய் உருட்சியுள்ள ஒரு மணி பிரகாசம் பொருந்தியிருக்கின்றது. இந்த ஜோதிமணியை ஷண்முகமென்று பெரியோர்கள் சொல்லுவார்கள். இதன்றி, நமது மூலாதாரத்திற்கு மேல் மூன்றிடந்தாண்டி விசுத்தியாகிய இருதய ஸ்தானத்தில் இடது புறத்தில் ஆறு தலையுடைய ஒரு நாடியிருக்கின்றது. இதைச் சுப்பிரமணியம் என்று சொல்லுவார்கள். இந்தத் தேகத்திலுள்ள ஆறறிவும் ஒருங்கே சேர்ந்த சுத்த விவேக மென்பதையும் ஷண்முகமென்பார்கள். ஆறு ஆதாரங்களிலுள்ள ஆறு பிரகாசத்தையும் ஷண்முகம் என்பார்கள். ஆயினும், சர்வ தத்துவங்களினது அந்தத்தில் உன்மணிக்கப்பால் சாந்த நிறைவாயுள்ள ஆறுதலாகிய சுத்த ஆன்ம அறிவான உள்ளமே சுப்பிரமணியம். சுப்பிரமணியம் ஒருமுகம், மூன்றுமுகம், நான்குமுகம், ஆறுமுகம் ஆனதற்குக் காரணம்: ஒன்று மிரண்டு மில்லாத ஒப்பற்ற பரப்பிரமசொரூபம் நம் பொருட்டுக் குழூஉக்குறியாய், பாவனைக்கு ஒன்றென்று நிச்சயிக்கும், பரகாரண நிமித்தம் (?) ஆகிய அறிவுருவமே ஒருமுகமென்று ஞானிகள் சொல்லுவார்கள். சுத்தராஜசம், சுத்ததாமசம், சுத்தசாத்விகமாகிய மூன்று குணங்களின் கூட்ட விளக்கமாகிய முக்குண விளக்கமே மூன்றுமுகம். பசுமனம், சுத்தமனம், உள்மனம், சங்கலிதமனம் என்னும் நான்கு தத்துவங்களின் கூட்டவிளக்கமே நான்கு முகம். சத்த அறிவின் மூலம், ஒளி யறிவின் மூலம், சுவை யறிவின் மூலம், பரிசவறிவின் மூலம், வாசனை யறிவின் மூலம், ஆத்ம அறிவின் மூலம் என்னும் ஆறு தத்துவங்களின் கூட்டறிவின் மூலகாரணப் பிரகாச விளக்கமே ஆறுமுகம்...”

Similarly, வளஂளலார் (vaLLalaar) further explains the esoteric philosophy symbolized by the personality of the demon பதுமாசுரன் (padhmaasuRan) as follows: "பதுமாசுரன் என்பது பதுமம் - நாபி, அ - அவ, சுரன் - சுழித்து எழுதல். நாபியினிடமாய் அடங்காமல் எழும்பும் குணத்தை அடக்கியும் தடைபடாதது பத்மசுரனாகிய அவா. கஜமுகம் என்பது மதம். சிங்கமுகம் என்பது மோகம். இவைகளை வெல்வது ஐந்தறிவாலும் உபசத்தியான பஞ்சசத்தியாலுங்கூடாது. ஆதலால் சிவத்தால் தடைப்பட்டது சுப்பிடரமணியம் என்னும் ஷன்முகரால் சம்மரிக்க வேண்டியது எப்படி எனில்: பஞ்ச சத்தியோடு அனன்னியமாகிய சம்வேதனை முகங்களோடு, சுத்த் ஞானம் சுத்தக்கிரியை சத்தியுடன், கூர்மை பொருந்திய வேல் என்னும் விவேகத்தால், தயவடிவாய் அவா மோக மதங்களை நாசஞ்செய்வது சூரசம்மாரம். மயில் என்பது மேற்படி தத்துவங்கள் நஷ்டமானலும் அவற்றின் அக்கிரமம் அதிக்கிரமம் கெட்டுக் கிரமம் பாத்திரம் இருப்பது. பூர்வ வாசனாதிகள் பல வண்ணமாய் விரிந்து ஆடுவது இயல்பாதலால், அவற்றை அசைய வொட்டாது மத்தியில் ஏறி இருப்பதாகிய சுத்த அறிவே ஷண்முகம். விகல்ப ஜாலமே மயில். இவண்ணமே அண்டத்திலும் உண்டு. மேலும் நமது புருவ மத்தியில் மணிப்போல் ஓர் ஜோதியிருக்கிறது. அந்த ஜோதியே ஷண்முகம்”.  
Again, elsewhere, in his randomly selected உபதேசக் குறிப்புகளஂ (upadhEsa kuRippugaL - advisory hints), the saint further reiterates thus: "சூரபத்மனுடைய யுத்தம் முழுமையும் தத்துவ சம்மாரமே. சுப்பிரமணியர் விநாயகர் மயிலின் மேலும் பெருச்சாளியின் மேலும் ஏறினார்களென்கிற தாத்பர்யம் வேறு. அது தெரியாம லந்தச் சுவாமிகளைத் திருவிழாக் காலத்தில் வாகனங்களின் மேல் ஏற்றுதல் தெரியாமை".

