ஓம் சரவணபவாய நம!
ஆடும் பரி, வேல், அணிசேவல் எனப்
பாடும் பணியே பணியா அருள்வாய்
தேடும் கயமா முகனைச் செருவில்
சாடும் தனி யானைச் சகோதரனே
(
aadum parivEl ani sEvelenap
paadum paNiyE paNiyaai aruLvaai
thEdum kayamaamuganaich sEruviR
saadunthaniyaanai sagOdharanE.
The dancing Peacock, Vel, and the beautiful Cock
Thus, to sing, grant me this service as my holy task;
O Brother of Vinayaka peerless! Who in battle kills,
The searching Asura, Gajamukha, with face elephant's
)
-கந்தர் அனுபூதி (kandhar anubUthi)
On this sacred day I would like to share my understandings on the spiritual significance of Lord Murgan with reference to His two most important மகோத்ச விழாக்கள் (magothsava vizhaagaL - mega festivals). தமிழ் சங்க இலக்கியம் (Tamizh Sanga Ilakkiyam - Tamil classic literature) declares the importance given to Murugan festivals
ஆலமர் செல்வென் அணிசால் மகன்
விழாக் கால்கோள் என்று ஊக்கி
--மருதகலி
Significance of தைபூசம் (thai pUsam)
It is on the sacred day of Sacred தைபூசம் (thai pUsam), Lord முருகன் (murugan) was blessed with the sacred வேல் (vEl - spear) by his beloved mother பராசக்தி (paraasakthi) to defeat the demon சூரபத்மன் (sUrapadman).
The esoteric significance of this festival is very beautifully explained by Swami Sivananda: "Lord Subrahmanya holds the Vel or Spear in His hand, just as Lord Siva holds the Trident or Trisula. This is an emblem of power and indicates that He is the ruler of this universe. The devotees of Lord Subrahmanya do obeisance to the Vel.The Vel or Spear was given to Subrahmanya by Parvati, the embodiment of Siva-Sakti. It, therefore, indicates that the Spear was the symbol of true Knowledge as coming out of Parvati, the Para Sakti. The shape of the Vel also shows that Knowledge in the form of Jyotis will start from Muladhara, which is the bottom of the Vel, pass through the intermediate Nadis (which are represented by the body of the Vel), and pierce through the thousand-petalled Brahmarandhra, which is represented by the sharp, leaf-shaped end of the Vel.The Spear or Vel is the weapon which pierces through the demon of Ignorance. This is Ekagra Chitta or the one-pointed mind so much insisted upon in Raja Yoga without which progress is impossible for the Yogi. It is the preliminary for concentration, meditation and absorption—all of which together constitute the Yogic Samyama. In the legend, it is Soorapadma, the Asura, who is slain by the Vel. That Asura is none other than Ignorance".
The esoteric significance of this festival is very beautifully explained by Swami Sivananda: "Lord Subrahmanya holds the Vel or Spear in His hand, just as Lord Siva holds the Trident or Trisula. This is an emblem of power and indicates that He is the ruler of this universe. The devotees of Lord Subrahmanya do obeisance to the Vel.The Vel or Spear was given to Subrahmanya by Parvati, the embodiment of Siva-Sakti. It, therefore, indicates that the Spear was the symbol of true Knowledge as coming out of Parvati, the Para Sakti. The shape of the Vel also shows that Knowledge in the form of Jyotis will start from Muladhara, which is the bottom of the Vel, pass through the intermediate Nadis (which are represented by the body of the Vel), and pierce through the thousand-petalled Brahmarandhra, which is represented by the sharp, leaf-shaped end of the Vel.The Spear or Vel is the weapon which pierces through the demon of Ignorance. This is Ekagra Chitta or the one-pointed mind so much insisted upon in Raja Yoga without which progress is impossible for the Yogi. It is the preliminary for concentration, meditation and absorption—all of which together constitute the Yogic Samyama. In the legend, it is Soorapadma, the Asura, who is slain by the Vel. That Asura is none other than Ignorance".
வேலுண்டு வினையில்லை
மயிலுண்டு பயம் இல்லை
குகனுண்டு குறைவில்லை மனமே
கந்தனுண்டு கவலை இல்லை மனமே
Again the eminent scholar DR.Carl Vadivella Belle in his famous article titled "Murugan and the Vel: The Individual Implications" explains thus
"After his boyhood, Murugan was presented with the Vel by Parvati. Accompanied by his generals and the devonic army, Murugan left Mt. Kailasa in the north of India to head southwards to combat the asuras...Towards the conclusion of the battle Murugan appeared before Surapadman in all his glory. Surapadman was temporarily overcome with Divine Love, but when Murugan resumed the form of Shanmugan (i.e. with six faces, twelves eyes), Surapadman converted himself into a massive cannibalistic monster with a thousand arms and a thousand legs, and launched a frenzied attack. Murugan split Surapadman in two with his Vel, whereupon the latter escaped into the ocean and became a gigantic mango tree which threatened to smother the world. Murugan cleft this tree with his Vel and Surapadman then took shape as a peacock and a rooster, both of which charged at Murugan. However the deity tamed both with a single loving glance. To commemorate the defeat of the asuras, Murugan ordered that the peacock and rooster should respectively become his mount (vahana) and emblem of his standard. Thus Surapadman's gift of immortality by Siva was recognized, and he became in the form of two birds, the transformed and submissive symbols of Murugan's dominance.On the metaphysical level, the mythology of Murugan may be seen as an extended metaphor for the processes of spiritual evolution; i.e. the destiny of the soul and its ultimate relationship with the Divine. Once an individual reaches a certain stage of spiritual awakening there is a desire to renounce superfluities, and to realize Truth. But in the struggle to achieve moksha (liberation), the devotee often remains unaware of the power of the negative forces of the world, and the magnetism which deluding joy can exercise. Kashyapar symbolizes this level of unfoldment: although he is a sage and wishes to experience enlightenment, he is attracted by and marries Mayai (lower nature). The union of the soul with avidya (ignorance of the essential Divine character of the soul) leads to the birth of ego consciousness (Surapadman), ego motivated desire (Singamukhan), ego motivated selfish actions (Taraskasuran) and veiling power, that which beguiles the soul and leads him/her to fall prey to transient and sensual desires (Ajamukhi). The advice given by the father Kashyapar to his children was to live a righteous life. However the credo of Mayai, supported by the asuras, was to exploit the illusionary material world. As has been shown, Surapadman and his siblings ignored the instructions of their father, and followed the pathway advocated by their mother. The wayward instructions provided by Mayai represent the inner conflicts, choices, and ‘pulls' experienced by the soul...In this sense the Vel and Murugan constitute the essential paradigm for spiritual evolution and the attainment of moksha. For in contemplating the animating life energies with which he/she is composed (Sakti-Becoming), the aspirant is led to the discovery of his/her true divine nature (Siva-Absolute) and thus into recognition of the intrinsic unity of all existence. Thus the individual (microcosm) is linked to the universal (macrocosm), and is possessed of the full knowledge of the cosmic union of Siva-Sakti, the duality of oneness in perfect dynamic balance."
Yes, தைபூசம் (thai pUsam) is considered a very auspicious day in Saivism. Typically, தெபோத்சவம் (thepOthsavam – float festival) is the popular temple ritual celebrated across many south Indian शिवालय (śivālaya – shiva temple) on this sacred day. Thus, தைபூசம் (thai pUsam) is definitely a very special day in Saivism. In fact, even the noble saint திரு ஞானசம்பந்தர் (thiru Gnaanasambandhar) himself glorifies this day by singing thus,
"After his boyhood, Murugan was presented with the Vel by Parvati. Accompanied by his generals and the devonic army, Murugan left Mt. Kailasa in the north of India to head southwards to combat the asuras...Towards the conclusion of the battle Murugan appeared before Surapadman in all his glory. Surapadman was temporarily overcome with Divine Love, but when Murugan resumed the form of Shanmugan (i.e. with six faces, twelves eyes), Surapadman converted himself into a massive cannibalistic monster with a thousand arms and a thousand legs, and launched a frenzied attack. Murugan split Surapadman in two with his Vel, whereupon the latter escaped into the ocean and became a gigantic mango tree which threatened to smother the world. Murugan cleft this tree with his Vel and Surapadman then took shape as a peacock and a rooster, both of which charged at Murugan. However the deity tamed both with a single loving glance. To commemorate the defeat of the asuras, Murugan ordered that the peacock and rooster should respectively become his mount (vahana) and emblem of his standard. Thus Surapadman's gift of immortality by Siva was recognized, and he became in the form of two birds, the transformed and submissive symbols of Murugan's dominance.On the metaphysical level, the mythology of Murugan may be seen as an extended metaphor for the processes of spiritual evolution; i.e. the destiny of the soul and its ultimate relationship with the Divine. Once an individual reaches a certain stage of spiritual awakening there is a desire to renounce superfluities, and to realize Truth. But in the struggle to achieve moksha (liberation), the devotee often remains unaware of the power of the negative forces of the world, and the magnetism which deluding joy can exercise. Kashyapar symbolizes this level of unfoldment: although he is a sage and wishes to experience enlightenment, he is attracted by and marries Mayai (lower nature). The union of the soul with avidya (ignorance of the essential Divine character of the soul) leads to the birth of ego consciousness (Surapadman), ego motivated desire (Singamukhan), ego motivated selfish actions (Taraskasuran) and veiling power, that which beguiles the soul and leads him/her to fall prey to transient and sensual desires (Ajamukhi). The advice given by the father Kashyapar to his children was to live a righteous life. However the credo of Mayai, supported by the asuras, was to exploit the illusionary material world. As has been shown, Surapadman and his siblings ignored the instructions of their father, and followed the pathway advocated by their mother. The wayward instructions provided by Mayai represent the inner conflicts, choices, and ‘pulls' experienced by the soul...In this sense the Vel and Murugan constitute the essential paradigm for spiritual evolution and the attainment of moksha. For in contemplating the animating life energies with which he/she is composed (Sakti-Becoming), the aspirant is led to the discovery of his/her true divine nature (Siva-Absolute) and thus into recognition of the intrinsic unity of all existence. Thus the individual (microcosm) is linked to the universal (macrocosm), and is possessed of the full knowledge of the cosmic union of Siva-Sakti, the duality of oneness in perfect dynamic balance."
Yes, தைபூசம் (thai pUsam) is considered a very auspicious day in Saivism. Typically, தெபோத்சவம் (thepOthsavam – float festival) is the popular temple ritual celebrated across many south Indian शिवालय (śivālaya – shiva temple) on this sacred day. Thus, தைபூசம் (thai pUsam) is definitely a very special day in Saivism. In fact, even the noble saint திரு ஞானசம்பந்தர் (thiru Gnaanasambandhar) himself glorifies this day by singing thus,
மைப்பூசும் ஒண்கண் மடநல்லார் மாமயிலைக்
கைப்பூசும் நீற்றான் கபாலீச்சரம் அமர்ந்தான்
நெய்ப்பூசு ஒண் புழுக்கல் நேரிழையார் கொண்டாடும்
தைப்பூசம் காணாதே போதியோ பூம்பாவாய்
(
maippUsum oNkaN maDan-allAr mAmayilaik
kaippUsum n-IRRAn kapAlIchcharam amarn-thAn
n-eippUsu oN puzukkal n-ErizaiyAr koNDADum
thaippUsam kANAthE pOthiyO pUMpAvAy
Oh Pumpavai! Can you go without seeing the Thaipoosam
celebrated by the well ornated ladies offering the Pongal
smeared in ghee to the One, Who resides at Kapalishwaram,
Who sports the hand-smeared ash, in the great
Mayilapur of nice ladies of lined eyes?
)
Moreover, as a pinnacle of events, according to orthodox classical legend it is on this sacred day, श्री नटराज मूर्ति (śrī naṭarāja mūrti) revealed his famous परमानन्द माहा ताण्डव (paramānanda māhā tāṇḍava) to महऋषि पतञ्जलि (mahaṛṣi patañjali) & महऋषि व्यघ्रपाद (mahaṛṣi vyaghrapāda) at the holy city of தில்லை சிதம்பரம் (thillai chidambaram).
The revered saint poet श्री उमापति शिवाचार्य (śrī umāpati śivācārya), in his masterpiece कुञ्चित्ताञ्घ्रि स्तव (kuñcittāñghri stava) testifies this fact by singing thus
The revered saint poet श्री उमापति शिवाचार्य (śrī umāpati śivācārya), in his masterpiece कुञ्चित्ताञ्घ्रि स्तव (kuñcittāñghri stava) testifies this fact by singing thus
अधौ मासो मृगाख्ये सुरगुरुदिवसे तस्य मे पूर्णिमायां
भितौ श्रीचित्सभायां मुनिवरतपसा दत्तवाक्पूत्ये यः।
नृत्तं कृत्वासाने फणधरवपुषं व्याग्रपादं महर्षिं
चाहूयाभ्यां अदात् यो नियतनिवसतिं कुञ्चिताङ्ग्रिं भजेङ्हं॥
(
adhau māso mṛgākhye suragurudivase tasya me pūrṇimāyāṁ
bhitau śrīcitsabhāyāṁ munivaratapasā dattavākpūtye yaḥ|
nṛttaṁ kṛtvāsāne phaṇadharavapuṣaṁ vyāgrapādaṁ maharṣiṁ
cāhūyābhyāṁ adāt yo niyatanivasatiṁ kuñcitāṅgriṁ bhajeṅhaṁ ||
)
Interestingly, from the days of the ancient தமிழ் சங்க காலம் (Tamizh sangakaalam), Lord சேயோன்/முருகன்வழிபாடு (sEyon / murugan vazhipaadu) was also associated with various kinds of குத்து (kUththu) viz. குடிக்கூத்து, துடிக்கூத்து, குரவைக்கூத்து, வெறிக்கூத்து, வள்ளிக்கூத்து etc.
