வள்ளலாரின் மகத்துவம்: கிரியை & பக்தி மார்கம் (vallalārin magaththuvam: kiriyai & bhakti mārgam - Glory of Vallalar: Path of Ritual & Devotion)

Philosophy of बक्ति (bhakti- devotion)

First, let us understand the philosophy of बक्ति (bhakti- devotion) according to this saint. In his prose writings, the saint explains thus: “பத்தி என்பது மனநெகிழ்ச்சி மனவுருக்கம். அன்பு என்பது ஆன்ம நெகிழ்ச்சி ஆன்மவுருக்கம். ஈசுவரபத்தி என்பது எல்லாவுயிர்களிடத்தும் கடவுள் வியாபித்திருப்பதை அறிதல். ஜீவகாருண்யமுண்டானால் அருள் உண்டாகும்; அருள் உண்டானால் அன்புண்டாகும்; அன்புண்டானால் சிவானுபவம் உண்டாகும். அந்தக்கரண சுத்தியின் பிரயோஜனம் பத்தியை விளைவிப்பது.” 

In fact, the saint further endorses the spiritual yogic benefits of such பக்தி கிரியாசாதனைகளால் உண்டாகும் யோக பலன்கள் (bakththi kiriyaasaadhanaigaLaal uNdaagum yoga palangaL – yogic benefits of practicing devotional rituals) like worshipping, contemplating, eulogizing, glorifying and chanting the दिव्य नाम रूप (divya nāma rūpa - Divine name& form), as testified by him in his famous பேருபதேசம் (pErupadhEsam – grand sermon): 

“ஜலத்திலிருகின்ற பாசியை நீக்குவது போல் நமது ஆன்மாவைத் தெரியவொட்டாமல் மூடீருக்கின்ற பச்சைத்திரையாகிய ராகாதிகளி விசார அதுஷனத்தால் அல்லது மற்ற உஷ்ணங்களால் நீக்க முடியாது. அந்த உஷ்ணம் யோகியினுடைய அனுபவத்தில் தெரியும். அதை மணுஷ்ய தரத்தில் உண்டு பண்ணுவதர்க்குத் தெரியாது. அந்த விசாரத்தை விட ஆண்டவரைத் தோத்திரம் செய்கின்றதிலும், தெய்வத்தை நினைகின்றதிலும் அதிக உஷ்ணம் உண்டாகும். யோகிகள் வனம், மலை, முழை முதலியவற்றுக்குப்போய், நூறு ஆயிறம் முதலிய வருஷகாலம் தவம் செய்து இவ்வுஷ்ணத்தை உண்டுப்பன்னிக்கொள்கிறார்கள். இப்படித் தவம் செய்து, உஷ்ணத்தை உண்டுப்பண்ணிகொல்வதை பார்கினும் தெய்வத்தை ஸ்தோதிரம் செய்கின்றதிலும் நினைக்கின்றதிலும் இதைவிடக் கோடிப்பங்கு - பத்துக்கோடிப்பங்கு அதிகமாக உஷ்ணம் பண்ணிக்கொள்ளலாம்.”

Devotional Eulogy

Let’s start with his contribution to devotional eulogy similar to தேவாரம் (thEvaaram), திவ்யபிரபந்தம் (dhivya pirabandham), திருபுகழ் (thirupugazh) etc..,.In fact, he has beautifully registered different bhavanas of mystic role-playing relationships with God viz. சேய் (sEi - son), வாழ்கைத்துணை (vaazhkaiththuNai – life partner), சீடன் (sIdan – disciple), தோழன் (thOzhan – friend) etc. First, let’s start with बक्ति (bhakti- devotion) i.e., significance of his theological experiences and preaching similar to தேவாரம் (thEvaaram), திவ்யபிரபந்தம் (dhivya pirabandham), திருபுகழ் (thirupugazh) etc., வள்ளலார் (vaLLalaar) was thus a strong religious and theological devotee. பக்தி (bakthi - devotion) was one of the most natural spontaneous expressions of our beloved saint’s spiritual pilgrimage. Besides, such devotional expressions are generously spread throughout his poetic masterpiece -திருவருட்பா (thiruvarutpaa).