There are many similar esoteric explanations, provided by the saint in his உபதேசக் குறிப்புகளஂ (upadhEsa kuRippugaL - advisory hints) on various other mythological deities, characters and events including the episode of கால சம்ஹாரம் (kāla saṃhāra - killing of death)  event dramatized at the sacred temple of திருகடவூர் வீரடஂடானம் (thirukadavUr vIrattaanam), as well as, the episode of பிரமனஂ சிரசை கொயஂதல் (biraman sirasai koidhal - chopping of Brahmas's head) by event dramatized at the sacred temple at திருகண்டியூர் (thirukaNdiyUr) etc. These are classic examples wherein the saint provides important inner yogic interpretations to these externalized events. The saint also gives similar explanations to various other mythological concepts including the esoteric meaning of देव (deva - god), असूर (asūra - demon), स्वर्ग (svarga - heaven) & नरक (naraka - hell) in yogic (anthropic) terms. 

Note: Demystifying some of our misconceptions:

One the one extreme, just because the saint highlighted the importance of one realizing the God within oneself, many are under the prejudiced assumption that the noble saint was completely against any forms of external worship or that God does not exists externally. Besides, many are also under the wrong impression that the noble saint was completely rejected all the mythological events and concepts discussed widely across the huge corpus of इतिहास पुराण शास्त्र (itihāsa purāṇa śāstra - epic & puranic scriptures) as unnecessary imaginary stories without any philosophical or spiritual essence. 

However, facts reveals that these assumptions are highly exaggerated and are unfair and incorrect accusations against the saint. It does not provide a holistic understanding of the saint's philosophies, as it completely neglects the devotional aspects of his life. 
Note: I have shared my two cents on the saints contribution to devotion in the below blog. To get a quick perspective of the sane, please 

https://shankarsanthammorthy.blogspot.com/2018/11/vallalarin-magaththuvam-kiriyai-bhakti.html

Now regarding the specific point relating to इतिहास & पुराण शास्त्र (itihāsa & purāṇa śāstra - historic and mythological literature), the saint's high respects for the same is testified in his own works, as he directly refers and employs various mythological stories in order to convey some esoteric philosophy. For example, he refers to the following mythological events  relating to சிவபெருமானின் திருவிளையாடல்கள் (sivaperumaanin thiruviLaiyaadalgaL) in many of his  poems 

• பிட்டுக்கு மண் சுமந்தது (pittukku maN sumandhadhu)
• பிரமன் தலை துண்டித்தது (biramanin thalaiyai thuNdiththadhu)
• காமனை எரித்தது (kaamanai eriththadhu)
• தக்ஷன் தலைஅறுத்தது (dhakshan thalai aRuththadhu)
• கஜமுகாசூரன் வதம் (gajamugan vadham)
• யமனை தண்டித்தது (yamanai dhaNdiththadhu)
• ஜலந்தரனை தண்டித்தது (jalandharanai dhandiththadhu)
• பார்கடலை கடையும் போது நஞ்சுண்டது (paarkadalai kadaiyum bOdhu nanjuNdadhu)
• திரிபுரத்தை எரித்தது (thiripuraththai eriththadhu)
• இராவணின் ஆனவத்தை அழித்தது (iraavaNani aanavaththai azhiththadhu)
• அந்தகாசுரனை சங்கரித்தது (andhakaasUranai sangariththadhu)
• பெருமாலுக்கு சுதர்ஷனசக்கிரம் வழங்கியது (perumaalukku sudharshanachchakkiram vazhangiyadhu)

Similarly, the saint in his poems refers to the following mythological events relating to முருகபெருமானின் திருவிளையாடல்கள் (purugapperumaanin thiruviLaiyaadalgaL)

• சிவ பெருமானின் நெற்றிக்கண்ணிலிருந்து சரவணபொய்கையில் அவதரித்தது (siva perupaanin neRRikaNNilirundhu saravaNapoigaiyil avadhariththadhu)
• இந்திரனின் தவரை தண்டித்தது (indhiranin thavarai thUndiththadhu)
• பிரமனை சிறையிட்டது (birabanai siRaiyittadhu)
• தந்தைக்கு பிரணவ தத்துவம் உபதேசித்தது (thandhaikku piraNava mandhiram upadhEsiththadhu)
• சூர சம்ஹாரம் (sUra samhaaram)
• வள்ளி தெய்வானையுடன் திருமனம் (vaLLi dheivaanaiyudan thirumanam)

Thus, on the one hand, the saint rejects the value of mythologies mentioned in the इतिहास & पुराण शास्त्र (itihāsa & purāṇa śāstra - historic and mythological literature). However, on the other hand the saint himself employs such mythologies in his poems. Now, it may appear as though the saint is either in-consistent in his views  or the saint is taking double standards.  If the client had sincerely felt that such mythologies are only distracting the seekers from the underlying philosophy, then why should he use them in his works? Isn't this self-contradictory?  Or are we the culprit in missing misunderstanding his views on the same? 