On the sacred day of தைபூசம் (thai pUsam) as a spiritual ritual the sacred காவடி ஆட்டம் (kaavadi aattam) is very special at all முருகன் (murugan) shines - not only in Tamil Nadu or other states in India, but also in Sri Lanka, Malaysia, Mauritius, Singapore, Indonesia, Thailand and Myanmar etc.
It is an ancient practice goes believed to be introduced by महऋषि अगस्त्य (mahaṛṣi agastya). It also is considered an evolution of the ancient Tamil rite of வெறியாட்டம் (veRiyaattam - rigor dance) as an expression of their பக்தி (bakthi - devotion) to their beloved முருகன்/ சேயோன் (murugan/sEyon) - the குறுஞ்சி நாட்டு கடவுள் (kuRunji naattu kadavuL). Such rituals are referred in various Tamil literature belonging to சங்ககாலம் (Sangakaalam) including திருமுருகாற்றுப்படை (thirumurugaaRRuppadai), குறுந்தொகை (kuRunthogai), நற்றினை (naRRinai), அகனாணுரு (aganaaNUru), பரிபாடல் (paripaadal) etc.
Exoterically, this ritual definitely seems to be a a very வெறியாட்டம் (veRiyaattam - aggressive dance) dance of self-torture. Of course some of us can ask "Do we need to undergo such physical ordeal to worship God?" Yes, obviously, this is very true. God is Love incarnate - அன்பே சிவம் (anbE Sivam - God is Love) - He is Supreme Compassion who can be bound by simple pure love...as the mystic saint poet திரு அருட்பிரகாச இராமலிங்க வள்ளலார் (thiru arutpirakaasa Ramalinga VaLLalaar) sings in his திரு அருட்பா (thiru arutpaa) (3269)
அன்பெனும் பிடியுள் அகப்படும் மலையே
அன்பெனும் குடில்புகும் அரசே
அன்பெனும் வலைக்குட்படுமரம் பொருளே
அன்பெனும் கரத்தமர் அமுதே
அன்பெனும் கடத்துள் அடங்கிடும் கடலே
அன்பெனும் உயிர் ஒளிர் அரறிவே
அன்பெனும் அணவூள் அமர்ந்த பேரொளியே
அன்புருவாம் பரசிவமே
(
anbenum pidiyuL agappadum mailayE
anbenum kudilpugum arasE
anbenum valaikkut paduparam poruLE
anbenum karaththamar amudhE
anbenum kadaththuL adangidum kadalE
anbenum uiiroLir aRivE
anbenum aNuvuLamaindha pEroLiyE
anburu vaambara sivamE
Oh Mountain
Who get caught in the grasp called love!
Oh King
Who enter the dwelling called love!
Oh transcendent Being
Who lodge in one’s palm!
Oh Sea
which gets incarcerated in the pitcher called love!
Oh Wisdom
that shines in the life called love!
Oh great Light
contained in the atom called love!
Oh transcendent Brahman
Who are the embodiment of love!
- translation G. Vanmikinathan
)
-
The saint also refers to Lord முருகன் (murugan) as "கருனையே வடிவான கந்தசாமி தெய்வம்".Thus, Hinduism or for that matter no religion mandates self-torture. Just pure Love will suffice. But this being said how do we justify such acts of self-pain in the name of God. In my opinion, it demonstrates the voluntary expression of the devotees ' immense Love and devotion towards their beloved God. I am only reminded of the what the revered saint குமரகுருபரர் (kumaragurubarar) sings
மெய் வருத்தம் பாரார், பசி நோக்கார்
கண் துஞ்சார், எவ்வெவர் தீமையும் மேற்கொள்ளார்
செவ்வி அருமையும் பாரார்; அவர்தம்
கருமமே கண்ணா யினார்
It also demonstrates the immense strength (physical, emotional, spiritual) gained in performing such risky, painful rite. Faith moves mountains! This leap of faith demonstrates strength gained even by ordinary persons to perform extraordinary feats as கவியரசு கண்ணதாசன் (kaviarasu kaNNadhaasan) sings
மனமிருந்தால் பரவைகூட்டில் மான்கள் வாழலாம்
வழியிருந்தால் கடுகுகுள்ளே மலையை காணலாம்
துணின்துவிட்டால் தலையில் எந்த சுமையும் தாங்கலாம்
குணம் குணம் அது கோயிலாகாம்.
I happened to see the following video documentary beautifully showcases the first person account of the faith, devotion and strength of the practitioner of such a ritual
Significance ofகந்த சஷ்டி விரதம் (kandha sashti viradham)
Immediately following ஐப்பசி மாத தீபாவளி அம்மவாசை திதி (aippasi maadha thIpaavaLi ammavaasai thithi – no moon day in October during Diwali) begins the sacred கந்த சஷ்டி விரதம் (kandha sashti viradham). And it follows similar theme as that of தீபாவளி (theepaavaLi) as it represents the mythological event of சூர சம்ஹாரம் (sUra samhaaram – slaying of demon): the triumph of धर्म (dharma – good) over अधर्म (adharma –evil), denoted by the destruction of சூரபத்மன் (sUrapdahman), சிம்ஹமுகன் (simhamugan) & தாரகாசூரன் (thaaragaasUran) by the தேவசேனாதிபதி (DhEvasEnaadhipadhi - Divine Commander in Chief).
On the sixth day of the event, thousands of devotees will assemble at திருசெந்தூர் (Thiruchendur) to watch the Grand Finale- சூரசம்ஹார திருவிழா! I am only reminded of the golden words,
On the sixth day of the event, thousands of devotees will assemble at திருசெந்தூர் (Thiruchendur) to watch the Grand Finale- சூரசம்ஹார திருவிழா! I am only reminded of the golden words,
திருசெந்தூரின் கடலோரத்தில்
செந்தில் நாதன் அரசாங்கம்
தேடி தேடி வருவோர்க்கெல்லாம்
தினமும் கூடும் தெய்வாம்சம்...
அசுரரை வென்ற இடம்
அது தேவரை காத்த இடம் ...
கோவிலின் அருகினில் கூடிய கூட்டங்கள்
தலையா கடல் அலையா?
குழந்தைகள் பெரியவர்கள் அனைவரை
இழுக்கும் குமரன் அவன் கலையா
(Thiruchendoorin Kadalorathil
Sendhil Nadhan Arasangam
Thedi Thedi Varuvorkellam
Dhinamum Koodum Deivamsam...
Asurarai Vendra Idam –
Adhu Devarai Kaatha Idam ..
KOvilin Aruginil Koodiya Kootangal
Thalaiyaa? Kadal Alaiyaa?
KuzhandhaigaL Periyavar Anaivarai
Izhukkum Kumaranavan Kalaiya? ...)
கச்சியப்ப சிவாச்சாரியார் (kachchiappa sivaachaariyaar) in his magnum-opus masterpiece கந்தபுராணம் (kandhapuraaNam), very beautifully narrates the fierce battle ensuing between the three असूर (asūra – demons) viz. சூரபத்மன் (sUrapadman) aided by சிங்கமுகன் (singamugan) & தாரகாசூரன் (thaaragaasUran) one the one side and Lord முருகன் (murugan) as the தேவசேனாதிபதி (dhEvasEnaadhipadhi – divine commander in chief). Interestingly, according to अमरकोश (amarakośa) the famous tressarus of classical Sanskrit terms, the title स्वामि (svāmi - lord) can be associated only to देवसेनापतिः (devasenāpatiḥ - divine commander in chief) who is the गजमुखानुजः (gajamukhānujaḥ - brother of elephant face God):
देवसेनापतिः सूरः स्वामी गजमुखानुजः।
(devasenāpatiḥ sūr
aḥ svāmī gajamukhānujaḥ|)
i.e., among all deities, the term स्वामि (svāmi - lord) originally and refers only to Lord முருகன் (murugan) the देवसेनापतिः (devasenāpatiḥ - divine commander in chief) and brother of Lord பிள்ளையார் (piLLaiyaar). This fact is testified by various Saints and Scholars including Sage of Kanchi, ஜகத்குரு ஸ்ரீ காஞ்சி மகா பெரியவா (jagathguru sri kaanchi magaa periyavaa) and ஸ்ரீ பாம்பன் சுவாமிக்ள் (srI paamban suvaamigaL) etc. For example, the Sage of Kanchi, in his famous discourse recordings aptly titled asதெய்வத்தின் குரல் (dheivaththin kural – voice of God), very categorically states “’ஸ்வாமி’ என்றால் குமாரஸ்வாமியே”. To quote him:
“’ஸ்வாமி’ என்பது கடவுளுக்குப் பொதுப் பெயர் என்று வைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம். பரமேசுவரனும் ஸ்வாமி, மகாவிஷ்ணுவும் ஸ்வாமி, விக்நேசுவரரும் ஸ்வாமி – எல்லா தெய்வங்களையும் “ஸ்வாமி” என்று வைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம். இப்படி எந்த மூர்த்தியாகவும் இல்லாமல், இந்த எல்லாமாகவும் ஆகியிருக்கிற பரமாத்மாவை, பராசக்தியை கடவுள் (God) என்று எந்த மதஸ்தராலும் சொல்லப்படுகிறவரையும் “ஸ்வாமி” என்றே சொல்கிறோம். ஆனால் இந்த “ஸ்வாமி” என்கிற பெயர் வாஸ்தவத்தில் ஒருத்தருக்குத்தான் உண்டு. இப்போது நாம் சொல்கிற சாமிகள் எல்லாம் அந்த ஒருவரிடமிருந்துதான் அவர் பெயரையே கடனாகக் கேட்டு வாங்கித் தங்களுக்கும் வைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அந்த நிஜமான ஸ்வாமி யாரென்றால் ஸுப்ரமண்யர் தான்; முருகன், முருகப் பெருமான் என்று இந்தத் தமிழ் தேசத்தில் தனியன்போடு சொல்லப் படுகிறவர்தான். அவர் குழந்தையாக இருக்கிற கடவுள்; குமாரஸ்வாமி. ‘இவர்தான் ஸ்வாமி என்று எதனால் சொல்கிறீர்கள்?’ என்று கேட்பீர்கள். ‘அமரகோச’த்தின் ஆதாரத்திலேயே இப்படிச் சொல்கிறேன்.”
Such is the theological importance given in Hinduism to Lord முருகன் (murugan) as the தேவசேனாதிபதி (dhEvasEnaadhipadhi – divine commander in chief). In fact, गिताचार्य भगवान् श्रीकृष्ण परमात्मन् (gitācārya bhagavān śrīkṛṣṇa paramātman) declares that “सेनानिनाम् अहम् स्कन्दः (senāninām aham skandaḥ - Of generals, I am Skanda)”
Scriptures like the Sanskrit स्कन्द महा पुराण (skanda mahā purāṇa) and its Tamil version கந்தபுராணம் (kandhapuraaNam) very beautifully captures the events that follow both from the gross physical aspect of the battle as well as from the point of view of the inner struggle and purification process in the mind of the असूर (asūra – demons), showing different stages in the spiritual transformation from the initial state of egoistic अहङ्कारः (ahaṅkāraḥ - arrogance) and विद्वेष (vidveṣa - hatred), to the positive state of அன்பு (anbu - love) and भक्ति (bhakti - devotion) for the Divinity. Finally, at the end of the long drawn battle (which is believed to have extended to almost 18 years), after defeating them, lord முருகன் (murugan) reveals His sacred विश्वरूप (viśvarūpam – infinite personality) to சூரபத்மன் (sUrapadman) out of His infinite compassion. சூரபத்மன் (sUrapadman) who had been blessed with such a privilege of witnessing the विष्वरूप दर्षन (viṣvarūpa darṣana – infinite personality), melts down with pure love and reverence to the Lordship. Thus, finally, hatred gives way to Love and Devotion, as explained in the following verses
திருகிய வெகுளி முற்றுந் தீர்ந்தன செருவின் ஊக்கம்
அருகிய துரோமம் புள்ளி ஆயின விழியில் தூநீர்
பெருகிய திவன்பால் அன்பு பிறந்தன தமியேற் குள்ளம்
உருகிய தென்பு தானும் உலைமெழு காகும் அன்றே.
போயின அகந்தை போதம் புகுந்தன வலத்த தான
தூயதோர் தோளுங் கண்ணுந் துடித்தன புவன மெங்கும்
மேயின பொருள்கள் முற்றும் வெளிப்படு கின்ற விண்ணோர்
நாயகன் வடிவங் கண்டேன் நற்றவப் பயனீ தன்றோ?.
(thirugia veguLi muRRum thIrndhana; seruvin Ukkam
arugiadhu; urOmam puLLiyaayina; vizhiyil vnIr
perugiadhu; ivanpaal anbu piRandhana; thamiyErku uLLam
urugiyadhu enbudhaanum ulaimezhugu aagum anRe.
pOyina agandhai; bOdham pugundhana; valaththadhaana
thUyadhOr thOLum kaNNum thudiththana; bhuvanam engum
mEyina poruLgaL yaavum veLippaduginRa viNNOr
naayagan vadivam kaNdEn. nalthavappayan Idhu anRo?