தெய்வ தோத்திறங்கள்  (dheiva thOthiRangaL - Glorifying deities)

வள்ளலார் (vaLLalaar) has eulogized almost all the popular deities in Hindu pantheon including சிவன் (sivan), முருகன் (murugan), வினாயகன் (vinaayagan), கலைமகள் (kalaimagaL), இராமன் (iraaman), அம்மன் (amman) etc. In this regard, he has followed the path of his predecessors’ like சைவ நாயன்மார்கள் (saiva naayanmaargaL) like அப்பர் (appar), சுந்தரர் (sundharar), திருஞானசம்பந்தர் (thiruGnaanasambandhar), மாணிக்கவாசகர் (maaNikka vaasagar) etc.;வைணவ ஆழ்வார்கள் (vaiNava aazhvaargaL) like திருமங்கை ஆழ்வார்(thirumangai aazhvaar), பெரியாழ்வார் (periyaazhvaar), நம்மாழ்வார் (nammaazhvaar), ஆண்டாள் (aaNdaaL) etc.;சேயோன் புலவர்கள் (sEiyOn pulavargaL) like அருணகிரினாதர் (aruNagirinaadhar) etc.; 
Let us now look at some popular samples of our beloved mystic saint-poet  வள்ளலார் (vaLLalaar)'s  eulogical renderings on some of these  deities: 

விநாயகர் துதி: 

முன்னவனே யானை முகத்தவனே முத்திநலம் 
சொன்னவனே தூய்மெய்ச் சுகத்தவனே - என்னவனே 
சிற்பரனே ஐங்கரனே செஞ்சடையஞ் சேகரனே 
தற்பரனே நின்தாள் சரண்
சிவநேச வெண்பா

உலகெலாம் தழைப்ப அருள்மத அருவி ஒழுகுமா முகமும்ஐங் கரமும்

இலகுசெம் மேனிக் காட்சியும் இரண்டோ டிரண்டென ஓங்குதிண் தோளும்

திலகவாள் நுதலார் சித்திபுத் திகளைச் சேர்த்தணைத் திடும்இரு மருங்கும்

விலகுறா தெளியேன் விழைந்தனன் சித்தி விநாயக விக்கினேச் சுரனே

உள்ளமும் உயிரும் உணர்ச்சியும் உடம்பும் உறுபொருள் யாவும்நின் தனக்கே

கள்ளமும் கரிசும் நினைந்திடா துதவிக் கழல்இணை நினைந்துநின் கருணை

வெள்ளம்உண் டிரவுபகல்அறி யாத வீட்டினில் இருந்துநின் னோடும்

விள்ளல்இல் லாமல் கலப்பனோ சித்தி விநாயக விக்கினேச் சுரனே.
சித்தி விநாயகர் பதிகம்

கந்தன் துதி:

திருஓங்கு புண்ணியச் செயல்ஓங்கி அன்பருள்

திறலோங்கு செல்வம்ஓங்கச் 

செறிவோங்க அறிவோங்கி நிறைவான இன்பம் 

திகழ்ந்தோங்க அருள்கொடுத்து 

மருஓங்கு செங்கமல மலர்ஓங்கு வணம்ஓங்க 

வளர்கருணை மயம்ஓங்கிஓர் 

வரம்ஓங்கு தெள்அமுத வயம்ஓங்கி ஆனந்த 

வடிவாகி ஓங்கிஞான 

உருஓங்கும் உணர்வின்நிறை ஒளிஓங்கி ஓங்கும்மயில் 

ஊர்ந்தோங்கி எவ்வுயிர்க்கும் 

உறவோங்கும் நின்பதம்என் உளம்ஓங்கி வளம்ஓங்க 

உய்கின்ற நாள்எந்தநாள் 

தருஓங்கு சென்னையில் கந்தகோட் டத்துள்வளர் 

தலம்ஓங்கு கந்தவேளே 

தண்முகத் துய்யமணி உண்முகச் சைவமணி 

சண்முகத் தெய்வமணியே.

ஒருமையுடன் நினதுதிரு மலரடி நினைக்கின்ற

உத்தமர்தம் உறவுவேண்டும் 

உள்ஒன்று வைத்துப் புறம்பொன்று பேசுவார் 

உறவுகல வாமைவேண்டும் 

பெருமைபெறு நினதுபுகழ் பேசவேண் டும்பொய்மை 

பேசா திருக்க்வேண்டும் 

பெருநெறி பிடித்தொழுக வேண்டும்மத மானபேய் 

பிடியா திருக்கவேண்டும் 

மருவுபெண் ஆசையை மறக்கவே வேண்டும்உனை 

மறவா திருக்கவேண்டும் 

மதிவேண்டும் நின்கருணை நிதிவேண்டும் நோயற்ற 

வாழ்வில்நான் வாழவேண்டும் 

தருமமிகு சென்னையில் கந்தகோட் டத்துள்வளர் 

தலம்ஓங்கு கந்தவேளே 

தண்முகத் துய்யமணி உண்முகச் சைவமணி 

சண்முகத் தெய்வமணியே.