My Two cents of clarification

Well, in my humble opinion, obviously it is we who have to be blamed for our lack of holistic understanding of the philosophy of the saint par excellence. In an humble attempt to reconcile between the seemingly contradictory views of the saint, I am sharing my two cents here.  But before proceeding further, as a prerequisite, I would like to briefly touch upon the fundamental philosophy underlying the reality (non-reality) of इतिहास & पुराण शास्त्र (itihāsa & purāṇa śāstra - historic and mythological literature)      

श्री वलिमिक रामायणम् (śrī valimika rāmāyaṇam) and the महाभारत (mahābhārata) of व्यास महऋषि (vyāsa mahaṛṣi) are classically belong to the category of महा इतिहास काव्य शास्त्र (mahā itihāsa kāvya śāstra – grand historic epic literature). Technically speaking, these texts are specifically called इतिहास (itihāsa - chronicle) because they provide historic account of some specific events in the past. According to ancient Sanskrit etymology, the term इतिहास (itihāsa) is derived from the roots इति (iti – thus/as) + ह (ha – verily/is) + आस (āsa - happened). In other words, इतिहास (itihāsa) means “thus-verily-happened” or more clearly defining “as it truly happened”.

Again, according to अमरकोश (amarakośa) one of the most authentic thesaurus of Sanskrit, इतिहास (itihāsa) is a narrative of the पूर्व वृत्त (pūrva vṛtta -past events). These epics are like the live biographical accounts of specific events in the life of a historically important person. It is like writing a biography of Mahatma Gandhi by some of his contemporary historians, i.e., biography written during the hero’s life time itself. Similarly, in the case of தொழுவூர் வேலாயுத முதலியார் (thozhuvUr vElaayudha mudhaliyaar) who captured various important spiritual milestones and miracles in the life of the saint திரு அருட்பிரகாச இராமலிங்க வள்ளலார் (thiru arutpirakaasa iraamalinga vaLLalaar), who was his contemporary (they lived during the same time period). 
Coming back to the case of the महा इतिहास काव्य शास्त्र (mahā itihāsa kāvya śāstra – grand historic epic literatures), the biographical recordings were recorded not just ordinary mortal scholars or historians but by saints who were themselves highly evolved spiritual visionaries – technically referred as a महऋषि (mahaṛṣi – supreme seer/sage). Again, according to science of Vedic etymology, a spiritual sage is called a ऋषि (ṛṣi) because he is able to ‘visualize’ events through his yogic दिव्य चक्षु / ஞான கண் (divya cakṣu / gnaana kaN - spiritual eye) from the highest states of spiritual consciousness viz. विज्ञानमय कोश (vijñānamaya kośa – gnostic realm) and beyond. 
महऋषि वाल्मीकि (mahaṛṣi vālmīki – supreme seer/sage valmiki) was a contemporary of Lord भगवान् श्री रामचन्द्रमूर्ति (bhagavān śrī rāmacandramūrti) who in turn is the महा विभव अवतार (mahā vibhava avatāra – supreme glorious incarnation) during the त्रेता युग (tretā yuga). महऋषि वाल्मीकि (mahaṛṣi vālmīki – supreme seer/sage valmiki) composed the epic poem recording the history of भगवान् श्री रामचन्द्रमूर्ति (bhagavān śrī rāmacandramūrti). In fact, श्री वलिमिक रामायणम् (śrī valimika rāmāyaṇam) itself testifies the encounters between भगवान् श्री रामचन्द्रमूर्ति (bhagavān śrī rāmacandramūrti) and himself. Similarly, महाभारत (mahābhārata) is a महा इतिहास काव्य शास्त्र (mahā itihāsa kāvya śāstra – grand historic epic literature) which was yogically recorded by sage व्यास महऋषि (vyāsa mahaṛṣi) who lived during the contemporary period of the events in the महाभारत (mahābhārata). महऋषि (mahaṛṣi – supreme seer/sage) visualized these events as they were happening and recorded the same with the help of his देव लिपिकार् (deva lipikār - divine scribe) who was none other than the Lord भगवान् श्री गणेश (bhagavān shrī gaṇesha) Himself. Of course, in occult yogic terms, Lord  भगवान् श्री गणेश (bhagavān shrī gaṇesha) symbolizes the aroused कुण्डलिनी शक्ति (kuṇḍalinī śakti - coild biomagnetic energy). 
In other words, the events are happening in a continuum traversing through all the realms of consciousness – physical / terrestrial, vital, psychic as well as gnostic, and even spiritual which form a concentric hierarchy of consciousness viz. புரப்புரம் (purappuram – external outer), புரம் (puram – outer), அகப்புரம் (internal outer), அகம் (agam – internal) & அக-அகம் (aga-agam – innermost internal) respectively. Please understand that these boundaries are more epistemological layers rather than ontological tight walls and represent the different hierarchies of the same spiritual continuum of the absolute omnipresent non-dual singularity. At the outermost layer they are manifested as terrestrial historic personalities operating from the जाग्रत् अवस्त (jāgrat avasta – waking state) in the अन्नमयकोश (annamayakośa - material realm) while at the inner most layer they are operating from the तुर्यातीत अवस्त (turyātīta avasta - transcendent state) in the परमानन्दमय कोश (paramānandamaya kośa – supreme bliss realm). It is the same reality that that runs through and links the स्थूल रूप (sthūla rūpa – gross form) and the सूक्षम रूप (sūkṣama rūpa – subtle form). The difference between them is in (epistemological) degrees and not in (ontological) kind, as reflected in the ancient Hermetic wisdom "As above, so below". To quote Swami Vivekananda “The difference between the subtlest mind and the grossest matter is only one of degree. Therefore, the whole universe may be called either mind or matter, it does not matter which. You may call the mind refined matter, or the body concretized mind; it makes little difference by which name you call which. All the troubles arising from the conflict between materialism and spirituality are due to wrong thinking. Actually, there is no difference between the two”. 
In other words, "அண்டமே பிண்டம், பிண்டமே அண்டம் (aNdamE piNdam, piNdamE - microcosm is macrcosm, macrocosm is microcosm).  In modern scientific terms, the former is the fractal reflection of the latter and viceversa. In fact, the same, logic holds good for all phenomenal entities including the Divine and spiritual personalities – like the Hindu Gods viz. முருகன் (murugan), பிள்ளையார் (pillaiyaar), கண்ணன் (kaNNan), அம்மன் (amman) etc., as well as saints like அகத்தியர் (agaththiyar), மாணிக்கவாசகர் (maaNikkavaasagar), திருஞானசம்பந்தர் (thiruGnaana sambandhar), திருமூலர் (thirumUlar) etc., just to name a few. One can always view from the outermost material plane and narrate a historical account of their birth, growth, religious mission, and final emancipation etc. or one can view them from the innermost spiritual realm and narrate these personalities as occult शक्ति तत्त्व (śakti tattva – energy principles/ faculties) in yogic experience. 
The differences between புரப்புரம் (purappuram – external outer), புரம் (puram – outer), அகப்புரம் (internal outer) etc. are only from relativistic frames of reference and not in absolute terms viz. whether you view from புரப்புரமாகிய அண்டம் (purappuramaagiya aNdam - outermost external macrocosm) or its vice-versa i.e., from அக-அகமாகிய பிண்டம் (aga-agamaagiya piNdam – innermost internal microcosm). In other words, its only a matter of relative differences between:  