This is a non-satiating sight. I feel a true transformation of mind. My anger has disappeared. My eyes are shedding tears of joy now. I am thrilled beyond description. My hands come together automatically to salute Him. I want to prostrate and worship this Lord. I desire to place my head on his feet and bow down in reverence. My right eye and right shoulder are twitching and my pride has vanished. I want to love all. My mind is full of good thoughts for everyone. I am the most blessed of all. I have reaped the greatest benefit of this birth. I have been the most fortunate on earth. I want to be a servant always at the feet of this Lord. How can I get those blessings I want to have the grace of God in the fullest measure?)
-கந்தபுராணம் (kandhapuraaNam) - English translation Dr. Akila Sivaraman
சூரபத்மன் (sUrapadman) confronts செந்தில்நாதன் (sendhilnaathan) but finally is conquered by Him who splits his body into two halves. Lord திருமுருகன் (thirumurugan) was magnanimous enough to give to சூரபத்மன் (sUrapadman), transform the two halves as his சேவல் / கோழி (sEval/kOzhi –cock) & மயில் (mayil – peacock) and thereby permanently giving him abode. Thus the Lord has permanently embraced the offender after teaching him the Divine lesson. Swami திரு அருட்பிரகாச இராமலிங்க வள்ளலார் (thiru arutpirakaasa iraamalinga vaLLalaar), in his beautiful expression calls such bestowing மரக்கருனை (marakkarunai - harsh mercy) to be the natural characteristic of an All Compassionate God, otherwise the whole concept of Divinity is meaningless,
வானம்எங் கேஅமுத பானம்எங்கே அமரர்
வாழ்க்கைஅபி மானம்எங்கே
மாட்சிஎங் கேஅவர்கள் சூழ்ச்சிஎங் கேதேவ
மன்னன்அர சாட்சிஎங்கே
ஞானம்எங் கேமுனிவர் மோனம்எங் கேஅந்த
நான்முகன் செய்கைஎங்கே
நாரணன் காத்தலை நடத்தல்எங் கேமறை
நவின்றிடும் ஒழுக்கம்எங்கே
ஈனம்அங் கேசெய்த தாருகனை ஆயிர
இலக்கம்உறு சிங்கமுகனை
எண்அரிய திறல்பெற்ற சூரனை மறக்கருணை
ஈந்துபணி கொண்டிலைஎனில்
தானமிங் கேர்சென்னை கந்தகோட் டத்துள்வளர்
தலம்ஓங்கு கந்தவேளே
தண்முகத் துய்யமணி உண்முகச் சைவமணி
சண்முகத் தெய்வமணியே.
(vaanamengE amudha bhaanam engE amarar
vaazhkai abimaanam engE
maatchi engE avargal sUzhchchi engE DhEva
mannan arasaatchi engE
Gnaanam engE munivar mOnam engE andha
naanmugan seigai yengE
naaraNan kaaththali nadaththal engE maRai
navinRidum ozhukkamengE
Inam ange seidha thaaruganai aayira
ilakkam uRu singamuganai
eN aRiya thiRal peRRa sUranai maRakkarunai
Indhu paNi kOndilai enil
thaanamingEr sennai kandhakkOttaththuLvaLar
thalam Ongu kandha vELE
thanmuga thuyyamaNi suNmugach chaivamaNi
saNmuga dheivamaNiyE.
If you had not bestowed harsh mercy on Thaarukan who did the mean thing,
on Singamugan (the Lion faced Giant) of a thousand eyes,
and on Sooran of unimaginably rare might, and had not taken them into Your service,
where would the heavens be, where the drink of ambrosia,
where the life of the immortals, where their magnificience,
where the rule of the king of the Devas, where their gnosis,
where the contemplation of sage, where the activity of the four faced One,
where the performance of the function of protection by Narayanan,
where the conduct laid down by the four Vedas,
where would all these be?
-translation by Vanmikinathan)
This is a classic case of विद्ध्वेश भक्ति (vidveśa bhakti – Offensive Devotion). In other words, भक्ति (bhakti - devotion) through confrontation. Through fear and hatred for भगवान् (bhagavān - God), these individuals entertained immense enmity with भगवान् (bhagavān - God), and भगवान् (bhagavān - God) approached them as their antagonist, confronted them and killed (destroyed their ego) and gave them मोक्ष (mokṣa - salvation). These mythologies also reiterate the fundamental truth that, in the beautifully master minded drama of existence, every character (soul) is designed in such a way that they have a specific purpose and carry specific message. In the Divine design of माया (māyā - illusion), God the High Command, has beautifully programmed the கர்ம விதிகள் (karma vidhigaL – karmic laws) giving the right mix of free-will at the microcosmic जीवात्मन् (jīvātman – corporeal soul) level and the overall Divine plan at the macrocosmic परमात्मन् (paramātma – absolute divinity) level. Every जीवात्मन् (jīvātman – corporeal soul)’s journey is pre-programmed to reach the परमात्मन् (paramātma – absolute divinity), giving enough room for the individual soul to decide the route to take. Each soul is given the liberty of selecting a positive route with smooth terrain by following the established and recommended path or the soul can also take the more adventurous and tough terrain path (the negative route), traveling in the opposite direction of recommended path. The Divine Grace then comes to the rescue of the soul by confronting with the soul and helping it by correcting and cleansing the soul. This process is called as தடுத்தாட்கொள்ளுதல் (thaduththaatkoLLudhal). However strong and antagonistic the evil manifests itself, yet in the long run, it will still get controlled, cleansed and absorbed into the Omniscient, Omnipotent & Omnipresent Bliss, as articulated by the great Sufi mystic poet Maulana Jalaludin Rumi:
The spiritual way ruins the body,
and, having ruined it, restores it to prosperity;
Ruined the house for the sake of the golden treasure,
and with that same treasure, built it better than before;
Cut off the water and cleansed the river bed,
then caused drinking water to flow into it;
Cleft the skin and drew out the barb,
then made fresh skin grow over the wound;
Razed the fortress and took it from the infidel,
then reared thereon a hundred towers and ramparts;
Sometimes the action of God appears like this,
sometimes the contrary;
(true) religion is nothing but bewilderment
-Maulana Jalaludin Rumi
Thus, like a responsible father who takes disciplinary action against his erring son, भगवान् (bhagavān - God) punishes the erring soul. However, at the same time, just as a Loving & caring mother, the “தனிப்பெருங்கருனை (thanipperunkarunai - Infinitely Compassionate God)” who is none other than the கருனையே வடிவான கந்தசுவாமி தெய்வம் (karunaiyE vaidvaana kandhasuvaami dheivam), finally helps in the salvation of even such erring souls. To quote from the கந்தபுராணம் (kandhaputraaNam),
தீயவை புரிந்தா ரேனுங் குமரவேள்
திருமுன் உற்றால் தூயவ ராகி
மேலைத் தொல்கதி யடைவர்
என்கை ஆயவும் வேண்டுங்
கொல்லோ அடுசமர் இந்நாட் செய்த
மாயையின் மகனும் அன்றோ
வரம்பிலா அருள்பெற் றுய்ந்தான்.
Interestingly, Lord முருகன் (murugan) is called குமாரன் (kumaaran).This term means both ‘child/lad’ from a literal sense; but (at the same time), it also refers to the ‘removal of deficiency/hindrance’. Etymologically, the term can be split as கு / कु (ku – littleness/impurity/hindrance /ignorance) + மாரன் / मार (maaran / māra – slaying / destroyer). In fact, the term corresponds to गुरु (guru) – one who removed ignorance and brings enlightenment to the disciple. Again, etymologically, the Tamil term கந்தன் (kandhan) also represents the same; as it can be split as “கு / कु (ku – littleness/impurity/hindrance/ignorance)” + “அந்தன் (anthan – terminator)”. In other words, குமாரன் / கந்தன் (kumaaran/andhan) symbolizes the terminator of ignorance or darkness.
According to the மெய்ஞனான் விளக்கம் (meiGnaana viLakkam – esoteric interpretation) in the ஞானமார்கம் (Gnaana maargam – gnostic tradition), the meaning of the tough battle between the demon and the Lord signifies the tough struggle a अध्यात्मिक साधक (adhyātmika sādhaka – spiritual student) needs to pass through fighting against all his mental impurities viz. மும் மலங்கள் (mum malangaL – triple fetters) viz. ஆனவம் (aanavam – ego), கன்மம் (kanmam - activity) & மாயை (maayai – ignorance) personalized by the triple असुर (asura - demons) viz. சூரபத்மன் (sUrapadman), சிங்கமுகன் (singamugan) & தாரகாசூரன் (thaaragaasUran). In other words, சூரஸ்ம்ஹாரம் (sUrasammaaram – slaying of demon) represents the महाबलि (mahābali – grand sacrifice) through आत्मशुद्धि (ātmaśuddhi – soul cleansing) and gradually the awakening of षट् आधार चक्र (ṣaṭ ādhāra cakra – six core centers) of the कुण्डलिनी शक्ति (kuṇḍalinī śakti – bio magnetic energy). That is why Lord முருகன் (murugan) is also called षण्मुख स्कन्द / ஆறுமுக கந்தன் (ṣaṇmukha skanda / aaRu muga kandhan - six faced/dimensional aggregation).
In கௌமாரம் (kaumaaram) school of Hinduism, these षट् कोण (ṣaṭ koṇa - six nodes) formed by the पर नाद (para nāda – primordial jitters) emanating from the central परबिन्दु (parabindu – transcendental point) are represented by षटाक्ष्र मन्त्र (ṣaṭākṣra mantra – hexa syllabic mantra) viz. சரவணபவ (saravaṇabava) and symbolized by the षट् कोण चक्र यन्त्र (ṣaṭ koṇa cakra yantra). I would like to quote here the thought provoking explanation on the significance of this festival by Swami Krishnananda, (one of the direct disciples of Swami Sivananda), “So we have in this great epic of Skanda’s incarnation, the ‘Kumara Sambhava’, the mighty portrayal of the adventure of the Spirit through the processes of sadhana, spiritual practice, wherein we commune ourselves with the highest power that is conceivable, the energy of God Himself. We have to draw that energy forward and harness it to face this world. Then the power of externality gets transformed into the peace of universality. What happened to the Rakshasas—Surapadma, Simhamukha and Taraka? Those forces which were externalised and which were the desires impelling themselves outwardly in the direction of sense-objects, were transformed into the universal peace of creation. Peace reigned supreme. There is nothing called destruction anywhere. These demons were not destroyed in the ordinary sense of the term. You know the law of conservation of energy. Energy is never increasing or decreasing in creation. It is only concentrated in different forms and at different places. The concentrated form of it is what we call evil. So the very same energy which was in the form of these demoniacal elements was transformed by the Divine energy, which means to say, all that was impulsive in the direction of externality, space, time, causality and objectivity and desire of every kind, got withdrawn into the peace of the Absolute, and the Goal of life was reached. This is, in my humble opinion, the great spiritual significance behind the religious festival called the Skanda Shashthi, which falls on the sixth day of the bright fortnight in the month of kartika (October-November). There are other meanings which are manifold and interesting. Out of all this variety, I have placed before you one feature for your contemplation”.
In fact, திரு அருட்பிரகாச இராமலிங்க வள்ளலார் (thiru arutpirakaasa iraamalinga vaLLalaar) in one of his உரைனடை உபதேசம் (urainadai upadhesam - prose sermon) explains the esoteric significance of சுப்பிரமணியம் (subiramaNiyam) &சூரசம்ஹாரம் (sUrasamhaaram) thus: “பதுமாசுரன் என்பது பதுமம் - நாபி, அ - அவ, சுரன் - சுழித்து எழுதல். நாபியினிடமாய் அடங்காமல் எழும்பும் குணத்தை அடக்கியும் தடைபடாதது பத்மசுரனாகிய அவா. கஜமுகம் என்பது மதம். சிங்கமுகம் என்பது மோகம். இவைகளை வெல்வது ஐந்தறிவாலும் உபசத்தியான பஞ்சசத்தியாலுங்கூடாது. ஆதலால் சிவத்தால் தடைப்பட்டது சுப்பிடரமணியம் என்னும் ஷன்முகரால் சம்மரிக்க வேண்டியது எப்படி எனில்: பஞ்ச சத்தியோடு அனன்னியமாகிய சம்வேதனை முகங்களோடு, சுத்த் ஞானம் சுத்தக்கிரியை சத்தியுடன், கூர்மை பொருந்திய வேல் என்னும் விவேகத்தால், தயவடிவாய் அவா மோக மதங்களை நாசஞ்செய்வது சூரசம்மாரம். மயில் என்பது மேற்படி தத்துவங்கள் நஷ்டமானலும் அவற்றின் அக்கிரமம் அதிக்கிரமம் கெட்டுக் கிரமம் பாத்திரம் இருப்பது. பூர்வ வாசனாதிகள் பல வண்ணமாய் விரிந்து ஆடுவது இயல்பாதலால், அவற்றை அசைய வொட்டாது மத்தியில் ஏறி இருப்பதாகிய சுத்த அறிவே ஷண்முகம். விகல்ப ஜாலமே மயில். இவண்ணமே அண்டத்திலும் உண்டு. மேலும் நமது புருவ மத்தியில் மணிப்போல் ஓர் ஜோதியிருக்கிறது. அந்த ஜோதியே ஷண்முகம்”.