-தெய்வமணி மாலை

  

அம்மன் துதி:

கடலமு தேசெங் கரும்பே அருட்கற்ப கக்கனியே 
உடல்உயி ரேஉயிர்க் குள்உணர் வேஉணர் வுள்ஒளியே 
அடல்விடை யார்ஒற்றி யார்இடங் கொண்ட அருமருந்தே 
மடலவிழ் ஞான மலரே வடிவுடை மாணிக்கமே. 

அணியே அணிபெறும் ஒற்றித் தியாகர்தம் அன்புறுசற் 
குணியேஎம் வாழ்க்கைக் குலதெய்வ மேமலைக் கோன்தவமே 
பணியேன் பிழைபொறுத் தாட்கொண்ட தெய்வப் பதிகொள்சிந்தா 
மணியேஎன் கண்ணுண் மணியே வடிவுடை மாணிக்கமே.

படித்தேன்பொய் உலகியனூல் எந்தாய் நீயே 
படிப்பித்தாய் அன்றியும்அப் படிப்பில் இச்சை 
ஒடித்தேன்நான் ஒடித்தேனோ ஒடிப்பித் தாய்பின் 
உன்னடியே துணையெனநான் உறுதி யாகப் 
பிடித்தேன்மற் றதுவும்நீ பிடிப்பித் தாய்இப் 
பேதையேன் நின்னருளைப் பெற்றோர் போல 
நடித்தேன்எம் பெருமான்ஈ தொன்றும் நானே 
நடித்தேனோ அல்லதுநீ நடிப்பித் தாயோ. 
வடிவுடை மாணிக்க மாலை

 சீர்வளர் மதியும் திருவளர் வாழ்க்கைச் செல்வமும் கல்வியும் பொறையும் 
பார்வளர் திறனும் பயன்வளர் பரிசும் பத்தியும் எனக்கருள் பரிந்தே 
வார்வளர் தனத்தாய் மருவளர் குழலாய் மணிவளர் அணிமலர் முகத்தாய் 
ஏர்வளர் குணத்தாய் இசைதுலுக் காணத் திரேணுகை எனும்ஒரு திருவே.

உவந்தொரு காசும் உதவிடாக் கொடிய உலுத்தர்தம் கடைதொறும்ஓடி 
அவந்தனில் அலையா வகைஎனக் குன்தன் அகமலர்ந் தருளுதல் வேண்டும் 
நவந்தரு மதிய நிவந்தபூங் கொடியே நலந்தரு நசைமணிக் கோவை 
இவந்தொளிர் பசுந்தோள் இசைதுலுக் காணத் திரேணுகை எனும்ஒரு திருவே
இரேணுகை பஞ்சகம்
. 

தவளமலர்க் கமலமிசை வீற்றிருக்கும் அம்மனையைச் சாந்தம் பூத்த 
குவளைமலர்க் கண்ணாளைப் பெண்ணாளும் பெண்ணமுதைக் கோதி லாத 
பவளஇதழ்ப் பசுங்கொடியை நான்முகனார் நாஓங்கும் பாவை தன்னைக் 
கவளமத கயக்கொம்பின் முலையாளைக் கலைமாதைக் கருது வோமே

சங்கம்வளர்ந் திடவளர்ந்த தமிழ்க்கொடியைச் சரச்சுவதி தன்னை அன்பர் 
துங்கமுறக் கலைபயிற்றி உணர்வளிக்கும் கலைஞானத் தோகை தன்னைத் 
திங்கணுதல் திருவைஅருட் குருவைமலர் ஓங்கியபெண் தெய்வந் தன்னைத் 
தங்கமலை முலையாளைக் கலையாளைத் தொழுதுபுகழ் சாற்று கிற்பாம்.

கலைமகளார் திருப்பதிகம்

விஷ்ணு துதி

திருமகள்எம் பெருமாட்டி மகிழும் வண்ணச் 

செழுங்கனியே கொழும்பாகே தேனே தெய்வத் 

தருமகனைக் காத்தருளக் கரத்தே வென்றித் 

தனுஎடுத்த ஒருமுதலே தருமப் பேறே 

இருமையும்என் னுளத்தமர்ந்த ராம நாமத் 

தென்அரசே என்அமுதே என்தா யேநின் 

மருமலர்ப்பொன் அடிவழுத்தும் சிறியேன் அந்தோ 

மனந்தளர்ந்தேன் அறிந்தும்அருள் வழங்கி லாயே. 