•  Perspective of evolution or outside-in view i.e., from  the grossest to the subtlest (AND)
•  Perspective of involution or inside-out view i.e., from the subtlest to the grossest. 

Please remember the involution and evolution are our relative phenomenal frames, but are not applicable to the absolute omnipresent noumenal reality, which transcends all such boundaries. For example, வள்ளலார் (vaLLalaar) in his famous உபதேசக் குறிப்புகள் (upadhEsak kuRippugaL - advisory hints) on  "அண்ட பிண்ட பூர்ண பாவன அனுஷ்டான விதி (aNda piNda nushtaana vidhi - rules on rituals of microcosm - macrocosm synergies)",  explains the close anthropocentric correspondence between these multi-layered continuum of चिताकाश स्पन्दन (citākāśa spandana - pulsations of wisdom-space) theologized as the சிதம்பர ஆனந்த தாண்டவம் (chidambara aanandha thaaNdavam - blissful dance in vacuum consciousness) by the நடராஜர் (nataraajar - lord of dance).   

அகம், அகப்புறம், புறம், புறப்புறம் என்கின்ற நாலிடத்திலும் கடவுட் பிரகாச முள்ளது. அதனில் காரியத்தாலுள்ள விபரம்:- பிண்டத்தில் அகம் ஆன்மா, ஒரு பொருளினது உண்மையைஅறிதல் ஆன்ம அறிவு. பிண்டத்தில் அகப்புறம் ஜீவன், ஒரு வஸ்துவின் பிரயோஜனத்தை யறிந்த அறிவே ஜீவ அறிவு. பிண்டத்தில் புறம் கரணம், ஒரு வஸ்துவின் நாமரூபத்தையும் குண குற்றங்களையும் விசாரித்தறிதல் கரணமாகிய மன அறிவு. பிண்டத்தில் புறப்புறம் கண் முதலிய இந்திரியங்கள், ஒரு பொருளினது நாம ரூப குண குற்றங்களை விசாரியாமல் அந்தப் பொருளைக்காணுதல் இந்திரியக்காட்சி, இந்திரிய அறிவு. இதுபோலவே கரணக்காட்சி, ஜீவக்காட்சி, ஆன்மக்காட்சியுமுண்டு. இதுபோல், அண்டத்தில் அகம் அக்கினி,அண்டத்தில் அகப்புறம் சூரியன், அண்டத்தில் புறம் சந்திரன், அண்டத்தில் புறப்புறம் நக்ஷத்திரங்கள்.ஆகவே பிண்டத்தில் நாலிடம் அண்டத்தில் நாலிடம் - ஆக எட்டிடத்திலும் கடவுட் பிரகாசம் காரியத்தாலுள்ளது. காரணத்தாலுள்ள இடம்:- பிண்டத்தில் புருவமத்தி, அண்டத்தில் பரமாகாசம்.காரியகாரணமாயுள்ள இடம் நான்கு:- பிண்டத்தில் விந்து, நாதம். அண்டத்தில் மின்னல், இடி.சர்வயோனியிடத்தும், விந்து விளக்கமாகிய மின்ன லிடத்தும், நாத விளக்கமாகிய இடியிடத்தும்; இல்லாதது பாரொடு விண்ணாய்ப் பரந்ததோர் ஜோதி என்றும், ஜோதியுள் ஜோதியுள் ஜோதியாயும்... ... மேற் குறித்த அகமாகிய ஆன்மபிரகாசமே ஞானசபை, அந்தப் பிரகாசத்துக் குள்ளிருக்கும் பிரகாசம் கடவுள், அந்த உள்ளொளியின் அசைவு நடம் - இதுதான் ஞானாகாசநடன மென்றும் அசைவுற்றதே நடராஜரென்றும் ஆனந்தநடன மென்றும் சொல்லுகின்றது. ஆதலால் ஏமம், கனகம், ரஜிதம், ரௌப்பியம் முதலாகச் சொல்வதில் சூரியனிடத்தில் கனகமும் சசியிடத்தில் ரஜிதமும்......