In fact, முருகன் (murugan) is also called கார்த்திகேயன் (kaarthkiEyan) because He is the अन्तर्यामि ब्राह्मन (antaryāmi brāhmana - indwelling divinity) within all of us, who provides கார்த்தல் (kaarththal - protection) against and liberation from the ill-effects from the vicious cycle of மாயையின் கருவி கரணங்கள் (maayayin karuvi karaNangaL – the sensual instruments of nescience/illusion) and thereby help the aspiring soul to attained the state of निर्विकल्प समाधि (nirvikalpa samādhi – undifferentiated atonement). This fact is testified by the Lord முருகன் (murugan) Himself to sage அகத்தியர் (agaththiyar) in சித்தர் பாடல்கள் (siththar paadalgaL) titled யோக ஞானம் 500 (Yoga Gnaanam 500 – Yogic wisdom 500)
போற்றினே னெவுயிரும் நான் தானென்று புத்திரனே
பூர்வ கன்ம வினைகள் போக ஏற்றினேன் முக்கோண
ரவிக்குள்ளாக இயல்பாக மும்மூலம் ஏற்றிக்கொண்டேன்
வாழ்த்தினேன் பாஷாண மூன்றும் கொண்டேன் வஸ்தான
வஸ்தோடே வணங்கிச்சென்றேன் கார்த்து
நான் கருவிகளை கொன்றதாலே
கார்த்திகை ஈஸ்வரன் என்றும் எனக்குப் பேரே.
In other words, முருகன் (murugan) as கார்த்திகேயன் (kaarthkiEyan - protector) and தேவசேனாதிபதி (dhEvasEnaadhipadhi – divine commander in chief) serving as a very powerful மெய்ஞான கவசம் (meignyaana kavas am – spiritual shield) protecting us from all forms of evils.
அஞ்சு முகம் தோன்றின் ஆறு முகம் தோன்றும்
வெஞ்சமரில் அஞ்சனை வேல் தோன்றும்
நெஞ்சில் ஒரு கால் நினைக்கின் இருகாலும் தோன்றும்
முருகா என்று ஓது வார் முன் !!
This is also why கவச தோதிரம் (kavasa thOththiram) is more popular in முருகன் பக்தி மார்கம் (murgan bakththi maargam) viz. கந்த சஷ்டி கவசம் (kandha sashti kavasam), ஷண்முக கவசம் (shaNmuga kavasam), கந்த குரு கவசம் (kandha guru kavasam) etc. Take the கந்த சஷ்டி கவசம் (kandha sashti kavasam) wherein the devotee invites the Lord to enter देहालय (dehālaya – body temple) and protect every aspect of his body mind and soul from all dangers
மையல் நடனஞ்செய்யும் மயில்வா கனனார்
கையில் வேலால் எனைக் காக்கவென் றுவந்து
வரவர வேலா யுதனார் வருக
வருக வருக மயிலோன் வருக
இந்திரன் முதலா எண்டிசை போற்ற
மந்திர வடிவேல் வருக வருக!
வாசவன் மருகா வருக வருக
நேசக் குறமகள் நினைவோன் வருக
……..
உன் திருவடியை உறுதியென் றெண்ணும்
எந்தலை வைத்துன் இணையடி காக்க
என்னுயிர்க் குயிராம் இறைவன் காக்க
பன்னிரு விழியால் பாலனைக் காக்க
அடியேன் வதனம் அழகுவேல் காக்க
பொடிபுனை நெற்றியைப் புனிதவேல் காக்க
கதிர்வேல் இரண்டும் கண்ணினைக் காக்க
விதிசெவி இரண்டும் வேலவர் காக்க
நாசிகளி ரண்டும் நல்வேல் காக்க
பேசிய வாய்தனைப் பெருவேல் காக்க
முப்பத் திருபல் முனைவேல் காக்க
செப்பிய நாவைச் செவ்வேல் காக்க
கன்னமி ரண்டும் கதிர்வேல் காக்க
என்னிளங் கழுத்தை இனியவேல் காக்க
மார்பை ரத்ன வடிவேல் காக்க
சேரிள முலைமார் திருவேல் காக்க
வடிவே லிருதோள் வளம்பெறக் காக்க
பிடரிக ளிடண்டும் பெருவேல் காக்க
அழகுடன் முதுகை அருள்வேல் காக்க
பழுபதி னாறும் பருவேல் காக்க
வெற்றிவேல் வயிற்றை விளங்கவே காக்க
சிற்றிடை யழகுறச் செவ்வேல் காக்க
நாணாங் கயிற்றை நல்வேல் காக்க
ஆண்குறி யிரண்டும் அயில்வேல் காக்க
பிட்ட மிரண்டும் பெருவேல் காக்க
வட்டக் குதத்தை வல்வேல் காக்க
பணைத் தொடை இரண்டும் பருவேல் காக்க
கணைக்கால் முழந்தாள் கதிர்வேல் காக்க
ஐவிரல் அடியினை அருள்வேல் காக்க
கைகளி ரண்டும் கருணைவேல் காக்க
முன்கையி ரண்டும் முரண்வேல் காக்க
பின்கையி ரண்டும் பின்னவள் இருக்க
நாவில் சரஸ்வதி நற்றுணை யாக
நாபிக் கமலம் நல்வேல் காக்க
முப்பால் நாடியை முனைவேல் காக்க
எப்பொழு தும்எனை எதிர்வேல் காக்க
அடியேன் வதனம் அசைவுள நேரம்
கடுகவே வந்து கனகவேல் காக்க
வரும்பகல் தன்னில் வச்சிரவேல் காக்க
அரையிருள் தன்னில் அனையவேல் காக்க
ஏமத்தில் சாமத்தில் எதிர்வேல் காக்க
தாமதம் நீக்கிச் சதுர்வேல் காக்க
காக்க காக்க கனகவேல் காக்க
நோக்க நோக்க நொடியில் நோக்க
தாக்க தாக்க தடையறக் தாக்க
The கந்த சஷ்டி கவசம் (kandha sashti kavasam) very beautifully lists various dangers and threats that could potentially confront the devotee and how the Grace of God is sought to fight the same.
பார்க்க பார்க்க பாவம் பொடிபட
பில்லி சூனியம் பெரும்பகை அகல
வல்ல பூதம் வலாட்டிகப் பேய்கள்
அல்லற் படுத்தும் அடங்கா முனியும்
பிள்ளைகள் தின்னும் புழக்கடை முனியும்
கொள்ளிவாய்ப் பேய்களும், குறளைப் பேய்களும்
பெண்களைத் தொடரும் பிரமராட் சதரும்
அடியனைக் கண்டால் அலறிக் கலங்கிட
இரிசு காட்டேரி இத்துன்ப சேனையும்
எல்லிலும் இருட்டிலும் எதிர்ப்படும் அண்ணரும்
கனபூசை கொள்ளும் காளியோ டனைவரும்
விட்டாங் காரரும் மிகுபல பேய்களும்
தண்டியக் காரரும் சண்டாளர் களும்
என்பெயர் சொல்லவும் இடிவிழுந் தோடிட
ஆனை யடியினில் அரும்பா வைகளும்
பூனை மயிரும் பிள்ளைகள் என்பும்
நகமும் மயிரும் நீண்முடி மண்டையும்
பாவைக ளுடனே பலகல சத்துடன்
மனையிற் புதைத்த வஞ்சனை தனையும்
ஒட்டியச் செருக்கும் ஒட்டிய பாவையும்
காசும் பணமும் காவுடன் சோறும்
ஓதும் அஞ்சனமும் ஒருவழிப் போக்கும்
அடியனைக் கண்டால் அலைந்து குலைந்திட
மாற்றார் வஞ்சகர் வந்து வணங்கிட
காலதூ தாளெனைக் கண்டாற் கலங்கிட
அஞ்சி நடுங்கிட அரண்டு புரண்டிட
வாய்விட் டலறி மதிகெட் டோட
படியினில் முட்ட பாசக் கயிற்றால்
கட்டுடன் அங்கம் கதறிடக் கட்டு
கட்டி உருட்டு கைகால் முறிய
கட்டு கட்டு கதறிடக் கட்டு
முட்டு முட்டு விழிகள் பிதுங்கிட
செக்கு செக்கு செதில் செதிலாக
சொக்கு சொக்கு சூர்ப்பகைச் சொக்கு
குத்து குத்து கூர்வடி வேலால்
பற்று பற்று பகலவன் தணலெரி
தணலெரி தணலெரி தணலது வாக
விடு விடு வேலை வெகுண்டது வோடப்
புலியும் நரியும் புன்னரி நாயும்
எலியும் கரடியும் இனித் தொடர்ந் தோட
தேளும் பாம்பும் செய்யான் பூரான்
கடிவிட விஷங்கள் கடித்துய ரங்கம்
ஏறிய விஷங்கள் எளிதினில் இறங்க
ஒளிப்புஞ் சுளுக்கும் ஒருதலை நோயும்
வாதஞ் சயித்தியம் வலிப்புப் பித்தம்
குலைசயங் குன்மம் சொக்குச் சிரங்கு
குடைச்சல் சிலந்தி குடல்விப் புருதி
பக்கப் பிளவை படர்தொடை வாழை
கடுவன் படுவன் கைத்தாள் சிலந்தி
பற்குத் தரணை பருஅரை யாப்பும்
எல்லாப் பிணியும் என்றனைக் கண்டால்
நில்லா தோட நீஎனக் கருள்வாய்
By conquering the அஞானமுக்கோணம் (aGnaana mukkOnaM – nescient triangle) corresponding to the மும் மலங்கள் (mum malangaL – triple fetters) viz. ஆனவம் (aanavam – ego), கன்மம் (kanmam - activity) & மாயை (maayai – ignorance) and attaining the subtle gnostic states of षटाधार कुण्डलिनी शत्कि (ṣaṭādhāra kuṇḍalinī śatki – six centered bio magnetic energy), one finally attains the highest state of निर्विकल्प समाधि (nirvikalpa samādhi – undifferentiated atonement) by reaching the सहस्रार पद्म (sahasrāra padma – thousand petal lotus) representing the highest summit-state of consciousness, characterized by மும்மூலம் / ஞான முக்கோணம் (Gnaana mukkOnaM – gnostic triangle / holy trinity) viz. सत् (sat - omnipresence), चित् (cit - omniscience) & आनन्द (ānanda - omnibliss).
This மும்மூலம் / ஞான முக்கோணம் (Gnaana mukkOnaM – gnostic triangle / holy trinity), is artistically theologized in the sacred शैवागम शास्त्र (śaivāgama śāstra), by the famous iconography of सोमस्कन्द मूर्ति (somaskanda mūrti) wherein सत् (sat - omnipresence) corresponds to परमशिव (paramaśiva) while चित् (cit - omniscience) corresponds to पराशक्ति (parāśakti) and the result of their sacred communion is आनन्द (ānanda - omnibliss) which in turn corresponds to முருகன் (murugan).
Etymologically, the word முருகன் (murugan) is derived from the Tamil word முருகு (murugu – beauty).
Whenever one thinks of முருகு (murugu – beauty) one his naturally reminded of His inherent அழகு (azhagu – beauty) and I am always reminded of the following verses from the popular devotional songs on the Lord, rendered in soul kindling music and voice of the eminent singer T.M. Saundhara Rajan
அழகென்ற சொல்லுக்கு முருகா
உந்தன் அருளன்றி உலகிலே பொருளேது முருகா!
உள்ளம் உருகுதய்யா முருகா
உன் எழில் காண்கையிலே
அள்ளி அணைத்திடவே
எனக்குள் ஆசை பெருகுதய்யா
முருகா..
முருகு /அழகு (murugu/azhagu – beauty) here represents a உயர் பண்பு / குணம் (uyar paNbu / guNam – sacred quality) and because of the close and inseparable association between பண்புக்கும் (paNbukkum – object of quality) and the பண்பிக்கும் (paNbikkum – subject of the quality), it is customary to address the பண்பி (paNbi – qualifier / subject) with the பண்பின் பெயர் (paNbin peyar – name of the quality) as well as vice versa, i.e., reverse custom of addressing the பண்பு (paNbu – qualification / subject) with the பண்பியின் பெயர் (paNbin peyar – name of the qualifier) . Technically, this philosophy is called गुण गुणि भेद भङ्ग /குணம் குணி பேதபங்கம் (guṇa guṇi bheda bhaṅga/ guNam guNi bedha bangam – a substance is not distinct from its qualities).
Of course, here, முருகு (murugu – beauty) is not just the physical beauty but rather also represents eternal சந்தரம் (sundharam - beauty) denoting आनन्द (ānanda - Eternal Bliss). In fact, that is why the Holy Trinity सत्चिदानन्द पर ब्रह्मं (satcidānanda para brahmaṁ) is also glorified as सत्यं (satyam - truth), शिवं (śivaṁ - benevolence) & सुन्दरं (sundaraṁ - beauty).
பெரும்பைம் புனத்தினுட் சிற்றேனல் காக்கின்ற பேதை கொங்கை
விரும்பும் குமரனை மெய்யன்பி னான்மெல்ல மெல்லவுள்ள
அரும்புந் தனிப்பர மானந்தத் தித்தித் தறிந்தவன்றே
கரும்புந் துவர்த்துச் செந்தேனும் புளித்தறக் கைத்ததுவே.
(
perum paim punaththinuL siRu Enal kAkkindRa pEdhai kongkai
virumbum kumaranai mei anbinAl mellamella uLLa
arumbum thani parama Anandham thiththiththu aRindha andRE
karumbum thuvarththu sem thEnum puLiththu aRak kaiththadhuvE.
When, with true love, I began to think little by little of ThirumurugapperumAn, who is fond of VaLLi-ammai [who is indeed the personification of soul], watching over a small patch of millet in a vast greenish millet-field, I partook of the unique eternal bliss that arose from such a thought, and when I realized how eternally sweet it was, the usually sweet sugar-cane tasted astringent and the good honey tasted sour and very bitter.