-இராம நாமப் பதிகம்

சிவன் துதி

பெற்ற தாய்தனை மகமறந் தாலும் 
பிள்ளை யைப்பெறும் தாய்மறந் தாலும் 
உற்ற தேகத்தை உயிர்மறந் தாலும் 
உயிரை மேவிய உடல்மறந் தாலும் 
கற்ற நெஞ்சகம் கலைமறந் தாலும் 
கண்கள் நின்றிமைப் பதுமறந் தாலும் 
நற்ற வத்தவர் உள்ளிருந் தோங்கும் 
நமச்சி வாயத்தை நான்மற வேனே.

உடைஉ டுத்திட இடைமறந் தாலும் 
உலகு ளோர்பசிக் குணமறந் தாலும் 
படையெ டுத்தவர் படைமறந் தாலும் 
பரவை தான்அலைப் பதுமறந் தாலும் 
புடைஅ டுத்தவர் தமைமறந் தாலும் 
பொன்னை வைத்தஅப் புதைமறந் தாலும் 
நடைஅ டுத்தவர் வழிமறந் தாலும் 
நமச்சி வாயத்தை நான்மற வேனே.

இன்னும் பற்பல நாளிருந் தாலும் 
இக்க ணந்தனி லேஇறந் தாலும் 
துன்னும் வான்கதிக் கேபுகுந் தாலும் 
சோர்ந்து மாநர கத்துழன் றாலும் 
என்ன மேலும்இங் கெனக்குவந் தாலும் 
எம்பி ரான்எனக்கு யாதுசெய் தாலும் 
நன்னர் நெஞ்சகம் நாடிநின் றோங்கும் 
நமச்சி வாயத்தை நான்மற வேனே. 
நமச்சிவாயப் பதிகம்

அல்விலங்கு செழுஞ்சுடராய் அடியார் உள்ளத் 
தமர்ந்தருளும் சிவகுருவே அடியேன் இங்கே 
இல்விலங்கு மடந்தையென்றே எந்தாய் அந்த 
இருப்புவிலங் கினைஒழித்தும் என்னே பின்னும் 
மல்விலங்கு பரத்தையர்தம் ஆசை என்னும் 
வல்விலங்கு பூண்டந்தோ மயங்கி நின்றேன் 
புல்விலங்கும் இதுசெய்யா ஓகோ இந்தப் 
புலைநாயேன் பிழைபொறுக்கில் புதிதே அன்றோ.
மகாதேவ மாலை

Besides, like in the case of சங்ககால தமிழ் புலவர்கள் (sangakaala thamizh pulavargaL – poets of classical age), the saint has also theologized forces of nature including பொன் (pon - gold), மலை (malai – mountain), கடல் (kadal - ocean), கரை (karai – shore),  உணவு (uNavu - food), நந்தவனம் (nandhavanam – garden) as well as the பஞ்சமகாபூதங்கள் (panjamagaa bUdhangaL - five gross elements) viz. நிலம் (nilam - land), நீர் (nIr - water), நெருப்பு (neruppu - fire), காற்று (kaaRRu - wind) & ஆகாயம் (aagaayam - space).

Note: Demystifying some of our misconceptions: 