இதுபோல் பிண்டத்தில் ஆன்மாகாசம் பொற்சபையென்றும், ஜீவாகாசம் ரஜிதசபை யென்றும் சொல்லுவது. ஆதலால் மேற்குறித்த இடங்கள் யாவற்றிலும் கடவுள் பூரண வியற்கை விளக்கம் காரியமாயும் காரணமாயும் காரியகாரணமாயும் இருக்கின்றது. முக்கிய இடங்களாகிய பிண்டத்தில் நாலும் அண்டத்தில் ஐந்தும் ஆகிய 9 இடத்திலும் கடவுள் விளக்கம் விசேஷ முள்ளது. ஆதலால் நாம் தினம் ஆறு காலத்திலும் மேற் குறித்த பிரகாசமே சபையாகவும் அதன் உள்ளொளியே பதியாகவும் வணங்க வேண்டும். எக்காலத்திலும் புருவமத்தியின் கண்ணே நம்முடைய கரணத்தைச் செலுத்த வேண்டும். மேற்குறித்த காலங்கள் சூரிய உதயம், உச்சிப்போது, சாயர€க்ஷ, மாலை, யாமம், வைகறை - ஆகிய காலங்களில் எல்லாம் வல்ல தலைவனை வணங்குதல் வேண்டும்.

அகம், அகப்புறம், புறம், புறப்புறம் என்கிற நான்கிடத்திலும் கடவுள் பிரகாசம் காரியத்தாலுள்ள விவரம்:- பிண்டத்தில் அகம் ஆன்மா, அகப்புறம் - ஜீவன், புறம் - மனம் முதலிய கரணம், புறப்புறம் - கண் முதலிய இந்திரியங்கள். அண்டத்தில் அகம் - அக்கினி, அகப்புறம் - சூரியன், புறம் - சந்திரன், புறப்புறம் - நக்ஷத்திரங்கள். ஆகவே பிண்டத்தில் 4, அண்டத்தில் 4, ஆக 8 இடத்திலும் கடவுள் பிரகாசம் காரியத்தா லுள்ளது. ஞானசபையும் நடராஜரும்

ஒரு பொருளினது நாம ரூப குண குற்றங்களை விசாரியாமல் அந்தப் பொருளைக் காணுதல் இந்திரியக்காட்சி, இந்திரிய அறிவு. அதன் நாம ரூபத்தையும் குண குற்றங்களையும் விசாரித்தறிதல் மனஅறிவு. அதன் பிரயோஜனத்தை யறிதல் ஜீவ அறிவு. அந்தப் பொருளினது உண்மையை அறிதல் ஆன்மஅறிவு. ஞானசபை யென்பது ஆன்மப் பிரகாசம். அந்தப் பிரகாசத்திற்குள் ளிருக்கும் பிரகாசம் கடவுள். அந்த உள்ளொளியின் அசைவே நடனம். இவற்றைத்தான் சித்சபை அல்லது ஞானசபை என்றும், நடராஜர் என்றும், நடனம் என்றும் சொல்லுகிறது..

Now, let's take the case study of நடராஜர் தத்துவம்  (nataraajar thaththuvam - philosophy of lord of dance) associated with ஆனந்த​ தாண்டவ தரிசனம் (aanandha thaaNdava dharisanam) & சிதம்பர​ இரகசியம் (cidhambara iragasiyam), in the life of the noble saint. Now, its a well known historic fact testified by அகச்சான்றுகள் (agachchaanRugaL - internal evidences) from the saint's own works that he had both  

1. புர நடராஜ​ தரிசனம் (pura nataraaja dharisanam - external royal dance vision) of  அண்ட சிதம்பர கூத்து (aNda chidambara kUththu - macrocosmic dance of vacuum consciousness) consecrated as the अर्चावतार (arcāvatāra - iconographic  incarnation), as well as the 
2. அக​ நடராஜ​ தரிசனம் (aga nataraaja dharisanam - internal royal dance vision) of the பிண்டசிதம்பர கூத்து (piNda chidambara kUththu - microcosmic dance of vacuum consciousness) consecrated as the अन्तर्यामि अवतार ​(antaryāmi avatāra - indwelling incarnation)