-translation Dr. Singaravelu Sachithanantham
)-கந்தர் அலங்காரம் (kandhar alangaaram)
An important point to understand is that although the सत्चिदानन्द पर ब्रह्मं (satcidānanda para brahmaṁ) is described as a Holy Trinity, yet strictly speaking they are not three distinct water-tight entities or separate divinities. The Trinity is actually a ‘Three-in-One’. In other words, सत् (sat - omnipresence), चित् (cit - omniscience) & आनन्द (ānanda - omnibliss) are the three inseparable கல்யாண குணங்கள் (kalyaaNa guNangaL – auspicious qualities) of the all-encompassing पर ब्रह्मं (para brahmaṁ - supreme divinity) which is the परम शुद्धाद्वैत कैवल्यं (parama śuddhādvaita kaivalyaṁ - absolute pure non-dual singularity). This fact is also theologically reiterated again and again in all the मत संप्रादाय (maṭa saṁprādāya – religious traditions) including the ones specifically related to முருகன் வழிபாடு (murugan vazhipaadu – murugan worship) viz. शैव (śaiva), शाक्त (śākta) & कौमार (kaumāra). For example, the श्वेताश्वेतरोपनिषद् (śvetāśvetaropaniṣad) very categorically declares thus: ‘त्वं स्त्री त्वं पुमान् त्वं कुमारः। (tvaṁ strī tvaṁ pumān tvaṁ kumāraḥ| - Thou art the woman and Thou the man; Thou art a boy). In other words, सत् (sat - omnipresence) = चित् (cit - omniscience) = आनन्द (ānanda - omnibliss) and this truth can also be stated as
- சிவனே சக்தி (sivanE sakthi – shiva is shakti),
- சக்தியே குமரன் (sakthiyE kumaran – Shakti is kumara)
- குமரனே சிவன் (kumaranE sivan – kumara is shiva)
As we all know, in the classical पुराण (purāṇa) & आगम शास्त्र (āgama śāstra) in Hinduism, the शिव शक्ति संमेलन (śiva śakti saṁmelana – shiva shakti unification) is best exemplified in various iconographic forms including अर्धनारीशवर मूर्ति (ardhanārīśavara mūrti) as well as the सदाशिव योनि लिङ्ग पीठम् (sadāśiva yoni liṅga pīṭham), better known as the शिव लिङ्ग (śiva liṅga). Similarly, the சக்தி குமரன் / தாய் சேய் சம்மேலனம் (sakthi kumaran / thaai sEi sammElanam – synergies between Shakti & kumaran/ mother & son) is best represented by the sacred வேல் (vEl - spear) received by முருகன் (murugan) from பார்வதி (paarvadhi), his beloved Mother. According to the legend பார்வதி (paarvadhi) consecrated through the yogic technique of प्राणाग्नि प्रतिष्ठ (prāṇāgni pratiṣṭha) all her spiritual energies into the வேலாயுதம் (vElaayidham – spear weapon) and handed over the same, at the sacred shrine of சிக்கல் (sikkal), to Her beloved சேயோன் (sEyOn– son), in order to help him in His धर्म युद्ध (dharma yuddha – righteous battle) against சூரபத்மன் (sUrapdahman) and his brothers. In fact, that is why Lord முருகன் (murugan) is called சிங்காரவேலன் (singaara vElan), வேல்முருகன் (vElmurugan), வேலாயுதம் (vElaayudham) etc.
In fact, in कौमार मत संप्रादाय (kaumāra maṭa saṁprādāya – religious tradition of Murugan worship), the வேல் (vEl - spear) is almost synonymous to முருகன் (murugan). Similarly, His sacred name கார்திகேயன் (kaarthigEyan) also reflects the சக்தி குமரன் சம்மேலனம் (sakthi kumaran– synergies between Shakti & kumaran) i.e. between Him and his கார்திகேய பெண்கள் (kaarthkEya peNgaL) who mothered Him immediately after His birth at சரவணப்பொய்கை (saravaNappoigai) on the sacred Himalayan shores of the Holy River - Mother Ganges. Further, கொற்றவை சேயோன் (koRRavai sEyOn) is another ancient சங்ககால வழிபாட்டு தெய்வ்ம் (sanga kaalaththu vazhippadu dheivam – worship deity of classical Tamil age). Again, Lord ஆறுமுகன் (aaRumugan) is also manifest as षटध्वा मूर्ति (ṣaṭadhvā mūrti – sixfold paths) viz. वर्णाध्वा (varṇādhvā – path of letters/alphabet), पदध्वा (padadhvā – path of words ), मन्त्राध्वा (mantrādhvā – path of hymns), कलाध्वा (kalādhvā – path of arts), तत्त्वाध्वा (tattvādhvā – path of entities)& भुवनाध्वा (bhuvanādhvā – path of worlds) , in correspondence with the சக்தி குமரன் சம்மேலனம் (sakthi kumaran– synergies between Shakti & kumaran). This fact is testified by the eminent scholar சதாவதானம் நா. கதிர்வேல் பிள்ளை சுப்பிரமணிய (sadharvadhanam Na. KadhirvEl piLLaoi) in his famous work பராக்கிரமம் (subbiramaNiya paraakiramam).
In fact, in कौमार मत संप्रादाय (kaumāra maṭa saṁprādāya – religious tradition of Murugan worship), the வேல் (vEl - spear) is almost synonymous to முருகன் (murugan). Similarly, His sacred name கார்திகேயன் (kaarthigEyan) also reflects the சக்தி குமரன் சம்மேலனம் (sakthi kumaran– synergies between Shakti & kumaran) i.e. between Him and his கார்திகேய பெண்கள் (kaarthkEya peNgaL) who mothered Him immediately after His birth at சரவணப்பொய்கை (saravaNappoigai) on the sacred Himalayan shores of the Holy River - Mother Ganges. Further, கொற்றவை சேயோன் (koRRavai sEyOn) is another ancient சங்ககால வழிபாட்டு தெய்வ்ம் (sanga kaalaththu vazhippadu dheivam – worship deity of classical Tamil age). Again, Lord ஆறுமுகன் (aaRumugan) is also manifest as षटध्वा मूर्ति (ṣaṭadhvā mūrti – sixfold paths) viz. वर्णाध्वा (varṇādhvā – path of letters/alphabet), पदध्वा (padadhvā – path of words ), मन्त्राध्वा (mantrādhvā – path of hymns), कलाध्वा (kalādhvā – path of arts), तत्त्वाध्वा (tattvādhvā – path of entities)& भुवनाध्वा (bhuvanādhvā – path of worlds) , in correspondence with the சக்தி குமரன் சம்மேலனம் (sakthi kumaran– synergies between Shakti & kumaran). This fact is testified by the eminent scholar சதாவதானம் நா. கதிர்வேல் பிள்ளை சுப்பிரமணிய (sadharvadhanam Na. KadhirvEl piLLaoi) in his famous work பராக்கிரமம் (subbiramaNiya paraakiramam).
குமார சிவ ம் (kumaara sivam)
We shall now finally look at the third most important dimension viz. the குமார சிவ சம்மேலனம் (kumara siva sammElanam – identity between kumara & shiva). This again is a very important synergy (between these two divinities) established by ancient Hindu theology. From the ancient தமிழ் சங்ககாலம் (thamizh sanga kaalam – classical Tamil era), Lord முருகன் (murugan) has been associated with the name சேயோன் (sEiyOn). For example, தொல்காப்பியம் (tholkaapiyam), the ancient treatise on Tamil Grammar, refers to முருகன் (murugan) as “சேயோன் மேய மைவரை உலகமும் (sEyOn vaazhga vaigarai ulagam)’
Etymologically, the ancient name சேயோன் (sEiyOn) has dual meanings viz. சேய் (sEi - son / offspring) as well as சேய் (sEi - red). Interestingly, in terms of the latter meaning, Lord முருகன் (murugan) semantically coincides with the name of His Father रुद्रशिव (rudra śiva), as etymologically, रुद्र (rudra – ferocious / red). is also associated with “redness”. Moreover, even more strikingly, रुद्रशिव (rudra śiva) is also directly referred as சேயோன் (sEiyOn). For example, the noble Saiva saint-poet மாணிக்கவாசகர் (maaNikkavaasagar) in his சிவபுராணம் (sivapuraaNam) a famous பதிகம் (padhigam) from his magnum opus mystical poetic masterpiece திருவாசகம் (thiruvaasagam) eulogizes Lord பரமசிவன் (paramasivan) as
“புறத்தார்க்குச் சேயோன்றன் பூங்கழல்கள் வெல்க (puRaththaarkkuch sEiyOnRan pUngazhalgaL velga)”
The synergies do not end here, (i.e., with just name coincidences), and even more explicitly deep rooted as testified in various scriptural texts. For example, the ஆறுமகங்கள் (aaRumugangaL – six faces) of முருகன் (murugan) corresponds to पञ्च ब्रह्म मुख (pañca brahma mukha – five divine faces) of पञ्चनन शिव मूर्ति (pañcanana śiva mūrti – five headed Shiva iconography) viz.सद्योजात (sadyojāta), वाम देव (vāma deva), अघोर (aghora), तत्पुरुष (tatpuruṣa) & ईशान (īśāna) along with the 6th hidden ब्रह्म मुख (brahma mukha –divine face) called अधोमुख (adhomukha – downward face).
அதோமுகம் கீழ்அண்ட மான புராணன்
அதோமுகம் தன்னோடும் எங்கும் முயலும்
சதோமுகத்து ஒண்மலர்க் கண்ணிப் பிரானும்
அதோமுகன் ஊழித் தலைவனும் ஆமே.
(திருமந்திரம் பாடல்)
And
ஆறுமுகத்தி லதிபதி நானென்றுன்
கூறு சமய குருபரனானெனறுன்
தேறினர்க்குத் திருவமலதுளே
வேறின்றி யண்ணல் விளங்கி நின்றானே.
(திருமந்திரம் பாடல்)
This is why முருகன் (murugan) is addressed by many saints as ஆறுமுக சிவன் (aaRuuga sivan) – six faced sivan). The अधोमुख (adhomukha – downward face) is also referred by them as உள்முகம்/ உண்முகம் (uLmugam / uNmugam – inner face). For example, திரு அருட்பிரகாச இராமலிங்க வள்ளலார் (thiru arutpirakaasa iraamalinga vaLLalaar) in his தெய்வமணிமாலை (dheivamaNimaalai) refers to Lord முருகன் (murugan) as “உண்முகச் சைவமணி (uNmugachchaivamaNi)” in the following verses
தருமமிகு சென்னையில் கந்த கோட்டத்துள் வளர்
தலம் ஓங்கு கந்தவேளே
தண்முகத் துய்யமணி உண்முகச் சைவமணி
சண்முகத் தெய்வ மணியே!!
The Saints’s usage of the term உண்முகச் சைவமணி (uNmugachchaivamaNi) has a deeper esoteric synergy with the concept of अधोमुख (adhomukha – downward face) and this fact is further testified by His Holiness, The Sage of Kanchi, ஜகத்குரு ஸ்ரீ மகா பெரியவா (jagathguru sri magaa periyavaa) thus:
“ஈச்வரனுக்குத் திசைக்கொன்றாக ஒரு முகம், அது போக மேலே பார்க்க ஒன்று, அதற்கு ஊர்த்வ முகம் என்று பேர் சொன்னேனோல்லியோ? அதே மாதிரி இந்த ஆறாவது முகம் அதோமுகம். மேலே பார்ப்பதால் ‘ஊர்த்வம்’. கீழே பார்ப்பதால் ‘அதோ’. ’அதோ கதி’ என்கிறோம். அப்படியென்றால் மேல்லோகம் என்கிற மோக்ஷத்திற்கு வழியில்லாமல், கீழ் லோகமான நரகத்திற்கு வழி. ஆனால் ஸ்வாமியின் ‘அதோமுகம்’ என்கிறபோது இப்படி கெட்டதான, தாழ்ச்சியான அர்த்தமில்லை’. ரொம்பவும் உசந்த அர்த்தமே. மேலேயுள்ள ஆகாசம் பரவெளி. ‘பரம்’ என்றால் உயர இருப்பது, உயர்வானது; உயர்ந்த தத்வத்துக்கு ஸ்தூலமான ரூபகமாக இருப்பது அது. அகண்ட ப்ரஹ்மத்துக்கு ஸ்தூல ரூபகமே வெளியிலே தெரிகிற அகண்ட ஆகாசம். அது பரம், பரம பதம். அதைப் பார்க்கிற ஈச்வரனின் ஐந்தாவது முகத்துக்கான மூர்த்தியான ஸதாசிவத்துக்கும் ப்ரஹம்மாகச் சிறப்பு சொன்னேன். ஸ்வாமி அப்படிப் பர தத்வமாக, பரம தத்வமாக இருப்பதாலேயே ‘பரமசிவன்’, ‘பரமசிவம்’ என்பது. எப்படி வேறு எந்த தெய்வத்துக்கும் ‘ஸதா’ prefix (முன்னடை) இல்லையோ, அப்படியே இந்த ‘பரம’வும் சிவன் ஒருத்தனுக்குத்தான்.’ சின்னக் குழந்தைகள் கூடப் ‘பரமசிவன் – பார்வதி’ என்றே சொல்கின்றன! சிவனுக்கே பொதுவில் அதிகம் வழங்குகிற பேரான ’ஈச்வர’னுக்கும் பரம சேர்த்துப் ‘பரமேச்வரன்’ என்கிறோம்... அது இருக்கட்டும். மேலே பார்க்கும் முகம் ‘பரமம்’ என்கிறாற்போல, கீழே பார்ப்பது அதமமா என்றால், அதுதான் இல்லை. இது அதோ முகமே தவிர அதமமுகமில்லை! ஒரு தினுஸில் அதைப் பரமத்துக்கும் பரமம், பரத்துக்கும் பரமான பராத்பரம் என்றுகூடச் சொல்லலாம். ஏனென்றால், இங்கே கீழே பார்ப்பது என்பது கண் மட்டத்துக்குக் கீழே ஹ்ருதயத்துக்குள் பார்த்துக் கொள்வதுதான். ஆகையால் ‘அதோமுகம்’ என்பதற்குக் ’கீழ்முகம்’ என்றில்லாமல் ‘உள்முகம்’ என்றே அர்த்தம் பண்ணுவதுதான் சரி. இந்த உள்முகமும் ஐந்து முகங்களோடு சேர்ந்தே ஆறுமுகனாக உண்டான ஸுப்ரஹ்மண்ய ஸ்வாமியை ராமலிங்க ஸ்வாமிகள் ‘உள்முகத் தெய்வமணி’ என்று நம்முடைய ஹ்ருதய அந்தரங்கத்தில் இருக்கிற தெய்வ ரத்தினமாகச் சொல்லியிருக்கிறார்.”