Obviously, both these experiences were integral to his spiritual life and he cherished every part of it. For example, the saint very categorically recollects his blissful memories of his very first புர நடராஜ​ தரிசனம் (pura nataraaja dharisanam - external royal dance vision) 

தாய்முதலோ ரொடுசிறிய பருவமதில் தில்லைத்

தலத்திடையே திரைதூக்கத் தரிசித்த போது

வேய்வகைமேல் காட்டாதே என்றனக்கே எல்லாம்

வெளியாகக் காட்டியஎன் மெய்உறவாம் பொருளே

காய்வகைஇல் லாதுளத்தே கனிந்தநறுங் கனியே

கனவிடத்தும் நனவிடத்தும் எனைப்பிரியாக் களிப்பே

தூய்வகையோர் போற்றமணி மன்றில்நடம் புரியும்

சோதிநடத் தரசேஎன் சொல்லும்அணிந் தருளே

அருள்விளக்க மாலை 

Moreover,  these are not discrete mutually exclusive events but are part and parcel of the same holistic continuum, as after all, the underlying essence, both in terms of the subject and object of the experience is the same. In other words, it is the same வள்ளலார்  (vaLLalaar) who experienced and communed with the same omnipresent நடராஜர் தத்துவம்  (nataraajar thaththuvam - philosophy of lord of dance). Both experiences of அக ஒளியினஂ அசைவு (aga oLiyin asaivu)  as well as புர​ ஒளியினஂ அசைவு (pura oLiyin asaivu) are two sides of the same coin - the one and only सर्वव्यापिन् अद्वैत कैवल्यम् (sarvavyāpin advaita kaivalyam - absolute non-dual omnipresent singularity).  For an omnipresent divinity,  To quote வள்ளலார் (vaLLalaar) himself, who glorifies such all-embracing omnipresent Divinity in the அருள்விளக்க மாலை (aruL viLakka maalai) from his magnum opus spiritual masterpiece திருவருட்பா (thiruvarutpaa), as follows:

• ஆதியும் அந்தமும் இன்றிஒன் றாகி
• அகம்புறம் அகப்புறம் புறப்புறம் நிறைந்தே
• ஓதியும் உணர்ந்தும்இங் கறிவரும் பொருளே
• உளங்கொள்சிற் சபைநடு விளங்குமெய்ப் பதியே
• சோதியும் சோதியின் முதலுந்தான் ஆகிச்
• சூழ்ந்தெனை வளர்க்கின்ற சுதந்தர அமுதே
• சாதியும் சமயமும் தவிர்த்தவர் உறவே
• தனிநட ராஜஎன் சற்குரு மணியே.
• சற்குருமணி மாலை
• 
  
• And similarly in நடராஜபதி மாலை (nataraajapathi maalai), the noble saint re-iterates the essential laws of correspondence between these epistemological realms (sheaths) of conscious experience as follows.
• 
  
• அருள்நிலை விளங்குசிற் றம்பலம்எ னுஞ்சிவ
• சுகாதீத வெளிநடுவிலே
• அண்டபகி ரண்டகோ டிகளும் சராசரம்
• அனைத்தும்அவை ஆக்கல்முதலாம்
• பொருள்நிலைச் சத்தரொடு சத்திகள் அனந்தமும்
• பொற்பொடுவி ளங்கிஓங்கப்
• புறப்புறம் அகப்புறம் புறம்அகம் இவற்றின்மேல்
• பூரணா காரமாகித்
• தெருள்நிலைச் சச்சிதா னந்தகிர ணாதிகள்
• சிறப்பமுதல் அந்தம்இன்றித்
• திகழ்கின்ற மெய்ஞ்ஞான சித்திஅனு பவநிலை
• தெளிந்திட வயங்குசுடரே
• சுருள்நிலைக் குழலம்மை ஆனந்த வல்லிசிவ
• சுந்தரிக் கினியதுணையே
• சுத்தசிவ சன்மார்க்க நிதியே அருட்பெருஞ்
• சோதிநட ராஜபதியே.
• நடராஜபதி மாலை

Thus, in other words, the आनन्द महा ताण्डव (ānanda mahā tāṇḍava – supreme dance of bliss) actually represents the eternal governance of the पञ्च महा कृत्य (pañca mahā kṛtya – five cosmic functions)  viz. ஆக்கல் / सृष्टि (aakkal / sṛṣṭi – creation / manifestation),  காத்தல் / स्थिति (kaaththal /sthiti  - sustenance), அழித்தல் / संहार (azhithal/saṁhāra –dissolution), மறைத்தல் / तिरोभाव (maraiththal / tirobhāva - veiling) & அருளல் / अनुग्रह (aruLal / anugraha - grace) cutting across the infinitely long series of manifested multiverses and their epistemological layers. This fact is testified by the saint himself in the following verses

அருள்நிலை விளங்குசிற் றம்பலம்எ னுஞ்சிவ

சுகாதீத வெளிநடுவிலே

அண்டபகி ரண்டகோ டிகளும் சராசரம்

அனைத்தும்அவை ஆக்கல்முதலாம்

பொருள்நிலைச் சத்தரொடு சத்திகள் அனந்தமும்

பொற்பொடுவி ளங்கிஓங்கப்

புறப்புறம் அகப்புறம் புறம்அகம் இவற்றின்மேல்

பூரணா காரமாகித்

தெருள்நிலைச் சச்சிதா னந்தகிர ணாதிகள்

சிறப்பமுதல் அந்தம்இன்றித்

திகழ்கின்ற மெய்ஞ்ஞான சித்திஅனு பவநிலை

தெளிந்திட வயங்குசுடரே

சுருள்நிலைக் குழலம்மை ஆனந்த வல்லிசிவ

சுந்தரிக் கினியதுணையே

சுத்தசிவ சன்மார்க்க நிதியே அருட்பெருஞ்

சோதிநட ராஜபதியே.

• நடராஜபதி மாலை

Of course, from an anthropic perspective, this स्पन्द (spanda -  cosmic dance /eternal becoming) both at a அண்ட​ பிரமாணம் (aṇḍa piramāṇam - macrocosmic scale), as well as at the பிண்ட​​ பிரமாணம் (piṇḍa piramāṇam - microcosmic scale) are basically nothing but immersive experiences visualized as a sacred ஆனந்த​ தாண்டவம் (aanandha thaaNdavam – dance of bliss) happening within one’s own consciousness. Such a dance is called ஞானக்கூத்து (jñānak kūththu – wisdom dance). Hidden behind the ஒளி நடனம் (oLi natanam – visual dance) of ஆனந்த திருக்கூத்து (aanandha thirukkUththu – dance of bliss) manifested as உருவ தத்துவம் / शकल तत्त्व (uruvaththaththuvam / śakala tattva – phenomenal principle) there underlies the subtler ஒலி நடனம் (oli natanam – sonic dance) manifesting the அருவ தத்துவம் / निश्कल तत्त्व् (aruva thaththuvam / niśkala tattva – noumenal principal) and this the चितंबर रहस्य (citaṁbara rahasya – secret of gnostic vacuum).  

Now with this understanding, let us re-look at the above quoted controversial statement and try to comprehend the holistic intention of the saint when he originally said:  "வேதம், ஆகமம், புராணம், இதிகாசம் முதலிய கலைகள் எதனிலும் லக்ஷியம் வைக்க வேண்டாம். ஏனென்றால், அவைகளில் ஒன்றிலாவது குழூஉக்குறியன்றித் தெய்வத்தை இன்னபடி என்றும், தெய்வத்தினுடைய உண்மை இன்னதென்றும், கொஞ்சமேனும் புறங் கவியச் சொல்லாமல், மண்ணைப்போட்டு மறைத்து விட்டார்கள். அணுமாத்திரமேனுந் தெரிவிக்காமல், பிண்ட லக்ஷணத்தை அண்டத்தில் காட்டினார்கள்" .  

I think the saint is cautioning us, that as by design, all our பஞ்ச​ ஞானேந்திரியங்கள்(pañca jñānendriyangaL - five-fold cognitive senses) governed by the மனம் (manam - mind) are confined only to லக்ஷியம் (lakshiyam - focus) on புர​ லக்ஷணம்​ (pura lakṣaṇam - outside scope)  and while completely neglecting லக்ஷியம் (lakshiyam - focus) on அக​​ லக்ஷணம்​ (pura lakṣaṇam - outside scope) which generally needs awakening of higher realms of spiritual consciousness beyond மனோமய​ கோஷம் (manomaya kośam - mental sheath) viz. விஞானமய​ கோஷம் (vijñānamaya kośam - gnostic sheath) & ஆனந்தமய​ கோஷம் (ānandamaya kośam - bliss sheath).  Please remember that access to these last two realms are, by default, hidden (encapsulated / locked) from the mental vision of ordinary mortals like us and is only accessible through the பரமன ஞான தரிசனம் (paramana jñāna  dharisanam - supramental gnostic vision)  

As already discussed, the mythological episodes and events narrated in the इतिहास & पुराण शास्त्र (itihāsa & purāṇa śāstra - historic and mythological literature) are all nothing but such spiritual revelations to saints and yogis operating from such higher realms of supramental consciousness. 

Eventually the ஒளி நடனம் (oLi natanam – visual dance) experienced in the ஆனந்தமய​ கோஷம் (ānandamaya kośam - bliss sheath) by the ऋषि मुनि (ṛṣi muni - seer sage) gets further encoded as अर्कसाति (arkasāti - poetic inspirations) of மந்திர கலை / ஒலி நடனம் (manthira kalai / oli natanam – mantric art / sonic dance), as well, in the விஞானமய​ கோஷம் (vijñānamaya kośam - gnostic sheath). The Holy saint has beautifully symbolized these two forms of dances as மயில் (mayil - peacock) & குயில் (kuyil - cuckoo) respectively, as testified in the following verses,

வானத்தின் மீது மயிலாடக் கண்டேன் 
மயில்குயில் ஆச்சுதடி - அக்கச்சி 
மயில்குயில் ஆச்சுதடி. 
- அக்கச்சி 