Moreover, as already observed, முருகன் (murugan) as அழகன் (azhagan) is again a theological reflection of சிவம் (sivam) as சுந்தரம் (sundharam). This fact is also testified by the Sage of Kanchi, ஸ்ரீ மகா பெரியவா (sri magaa periyavaa) in the following sentences:
இன்னொன்று: சிவமான அந்த அன்புதான் அழகும்! அதனால் ஸுந்தரம் என்றும் பேர் வைக்கிறோம். எதனாலோ ‘சிவ ஸுந்தரம்’ என்று காணோம்! ‘சிவ’ என்கிறதே ஸுந்தரமாயிருக்க, சிவ ஸுந்தரன் என்பானேன்? என்று இருக்கலாம். சிவ ஸாம்யயமான குஞ்சிதபாதத்தை வைத்து ‘சிவபாதஸுந்தரம்’ என்று பெயர் வைப்பதைப் பார்க்கிறோம். அவனை அம்பாளோடு சேர்த்து ‘மீனாக்ஷிஸுந்தரம்’ என்று; அப்படிக் கல்யாணம் பண்ணிக் கொள்ள வந்த மாப்பிள்ளையாகக் ‘கல்யாணஸுந்தரம்’ என்று; மாப்பிள்ளை பெரிய அலங்காரமாகச் சூட்டிக் கொண்ட சந்திரனை வைத்து ‘ஸோமஸுந்தரம்’ என்று – இப்படியெல்லாம் பேர் வைக்கிறோம்.
Moreover, the குமார சிவ சம்மேலனம் (kumara siva sammElanam – identity between kumara & shiva) is also testified in the पुराण शास्त्र (purāṇa śāstra) while narrating the birth of முருகன் (murugan). For example, स्कन्दमहा पुराण (skandamahā purāṇa) narrates the concept thus,
साक्षात् परशिवोस्माकं कर्तानेताससङ्करः।
षण्मुखाक्यांकृत्वा देवान्रक्षतुमागतः॥
sākṣāt paraśivosmākaṁ kartānetāsasaṅkaraḥ|
ṣaṇmukhākyāṁkṛtvā devānrakṣatumāgataḥ||
Interestingly, the अधोमुख (adhomukha – downward face) is also associated with the पराशक्ति (parāśakti) which integrates/unites with पञ्च ब्रह्म मुख (pañca brahma mukha – five divine faces) inorder to beget the Holy Son as testified in the following verses from the same पुराण शास्त्र (purāṇa śāstra)
शिवो हम् निश्कल पूरनश् शक्तिस् त्वमनपायिनी।
प्रकृतिप्रत्ययाकारावा शब्दार्थकौ मतौ॥
त्वम् शब्दो र्थो स्मयहम् भद्रे जगत्त्वम् पतिरस्म्यहम्॥
पञ्चकृत्यपरश्चहम् पञ्चवकृत्तस्सदाशिवः।
एकवकृतासि बहुधा भिन्नापि परमेश्वरी॥
त्वन्मयो मन्मयो यस्मात् सद्वकृतः परिकीर्तितः।
(
śivo ham niśkala pūranaś śaktis tvamanapāyinī|
prakṛtipratyayākārāvā śabdārthakau matau||
tvam śabdo rtho smayaham bhadre jagattvam patirasmyaham||
pañcakṛtyaparaścaham pañcavakṛttassadāśivaḥ|
ekavakṛtāsi bahudhā bhinnāpi parameśvarī||
tvanmayo manmayo yasmāt sadvakṛtaḥ parikīrtitaḥ|
)
Similarly, in கந்தபுராணம் (kandhapuraaNam) - the Tamil version of the legend composed by the eminent scholar-poet கச்சியப்ப சிவாச்சாரியார் (kachchiyappa sivaachaariyaar) the synergy is very well reflected at multiple places. For example,
ஈசனே அவன் ஆடலால் மதலை ஆயினன் காண்
ஆசிலா அவன் அறுமுகத்துண்மையால் அறி நீ
பேசில் ஆங்கவன் புரொனொடு பேதகம் அல்லன்
தேசுலா வகன் மணியிடைக் கதிர்வரு திறம் போல்
And
நன்முகமிருமூன்று உண்டால் நமக்கவை தாமே கந்தன்
தன்முகமாகி யுற்ற தாரக பிரம்மமாகி
முன்னொழிகின்ற நந்தம் மூவிறெண்டெழுத்தும் ஒன்றாய்
உன்மகன் நாமத்தோராறு எழுத்தென உற்ற அன்றே
வள்ளி-முருகன்-தெய்வயானை
So far we were analyzing as to how the Holy Trinity is expressed in terms of Father-Mother-Son theme theologised as शैव (śaiva), शाक्त (śākta) & कौमार (kaumāra) respectively. Now, we shall see as to how alternatively the Holy Trinity is theologically represented as முருகன் (murugan) and his Divine consorts வள்ளி (vaLLi) & தெய்வயானை (dheivaanai) respectively. வள்ளி (vaLLi), தெய்வயானை (dheivaanai) & முருகன் (murugan) also correspond to इच्चा शक्ति (iccā śakti), क्रिया शक्ति (kriyā śakti) & ज्ञान शक्ति (jñāna śakti).
In fact, this is also why in the षट् कोण चक्र यन्त्र (ṣaṭ koṇa cakra yantra – six edged circle emblem) there are द्वय त्रिकोण (dvaya trikoṇa – double triangle) viz. one अधोमुख त्रिकोण (adhomukha trikoṇa – downward facing triangle) representing सत् (sat - omnipresence), चित् (cit - omniscience) & आनन्द (ānanda - Omni Bliss), while the other उत्कुटमुख त्रिकोण (utkuṭamukha trikoṇa – upward facing triangle) corresponds to इच्चा शक्ति (iccā śakti), क्रिया शक्ति (kriyā śakti) & ज्ञान शक्ति (jñāna śakti).
Interestingly, on the 7th day, that is, on the day immediately following கந்த சஷ்டி விரதம் (kandha sashti viradham), the sacred ritual of திருகல்யாணம் (thiru kalyaanam - Divine Wedlock) between the Lord முருகன் (murugan) and His Divine consorts are enacted symbolizing the esoteric theme of सत्चितानन्द संमेलन (satcitānanda saṁmelana). கந்த புராணம் (kandha puraaNam) gives a very detailed account of this marriage.
செங்கம லத்திறை சிந்தையின் ஆற்றி
அங்கையின் ஈந்திட ஆண்டகை கொண்ட
மங்கல நாணை மணிக்களம் ஆர்த்து
நங்கை முடிக்கொர் நறுந்தொடை சூழ்ந்தான்
மாவொடு வாழை வருக்கைகொள் பைங்காய்
தீவிய கன்னல் செறிந்திடு செந்தேன்
ஆவருள் பாலிவை அண்டர்கள் செம்மல்
மூவிரு மாமுக னைநுகர் வித்தான்.
வார்த்தொகை சூழ்தரு மத்தளி தக்கை
பேர்த்த வலம்புரி பேரி கலித்த
ஆர்த்தனர் வீரர் அருங்கண நாதர்
தீர்த்தனை வந்தனை செய்து களித்தார்.
தண்டுள வண்ணல் சரோருக மேலோன்
எண்டிசை பாலகர் இந்திரன் என்போன்
அண்டர்கள் ஏனையர் ஆங்கவர் கோலங்
கண்டு சிறந்தது கட்புல மென்றார்.
ஆயது போழ்தினில் அம்புய முற்றோன்
காயெரி தந்து கலப்பைகள் கூவித்
தூயம ணம்புரி தொன்முறை வேள்வி
நாயக னைக்கொடு நன்றுசெய் வித்தான்.
உலகருள் காரணன் ஒண்ணுத லோடும்
வலமுறை யாக வயங்கனல் சூழ்ந்து
சிலையிடை யன்னவள் சீறடி தந்தான்
மலரயன் உச்சியின் மேலடி வைத்தான்.
மாலினி காளிகள் மாமல ராட்டி
பாலின் நிறத்தி பராயினர் சூழச்
சாலினி மங்கலை தன்னொடு கண்டான்
வேலினின் மாவினை வீழ எறிந்தோன்.
இவ்வகை மன்றல் இயற்றிய பின்னைத்
தெய்வத மாதொடு செங்கதிர் வேலோன்
அவ்வை யொடத்தனை அன்பொடு சூழ்ந்து
வெவ்விதின் மும்முறை சேவடி தாழ்ந்தான்
யோக ஞான விளக்கம் (yoga Gnaana viLakkam – occult yogic interpretation)
Let us now look at the யோக ஞான விளக்கம் (yoga Gnaana viLakkam – occult yogic interpretation) in the யோகமார்கம் (yOga maargam – yogic tradition) particed by the தமிழ் சித்தர் மரபு (tamizh siththar marabu) belonging to the பாலவர்க மகேஸ்வர சித்தர் பரம்பரை (baala varga magEsvara siththar parambarai). According to them, the Holy Trinity viz. வள்ளி (vaLLi), தெய்வயானை (dheivaanai) & முருகன் (murugan) represents நாடிகள் (naadigaL - subtle nerve centers) along the spinal cord viz. இடகலை / इडकला (idagalai/ iḍakalā), பிங்கலை / पिङ्गला (pingalai / piṅgalā) & சுழுமுனை / सुषुम्णा (suzhumunai// suṣumṇā) respectively, through which षटाधार कुण्डलिनी शत्कि (ṣaṭādhāra kuṇḍalinī śatki – six centred biomagnetic energy) flows.
The திருகல்யான வைபோகம் (thirukalyaana vaibOgam - sacred wedlock) between the male and female aspects of Divinity represents the attaining of सहस्रार पद्म (sahasrāra padma – thousand petaled lotus) that by conquest of the षटाधार कुण्डलिनी शत्कि (ṣaṭādhāra kuṇḍalinī śatki – six centred biomagnetic energy). Lord முருகன் (murugan) is also called சுப்பிரமணியம் (subbiramaNiyam). The earliest reference to the sacred name सुब्रह्मण्य (subrahmaṇya) occurs in the दशम मण्डल (daśama maṇḍala – tenth canto) in the ऋग्वेद संहिता (ṛgveda saṁhitā) where it declares
सुब्रह्मण्यों सुब्रह्मण्योम् सुब्रह्मण्यों॥ (subrahmaṇyoṁ subrahmaṇyom subrahmaṇyoṁ||)
Etymologically, the name सुब्रह्मण्य (subrahmaṇya) can be etymologically split as सु (su- to urge / impel) + ब्रह्मण्य (brahmaṇya – towards God). In other words, is the inner spiritual urge that helps us ascend the spiritual सोपान (sopāna – ladder) technically referred as the मेरुदण्ड (merudaṇḍa - axis mundi) which in the microcosm viz. स्थूल भूत शरीर (sthūla bhūta śarīra – gross physical body) biologically corresponds to the spinal column along which the above mentioned நாடிகள் (naadigaL - subtle nerve centers) are located in the सूक्षम प्राण शरीर (sūkṣama prāṇa śarīra – subtle vital body). Swami Harshananda from the Sri Ramakrishna Mission, in his book Hindu Gods & Godesses summarizes the concept thus “His six heads represent the five sense organs and the mind, which co-ordinates their activities. When these are controlled, refined and sublimated, man becomes a superman. This is the implication of the symbology. According to Yoga psychology, there are six centres of psychic energy, of consciousness, in the human body, designated as Chakras. They are Mulaadhaara (at the anus), Svaadhisthaana (at the root of the sex organ), Manipura (at the navel), Anaahata (at the region of the heart), Visuddha (at the throat), Ajna (between the eyebrows) and Sahasraara at the top of the head which is the destination for this energy. When the Yogi successfully raises his psychic energy to this topmost center he has a vision of Siva-Sakthi. Though it is the same energy that flows through all the six centers, in the case of an ordinary being, it is concentrated in the three lowest centres. In a perfect being the flow is so refined and uniform, that practically all the centres have been elevated to the highest level. Subrahmanya represents this perfected state of spiritual consciousness.”
The term சுப்பிரமணியம் (subbiramaNiyam) has an even deeper occult meaning as explained by திரு அருட்பிரகாச இராமலிங்க வள்ளலார் (thiru arutpirakaasa iraamalinga vaLLalaar) in one of his உரைனடை உபதேசம் (urainadai upadhesam - prose sermon): “சுப்பிரமணியம் என்பது என்ன? நமது புருவ மத்தியில் ஆறு பட்டையாய் உருட்சியுள்ள ஒரு மணி பிரகாசம் பொருந்தியிருக்கின்றது. இந்த ஜோதிமணியை ஷண்முகமென்று பெரியோர்கள் சொல்லுவார்கள். இதன்றி, நமது மூலாதாரத்திற்கு மேல் மூன்றிடந்தாண்டி விசுத்தியாகிய இருதய ஸ்தானத்தில் இடது புறத்தில் ஆறு தலையுடைய ஒரு நாடியிருக்கின்றது. இதைச் சுப்பிரமணியம் என்று சொல்லுவார்கள். இந்தத் தேகத்திலுள்ள ஆறறிவும் ஒருங்கே சேர்ந்த சுத்த விவேக மென்பதையும் ஷண்முகமென்பார்கள். ஆறு ஆதாரங்களிலுள்ள ஆறு பிரகாசத்தையும் ஷண்முகம் என்பார்கள். ஆயினும், சர்வ தத்துவங்களினது அந்தத்தில் உன்மணிக்கப்பால் சாந்த நிறைவாயுள்ள ஆறுதலாகிய சுத்த ஆன்ம அறிவான உள்ளமே சுப்பிரமணியம். சுப்பிரமணியம் ஒருமுகம், மூன்றுமுகம், நான்குமுகம், ஆறுமுகம் ஆனதற்குக் காரணம்: ஒன்று மிரண்டு மில்லாத ஒப்பற்ற பரப்பிரமசொரூபம் நம் பொருட்டுக் குழூஉக்குறியாய், பாவனைக்கு ஒன்றென்று நிச்சயிக்கும், பரகாரண நிமித்தம் (?) ஆகிய அறிவுருவமே ஒருமுகமென்று ஞானிகள் சொல்லுவார்கள். சுத்தராஜசம், சுத்ததாமசம், சுத்தசாத்விகமாகிய மூன்று குணங்களின் கூட்ட விளக்கமாகிய முக்குண விளக்கமே மூன்றுமுகம். பசுமனம், சுத்தமனம், உள்மனம், சங்கலிதமனம் என்னும் நான்கு தத்துவங்களின் கூட்டவிளக்கமே நான்கு முகம். சத்த அறிவின் மூலம், ஒளி யறிவின் மூலம், சுவை யறிவின் மூலம், பரிசவறிவின் மூலம், வாசனை யறிவின் மூலம், ஆத்ம அறிவின் மூலம் என்னும் ஆறு தத்துவங்களின் கூட்டறிவின் மூலகாரணப் பிரகாச விளக்கமே ஆறுமுகம்.”
In fact, association of சேயோன் / முருகன் (sEyOn/ murugan) with மைவரை உலகம் (maivarai ulagam) i.e. மலையும் மலையைச் சார்ந்த நிலங்களும் (maliyum malai saarndha nilangaLum – mountainous and hilly regions), yogic-ally corresponds to मेरुदण्ड (merudaṇḍa - axis mundi) discussed here and the सहस्रार पद्म (sahasrāra padma – thousand petaled lotus) corresponds to its highest summit state of spiritual consciousness. This is one can find that ஸ்ரீ முருகப்பெருமான் கோயில்கள் (sri murugapperumaan kOyulgaL) are predominantly located on hill tops viz. பழனி (pazhani), திருத்தனி (thiruththani), குன்றத்தூர் (kunRaththUr) etc. In this sense, it also synergizes with His Father, who lives on the sacred கைலாய மலை (kailaaya malai – Mount Kailash). Besides, the வேல் (vEL) which happens to be His main ஆயுதம் (aayudham – weapon /instrument) also esoterically symbolizes the erect मेरुदण्ड (merudaṇḍa - axis mundi / spinal column) and its top spear like triangle corresponds to திரிகோண முப்பாழ் (thirikOna muppaazh) leading to सहस्रार पद्म (sahasrāra padma – thousand petaled lotus) on top of the கைலாய மலை (kailaaya malai – Mount Kailash) as described in யோக ஞானம் 500 (Yoga Gnaanam 500 – Yogic wisdom 500)
காணென்று சொல்லி விட்ட மார்க்கம் போச்சு
கடிகையடா வரை நொடிக்குள் நிலையில் சென்று
தானென்ற கயிலை மலைச் சார்பில் ஏறிச்
சந்திரன்தன் பானமதைத் தானே உண்டே
கோனென்ற திரிகோண முப்பாழ் தாண்டி
கொடியதொரு சீவ நிலை தன்னைப் பார்த்தால்
மானென்ற மான் மழுவும் தரித்த ஈசன்
மருவியே உனதிடத்தில் வருகுவானே
Moreover, the popular name ‘स्कन्द (skanda)’ that is assigned to Lord முருகன் (murugan) also has a deeper occult significance. In Sanskrit the term literally means “spilling”. Here it represents the spilling of the sacred शिव वीर्य (śiva vīrya – divine virility / spiritual energy) theologically symbolized as the शुक्र / रेतस् (śukra / retas – sperm / semen) of Lord परमशिव (paramaśiva) as narrated in various Hindu Scriptures including the महा इतिहास काव्य शास्त्र (mahā itihāsa kāvya śāstra) like the वाल्मीकि रामायण (vālmīki rāmāyaṇa) and महाभारत (mahābhārata) as well as the स्कन्द महापुराण (skanda mahāpurāṇa), especially its north Indian recension. Interestingly, in all the accounts the शिव वीर्य (śiva vīrya – divine virility / spiritual energy) was consumed by श्री अग्नि भगवान् (śrī agni bhagavān – sacred fire god) who helps in transporting the same to the Holy Ganges which inturn deposited the same within the thicket of reeds/bushes on the banks of sacred சரவணபொய்கை (saravaNapoigai). In fact, this is one of reasons why Lord முருகன் (murugan) is called குகன் / गुह (gugan / guha – hidden/ caved)
In the महाभारत (mahābhārata), the role of श्री अग्नि भगवान् (śrī agni bhagavān – sacred fire god) is all the more explict as the शुक्र / रेतस् (śukra / retas – sperm / semen) belongs to Him. However, please remember that महाभारत (mahābhārata), श्री अग्नि भगवान् (śrī agni bhagavān – sacred fire god) is considered as an अंश (aṁśa - aspect) of परमशिव (paramaśiva). According to the the story, श्री अग्नि भगवान् (śrī agni bhagavān – sacred fire god) was driven by a lustful desire for सप्त ऋषि पत्नी (sapta ṛṣi patnī – wives of seven sages) who were performing a वेद यज्ञ (veda yajña – vedic sacrifice). In order to lure him, it was then स्वाहा देवी (svāhā devī) who was hisधर्म पत्नी (dharma patnī – divine consort) disguised as षट् ऋषि पत्नी (ṣaṭ ṛṣi patnī – wives of six sages) i.e. excluding अरुन्धती (arundhatī) the धर्म पत्नी (dharma patnī – divine consort) of वसिष्ट महऋषि (vasiṣṭa mahaṛṣi).
In the south Indian version of the स्कन्द महापुराण (skanda mahāpurāṇa) also स्कन्द (skanda) was an emission of शिव वीर्य (śiva vīrya – divine virility / spiritual energy) in the form of षट् रश्मि (ṣaṭ raśmi – six light beams) from the दिव्य चक्षु (divya cakṣu – divine eye) of each of his षट् मुख (ṣaṭ mukha - six faces) i.e., पञ्च ब्रह्म मुख (pañca brahma mukha – five divine faces) plus the अधोमुख (adhomukha – downward face). Here, श्री अग्नि भगवान् (śrī agni bhagavān – sacred fire god) along with श्री वायु भगवान् (śrī vāyu bhagavān – sacred wind god) to act as carriers of the स्कन्द (skanda - spillings).
If you begin reading between the lines of these stories, deep occult themes will be revealed. For example, each of the following concepts अग्नि (agni–fire), स्वाहा (svāhā), वायु (vāyu- wind), दिव्य चक्षु (divya cakṣu – divine eye), षट् ऋषि पत्नी (ṣaṭ ṛṣi patnī – wives of six sages) etc., have esoteric yogic interpretations. Let’s start with अग्नि (agni–fire); as already stated, the story of Lord முருகன் (murugan) is always very closely related with अग्नि (agni–fire) one way or the other. We have already seen from the above mythological accounts that अग्नि (agni–fire) is the principle carrier of स्कन्द (skanda - spillings). Again, even from an astrological perspective, Lord Lord முருகன் (murugan) is associated with கிருத்திகை நட்சத்திரம் /कृतिका नक्षत्र (kirthiga natchaththiram / kṛtikā nakṣatra – pleaides asterism) and according to astrology, the planetary lord for it is श्री अग्नि भगवान् (śrī agni bhagavān – sacred fire god).
Moreover, according to North Indian calendar (for that matter even in Karnataka), the கந்த சஷ்டி விரதம் (kandha sashti viradham) event occurs in the month of कार्तिक / கார்த்திகை (kārtika/ kaarthikai). Next, astrologically Lord முருகன் (murugan) is the अधिकार देवता (adhikāra devatā) for the planet செவ்வாய் /अङ्गारक (sevvaai / aṅgāraka - mars) which inturn corresponds to செவ்வாய் கிழமை/ मङ्गल्वार (sevvaai kizhamai / maṅgalvāra - Tuesday). Interetsingly, अग्रणी (agraṇī - foremost) is an epithet of अङ्गारक (sevvaai / aṅgāraka - mars) and also for अग्नि (agni–fire).
Thus we find that, अग्नि तत्त्व (agni tattva – fire principle) plays an indispensable role in முருகன் (murugan). Firstly, as discussed above, it served as the main medium of energy exchange between पितृ / शिव (pitṛ / śiva – father/ shiva) and पुत्र / कुमार (putra/ kumāra - son/ muruga). Interestingly this is in line with laws of modern thernodynamics according to which any energy exchange/transformation between systems can happen only through ऊष्णत / तप परिदान (ūṣṇata / tapa paridāna - heat exchange) symbolized here by the अग्नि तत्त्व (agni tattva – fire principle). In yogic terms, this implies that inorder to beget/activate the spiritual child within us, one has to kindle the பிரம்ம ஞானக்கனல் (biramma gnaanakkanal - spiritual gnostic fire) better knwown as कुण्डलिनी शक्ति (kuṇḍalinī śakti) within us. This kindling can happen through the sacred ritual of यज्ञ तपस्या (yajña tapasyā sacrificial penance). Again, as we all know that according to physics वायु (vāyu- wind/air) is needed for अग्नि (agni – fire) to sustain, similarly, प्राणाग्निहोत्र (prāṇāgnihotra- vital fire sacrifice) is needed to sustain the பிரம்ம ஞானக்கனல் (biramma gnaanakkanal - spiritual gnostic fire). In தமிழ் சித்தர் இலக்கியம் (thamizh sidhdhar ilakkiyam – Tamil Siddha literature) it is called as வாசி யோகம் (vaasi yOgam). Again, மயில் (mayil - peackok) symbolizes the வாகனம் (vaaganam - vehicle) with which the spiritual flight takes off, i.e. the escape velocity against the gravity of the மும்மலங்கள் (mummalangaL - triple fetters). Please recollect that மயில் (mayil - peackok) is the sacrificial transformation of the லங்கள் (malangaL- fetters) i.e. the deification by the process of or spiritual cleansing enacted as சூரஸ்ம்ஹாரம் (sUrasammaaram – slaying of demon): which we noted is a kind of विद्वेश भक्ति साधन (vidveśa bhakti sādhana). The deeper esoteric significance of the மயில் (mayil - peackok) symbolism given by திரு அருட்பிரகாச இராமலிங்க வள்ளலார் (thiru arutpirakaasa iraamalinga vaLLalaar) in the following way:
மாயைக்கு இருப்பிடமாயுள்ளதும் ஆன மூலப்பிரகிருதியே மயிலென்பது. மயிலின் மேல் சுவாமி ஏறிக்கொண்டிருத்தல் முதலியவற்றிற்குக் காரணம் என்னவென்றால்: பிண்டாண்டமாகிய இந்தத் தேகத்திலும் அண்டத்திலும், மூலாஞ்ஞான ஆபரணமாயுள்ள கேவலமாகிய பிரகிருதிமாயையின் அசுத்த கேவலமாகிய அசுத்தாசுத்த மகாஅகங்காரமென்னும் இராக்ஷச அம்சமான சூரதத்துவம் அதின் சோதரமான மூவகைத் தத்துவத்தோடு, அஞ்ஞான தசையில், ஆன்ம அறிவையும், பிண்ட விளக்கமான தேவர்களையும், விஷய விளக்கமான இந்திரியங்களையும், நாடி விளக்கமான யந்திரங்களையும், பிராண விளக்கமாகிய உயிரையும் விழுங்கித் தன்னரசு செலுத்தும். அந்தச் சூரதத்துவத்தை வதைக்கும்போது, மேற்படி தத்துவம் மகாமாயையாகிய மாமரமாயும், மாச்சரியமாகிய கோழியாயும், விசித்திரமாயையென்னும் மயிலாயும், மகா மதமாகிய யானைமுகமாயும், அதிகுரோதமாகிய சிங்கமுகமாயும் விளங்கும். சர்வ தத்துவங்களையும் தன்வசமாக்கி, அகங்காரக்கொடி கட்டி, அஞ்ஞான நாடகம் செய்த தத்துவ அகங்கரிப்பை அடக்கி, பதிபசுபாசம் அநாதி நித்தியம் என்னும் சித்தாந்தத்தை விளக்கிக் காட்டு வதற்காக, மாச்சரிய குக்குடத்தைப் போதமாகிய கையால் அடக்கியும், விசித்திரமாயையாகிய மயிலைக் கீழ்ப்படுத்தி மேலிருந்தடக்கியும், ஆபாசதத்துவங்களைச் சம்மரித்தும், சுத்தவிஷய புவனமாகிய தேவ லோகத்தை நிலைபெறச் செய்தும், இந்திரபதியான ரூபேந்திரனுடைய பெண்ணாகிய தாந்தரதத்துவ மென்னுந் தெய்வயானையை இடப்பாலமைத்தும், இந்திரியங்களாகிய வேடர்களின் கண்ணிற் புலப்பட்ட மானசமென்னும் மானினது கர்ப்பத்திலுண்டான வள்ளியாகிய சுத்த மனதை வலத்தில் வைத்தும், நவதத்துவ காரணமாகிய நவவைராக தத்துவமாகிய வீரர்களைச் சமீபத்திலிருத்தியும், சகல கேவலங்களுக்கும் நினைப்பு மறப்புக்கும் இடையில் விவேகவடிவாயும், பாதம் முதல் நாபி வரையில் உஷ்ணவுருவாயும், நாபி முதல் கண்டம் வரையில் ஆதாரநாடியுருவாயும், கண்ட முதல் புருவமத்தி வரையில் மணியுருவாயும், உச்சியில் ஒளியுருவாயும், புத்தியில் சுத்த அறிவாயும், அனுபவத்தில் நித்தியமாயும், எங்கும் நிறைவாயும், கோணத்தில் ஆறாயும், எக்காலமும் மதங்களில் ஆறாயும், சமயத்தில் ஆறாயும், ஜாதியில் ஆறின் கூட்டமாயும் விளங்குகின்ற உண்மைக் கடவுளே சுப்பிரமணியம்… மயிலின் காலின்கீழும் வாயிலும் பாம்பு இருப்பதென்ன? விசித்திரமாயையின் காரியவுருவான அகங்காரம் தோன்றி வெளிப்படுங்கால், மூலாங்காரத்திலும் அதிகரிப்பிலும் பிராணவாயு வென்னும் பாம்பானது கீழும் மேலும் உண்டாயினும் அகங்காரத்தின் முகப்பாகிய மயில் வாய் மூலமாய்ப் பிராணவாயுவினது வேகத்தை விழுங்கிக் கொண்டிருப்பது இயற்கைதான்.