 And subsequently it is such நிகழ்வுகள் (nigazhvugaL - events) relating to these ஒலியொளி அனுபவங்கள் (oliyoLi anubavam - audio-visual experiences) of the நிறைமொழி மாதர் (niRaimozhi maadhar - men of wise speech) which are further encrypted & encapsulated as सन्ध्या भाष​ (sandhyā bhāṣa - twilight language) and propagated to the lower realms viz. மனோமய​ கோஷம் (manomaya kośam - mental sheath) and below, as கற்பனை கதைகள் / कल्पित कथा (kaRpanai kadhaigaL / kalpita kathā - imaginary /mythological stories) in the इतिहास & पुराण शास्त्र (itihāsa & purāṇa śāstra - historic and mythological literature). 

Of course, from the perspective of ordinary mortals like us, who are not yet entitled to the higher realms of spiritual consciousness and hence remain as பூட்டபட்ட​ உண்மைகள் (pUttappatta uNmaigaL - locked / encoded secrets) (unlike the case of the evolved saints), these narrations are only second hand information which can only be experienced objectively and not subjectively - technically called as सविकल्प अनुभव​ (savikalpa anubhava - indirect / mediated experience). We will not be able to get a holistic  विलीन​ निर्विकल्प अनुभव​ (vilīna nirvikalpa anubhava - immersive direct / immediate experience). In fact, this is what is referred by வள்ளலார் (vaLLalaar)  as 'கலையுரைத்த கற்பனை (kalaiyuraiththa kaRpanai - art narrated imagination)' in the above quoted verses from the decad titled 'திருக்கதவந் திறத்தல் (thirukkadhavan thiRaththal - opening of the sacred gate)' and again as he "பூட்டிய அந்தப் பூட்டை ஒருவரும் திறக்கவில்லை (pUttiya pUttai oruvarum thirakkavillai - no one has opened the closed lock)" in the earlier quoted பேருபதேசம் (pErupadhEsam - grand sermon).  

In the following verses, the saint cautions to be aware and beware that there are many pseudo spiritualists and fake religious gurus capitalize our ignorance, take us for a ride by misleading us with delusive fabrications & misinterpretations in the guise of sacred scriptural revelations -  वेद​ (veda), आगम​ (āgama), इतिहास​ (itihāsa) & पुराण (purāṇa)  etc.  Such fake versions are tagged by the saint here by the term தோன்றிய​ சாத்திரங்கள் (thOnRiya  saaththirangaL - fabricated scriptures) creating a छलक इन्द्रजाल​ (chalaka indrajāla - delusive sense/epistemological traps) which deviate us away from the original scriptural roots, referred by the saint as ஊன்றிய​ சாத்திரங்கள் (vUnRiya saaththirangaL - rooted scriptures).  The saint advises us to develop discriminating wisdom to differentiate the fake from the real. At the same time, he also warns us that even the original scriptures, however sacred and comprehensive they may be, they are yet only partial descriptions of the transcendent absolute divinity, which is essentially indeterminate and hence all scriptures for that matter are also kind of इन्द्रजाल​ (chalaka indrajāla - delusive sense/epistemological traps).         

Thus he recommends us that rather than taking the narrations in the इतिहास & पुराण शास्त्र (itihāsa & purāṇa śāstra - historic and mythological literature) too literally, the sincere followers of சுத்த சன்மார்கம் (suddha sanmaargam - pure path of truth) should go beyond the superficial (exoteric) meanings and decrypt (decapsulate) and unlock the underlying esoteric (occult) spiritual essence with the help of ஞான திரவுகோல் (jñāna thiravukkOl - key of wisdom), as testified by him in the following verses          

இயல்வேதா கமங்கள்புரா ணங்கள்இதி காசம் 
இவைமுதலா இந்திரசா லங்கடையா உரைப்பார் 
மயல்ஒருநூல் மாத்திரந்தான் சாலம்என அறிந்தார் 
மகனேநீ நூல்அனைத்தும் சாலம்என அறிக 
செயல்அனைத்தும் அருள்ஒளியால் காண்கஎன எனக்கே 
திருவுளம்பற் றியஞான தேசிகமா மணியே 
அயல்அறியா அறிவுடையார் எல்லாரும் போற்ற 

ஆடுகின்ற அரசேஎன் அலங்கல்அணிந் தருளே.

தோன்றியவே தாகமத்தைச் சாலம்என உரைத்தேம் 
சொற்பொருளும் இலக்கியமும் பொய்எனக்கண் டறியேல் 
ஊன்றியவே தாகமத்தின் உண்மைநினக் காகும் 
உலகறிவே தாகமத்தைப் பொய்எனக்கண் டுணர்வாய் 
ஆன்றதிரு வருட்செங்கோல் நினக்களித்தோம் நீயே 
ஆள்கஅருள் ஒளியால்என் றளித்ததனிச் சிவமே 
ஏன்றதிரு வமுதெனக்கும் ஈந்தபெரும் பொருளே 
இலங்குநடத் தரசேஎன் இசையும்அணிந் தருளே

-அருள்விளக்க மாலை