Typically, as we know, the term स्वाहा (svāhā – well said) serves as the most important मन्त्र आहुति (mantra āhuti-mantric oblation) in any वेद यज्ञ साधन (veda yajña sādhana – vedic sacrificial rite) using अग्नि (agni – fire). Hence just as in the story above, स्वाहा (svāhā – well said) symbolizes यज्ञ (yajña - sacrifice) as she sacrificed herself to lure the desire of अग्नि (agni – fire) her husband who wanted to mingle with the सप्त ऋषि पत्नी (sapta ṛṣi patnī – wives of seven sages).
Here, the सप्त ऋषि पत्नी (sapta ṛṣi patnī – wives of seven sages) esoterically corresponds to the spiritual spectrum in other words, seven realms of spiritual consciousness, out of which षट् ऋषि पत्नी (ṣaṭ ṛṣi patnī – wives of six sages) mentioned above correspond to the षट् आधार चक्र (ṣaṭ ādhāra cakra – six support centres) viz. मूलाधार (mūlādhāra), स्वाधिष्ठान (svādhiṣṭhāna), मणिपूर (maṇipūra), अनाहत (anāhata), विशुद्ध (viśuddha) & आज्ञा (ājñā) within the पिण्डाण्ड / பிண்டாண்டம் (piṇḍāṇḍa – microcosm) leading to the ஆறு நிலை துரிய அனுபூதி (aaRu nilai thuriya anubavam – six realms of spiritual experience) referred by வள்ளலார் (vaLLalaar) as துரியம் (thuriyam), பரதுரியம் (parathuriyam), சுத்ததுரியம் (suththa thuriyam), குருதுரியம் (guruthuriyam), சிவதுரியம் (siva thuriyam) & சத்திதுரியம் (sakth thuriyam) respectively. These centres are technically called as आधार चक्र (ādhāra cakra – support centres) because they are समुपाश्रित सूक्ष्म नाडि मण्डल (samupāśrita sūkṣma nāḍi maṇḍala – supported by the subtle nerve system) within our सूक्ष्म प्राण शरीर (sūkṣma prāṇa śarīra – subtle vital body). In the कौमार आगम संप्रदाय (kaumāra āgama saṁpradāya) these spiritual heights/realms are consecrated as the அறுபடை வீடுகள் (aRu padai vIdugaL – six spiritual abodes). Again, to quote வள்ளலார் (vaLLalaar):
படைவீடென்ப தென்ன? அடங்கி இருக்குமிடம். அடங்கியிருக்கும் ஸ்தானங்களே இயற்கைவிளக்கம் தங்குமிடங்களாகும். இவற்றிற்கு ஊர் ஆறாவானேன்? ஏரகமென்பது அழகு பொருந்திய உள்ளமென்னும் இடம். திருவாவினன்குடி யென்பது திரு-ஆ-இன்ன-குடி: திரு - இலக்குமியாகிய சந்தோஷமும், ஆ-பசுவாகிய விளக்க மென்னுஞ் சீவனும், இனன் - சூரியனாகிய புத்தியும், ஒன்று கூடி விளங்கும் ஆன்மஅறிவின் சுத்தகாரிய இடம். பழமுதிர்ச்சோலை யென்பது இந்திரிய கரண சீவ முதலிய அனுபவப் பழங்களாகிய பிரயோசன வின்பங்கள் நீங்கிக் குறைவற்ற அறிவாய் விளங்கும் இடம். திருச்சீரலைவாய், திருச்செந்தில், செயந்திபுரம் என்பன: சுத்தமனத்தின் முகத்தில் விஷயக் கடலின் அவாவாகிய அலையடித்துக் கொண்டிருக்கும் இடமாகிய கரை, செந்துக்களினது இருதய ஸ்தானமாகிய மனம், அஞ்ஞான சூரனை நிவர்த்தித்துச் சந்தோஷகரத்தைப் பெற்ற பதிமனத்தின் விளக்கம். திருப்பரங்குன்ற மென்பது அசைவிலாத ஒன்றான விளக்கத்தையுடைய விவேக உல்லாச வின்ப நிறைவு. குன்று தோறாடல் என்பது மலைதோறாடல். மலை என்பது அலைவில்லாத உணர்ச்சிக்கு முதற்காரணமா யுள்ள துரிய நன்னிலை. இத்துரியம் பரதுரியம், சுத்ததுரியம், குருதுரியம், சிவதுரியம், சத்திதுரியம் முதலிய துரியமலைகள் அனுபவக் காட்சியில் அனந்தம் உண்டு. மேற் குறித்த அனுபவக் காட்சிகளுக்குத் தேகத்தி லிடம் எவை? கோசத்தினடி, தொப்புளின் கீழ், தொப்புள், வயிற்றில் தொப்புளுக்கு மேல் மார்புக்குக் கீழ், மார்பு, நெஞ்சு ஆக 6.
आज्ञा चक्र (ājñā cakra – command center) is the परम आधार स्थान (parama ādhāra sthāna – highest support position) within the பிண்டாண்டம் (piṇḍāṇḍa – microcosm) providing the highest state of सविकल्प / सबीज समाधि (savikalpa / sabīja samādhi – differentiated / seeded atonement). Here lies the legendary तडाग / பொய்கை (taḍāga / poigai - pond) called சரவணப்பொய்கை (saravaNappoigai) which functions as the முச்சந்தி (muchchandhi – triple vertex) where the त्रिवेणी सङ्गम (triveṇī saṅgama – triple branchconfluence) of இடகலை / इडकला (idagalai/ iḍakalā), பிங்கலை / पिङ्गला (pingalai / piṅgalā) & சுழுமுனை / सुषुम्णा (suzhumunai// suṣumṇā). This transcendent realm is also referred as துரியாதீத்த பெருவெளி / பரவெளி (thuriyaathIththa peruveLi / paraveLi – supreme transcendent space /vacuum)
The सप्तम ऋषि पत्नी (saptama ṛṣi patnī – wife of seventh sage) corresponds to the निराधार सहस्रार पद्म चक्र (nirādhāra sahasrāra padma cakra – unsupported thousand petaled lotus center) on the sacred महा मेरु (mahā meru), also known as, the कैलास पर्वत (kailāsa parvata - Mount Kailash). This is the abode of the highest spiritual consciousness referred as शब्द पर ब्रह्मन् (śabda para brahman) / परवाक् (paravāk – transcendent logos) and as अजप हंस मन्त्र (ajapa haṁsa mantra) in the abstract state of निश्कल शिव / निर्गुण ब्रह्मन्(niśkala śiva / nirguṇa brahman - undifferentiated / unqualified divinity). It is from here the highest पज्ञानमन्त्र विद्य्या (prajñāna mantra vidyā - transcendental theosonic wisdom) that streamed down as पष्यन्ति वाक् (paṣyanti vāk - visible logos) symbolized as the sacred river गङ्गा (gaṅgā - Ganges) that flows from the शिखर (śikhara - top) of Lord परमशिव (paramaśiva) and eventually
The downstream of पष्यन्ति वाक् (paṣyanti vāk - visible logos) is received in the form of ब्रम्ह आज्ञा(brahma ājñā - divine commands) at the आज्ञा चक्र (ājñā chakra - command center) by the ऋषिमुनि(ṝṣimuni - seer Sage) which is subsequently pronounced out as वैखरिक शब्द (vaikhārika vāk - articulated speech) called as श्रुति शास्त्र् (śruti śāstra - heard scriptures) from the विशुद्धि चक्र (viśuddhi cakra - cleansed / throat center). This is the evolutionary journey.
Perhaps only to convey this message the noble saint வள்ளலார் (vaLLalaar) sings thus in spiritual ecstasy.
வானத்தின் மீது மயிலாடக் கண்டேன்
மயில்குயில் ஆச்சுத டி - அக்கச்சி
மயில்குயில் ஆச்சுத டி.
In வாசி யோகம் (vaasi yOgam) the स्वाहा (svāhā) corresponds to the specific बीजाक्षर मन्त्र (bījākṣara mantra) that gets activated in the respective आधार चक्र (ādhāra cakra – support centers) and eventually alights / rises up from the मूलाधार चक्र (mūlādhāra cakra - main-support center). This is one more reason why மயில் (mayil - peacock) is represented as the வாகனம் (vaaganam - vehicle) for ascending the षट् आधार चक्र (ṣaṭ ādhāra cakra – six support centers). மயில் (mayil - peacock) is known for visual beauty - மயில் தோகை விரித்தாடும் அழகு (mayil thOgai viriththaadum azhagu – beauty of peacock plumage). Such is the esoteric spiritual significance of மயில் (mayil - peacock) and that is why the saint glorifies the same as
ஒளிஓங்கி ஓங்கும்மயில் (oLi oNgi Ongu mayil):
திருஓங்கு புண்ணியச் செயல்ஓங்கி அன்பருள்
திறலோங்கு செல்வம்ஓங்கச்
செறிவோங்க அறிவோங்கி நிறைவான இன்பம்
திகழ்ந்தோங்க அருள்கொடுத்து
மருஓங்கு செங்கமல மலர்ஓங்கு வணம்ஓங்க
வளர்கருணை மயம்ஓங்கிஓர்
வரம்ஓங்கு தெள்அமுத வயம்ஓங்கி ஆனந்த
வடிவாகி ஓங்கிஞான
உருஓங்கும் உணர்வின்நிறை ஒளிஓங்கி ஓங்கும்மயில்
.
Final Prayers
ஆறிரு தடந்தோள் வாழ்க
ஆறுமுகம் வாழ்க – வெற்பைக்
கூறுசெய் தனிவேல் வாழ்க
குக்குடம் வாழ்க – செவ்வேள்
ஏறிய மஞ்சை வாழ்க
யானைதன் அணங்கு வாழ்க
மாறில்லா வள்ளி வாழ்க
வாழ்க சீர் அடியார் எல்லாம்
-கந்தர் அனுபூதி (kandhar anubUthi)
सुब्रमण्य फलश्रुति (subramaṇya phalaśruti)
The noble saint Saint Ramalinga Vallalar has
The noble saint Saint Ramalinga Vallalar has
நீர்உண்டு பொழிகின்ற கார்உண்டு விளைகின்ற
நிலன்உண்டு பலனும்உண்டு
நிதிஉண்டு துதிஉண்டு மதிஉண்டு கதிகொண்ட
நெறிஉண்டு நிலையும் உண்டு
ஊர்உண்டு பேர்உண்டு மணிஉண்டு பணிஉண்டு
உடைஉண்டு கொடையும்உண்டு
உண்டுண்டு மகிழவே உணவுண்டு சாந்தம்உறும்
உளம்உண்டு வளமும்உண்டு
தேர்உண்டு கரிஉண்டு பரிஉண்டு மற்றுள்ள
செல்வங்கள் யாவும்உண்டு
தேன்உண்டு வண்டுறு கடம்பணியும் நின்பதத்
தியானமுண் டாயில்அரசே
தார்உண்ட சென்னையில் கந்தகோட் டத்துள்வளர்
தலம்ஓங்கு கந்தவேளே
தண்முகத் துய்யமணி உண்முகச் சைவமணி
சண்முகத் தெய்வமணியே
-திருவருட்பா:தெய்வமணிமாலை (thiruvarutpa dheivamaNimaalai)