Before proceeding further, I would like to demystify some the misconceptions and prejudices carried on by some of us, regarding our beloved saint's ideologies.  For example, many of us, are under the impression that வள்ளலார் (vallalaar) was against आगमिक / तान्त्रिक संप्रदाय (āgamika /tāntrika saṁpradāaya) of உருவ வழிபாடு (uruva vazhipaadu – idol worship) as he preached only Light worship i.e. அருட்பெருஞ்சோதி (arutperunjOthi – Supreme Light of Grace). Obviously, this is not true, as the saint was never against உருவ வழிபாடு (uruva vazhipaadu – idol worship) of the आगम शास्त्र (saguṇa brahman – divinity with qualities) consecrated as the अर्चावतार मूर्ति (arcāvatāra mūrti – iconized incarnation). In fact, he himself has physically visited and worshipped in many temples and also eulogized and sung their praises. According to his philosophy, அருட்பெருஞ்சோதி (arutperunjOthi – Supreme Light of Grace) was the highest expression of the holistic निर्गुण निष्कल परब्रह्म (nirguṇa / niṣkala para parabrahma -  supreme divinity transcending qualities or fractions).  Such a concept is not foreign to आगमिक / तान्त्रिक संप्रदाय (āgamika /tāntrika saṁpradāaya) but rather it reflects its very essence
Similarly, some of us claiming to be a சன்மார்கி (sanmārgi) also believe that வள்ளலார் (vallalaar) did not encourage உருவ வழிபாடு (uruva vazhipaadu – idol worship) of various deities, and they even begin to look down upon those who believe and indulge in such practices as spiritually immature people. However, as explained above this is untrue. Again, some of us, who claim to be சன்மார்கி (sanmārgi), completely neglect and fail to recognize the involvement and contribution of the noble saint to भक्ति मार्ग (bhakti mārga – devotional path) although it is an obviously undeniable fact, as testified both by huge corpus of அகச்சான்றுகள் (agachaanRugal – internal testimonies) generously spread across all the ஆறு திருமுறைகள் (aaRu thirumuraigaL – six sacred books) of his magnum opus poetic masterpiece திருவருட்பா (thiruvarutpā).
Again, on the one extreme, amongst சைவர்கள் (saivargaL -saivites), some of us,  including some in the pretext of being orthodox, blatantly deny the sincerely passionate சிவ பக்தி (sivabakthi – devotion to Siva) of our beloved saint திருவருட்பிரகாச இராமகிங்க வள்ளலார் (thiruvarutpirakaasa iraamalinga vaLLalaar), just because the saint had boldly voiced against some of the superstitious dogmas in the system. However, the undeniable fact remains that there is very close bondage between the saint and Lord பரமசிவன் (paramasivan), particularly His अर्चावतार मूर्ति (arcāvatāra mūrti – iconic form of incarnation) as Lord நடராஜர் (nataraajar).  In fact, most of the saint’s mystical experiences, as testified in the திருவருட்பா (thiruvarutpā) revolves around சிவ பக்தி (siva bakthi). The saint wanted to cleanse and cure the society from the chronic disease - dogmatic superstitions. 

1.  குரு தோத்திறங்கள் (guru thOthiRangaL - Glorifying Gurus)

The noble saint not only acknowledges that his spiritual preachings are inherited from the ancient spiritual lineage of saints and guru's but also directly eulogizes them and treats them as his senior gurus. For example, in his ஆளுடைய பிள்ளையார் அருண்மாலை (aaLudaiya piLLaiyaar aruNmaalai), the saint glorifies திரு ஞானசம்பந்தர் (thiru Gnaanasambandhar) thus: 

உலகியல் உணர்வோர் அணுத்துணை மேலும் உற்றிலாச் சிறியஓர் பருவத் 
திலகிய எனக்குள் இருந்தருள் நெறியில் ஏற்றவுந் தரமிலா மையினான் 
விலகுறங் காலத் தடிக்கடி ஏற விடுத்துப்பின் விலகுறா தளித்தாய் 
திலகநன் காழி ஞானசம் பந்தத் தெள்ளமு தாஞ்சிவ குருவே.

உயிர்அனு பவம்உற்றிடில் அதவிடத்தே ஓங்கருள் அனுபவம் உறும்அச் 
செயிரில்நல் அனுப வத்திலே சுத்த சிவஅனு பவம்உறும் என்றாய் 
பயிலுமூ வாண்டில் சிவைதரு ஞானப் பால்மகிழ்ந் துண்டுமெய்ந் நெறியாம் 
பயிர்தழைந் துறவைத் தருளிய ஞான பந்தன்என் றோங்குசற் குருவே

தத்துவநிலைகள் தனித்தனி ஏறித் தனிப்பர நாதமாந் தலத்தே 
ஒத்தான் மயமாம் நின்னைநீ இன்றி உற்றிடல் உயிரனு பவம்என் 
றித்துணை வெளியின் என்னைஎன் னிடத்தே இருந்தவா றளித்தனை அன்றோ 
சித்தநற் காழி ஞானசம் பந்தச் செல்வமே எனதுசற் குருவே.
ஆளுடைய பிள்ளையார் அருண்மாலை 

     Similarly, in ஆளுடைய அடிகள் அருண்மாலை (aaLudaiya adigaL aruNmaalai) the noble saint eulogizes  மாணிக்கவாசகர் (maaNikka vaasagar) thus  

தேசகத்தில் இனிக்கின்ற தெள்ளமுதே மாணிக்க
வாசகனே ஆனந்த வடிவான மாதவனே
மாசகன்ற நீதிருவாய் மலர்ந்ததமிழ் மாமறையின்
ஆசகன்ற அனுபவம்நான் அனுபவிக்க அருளுதியே.
...
உருஅண்டப் பெருமறைஎன் றுலகமெலாம் புகழ்கின்ற
திருஅண்டப் பகுதிஎனும் திருஅகவல் வாய்மலர்ந்த
குருஎன்றெப் பெருந்தவரும் கூறுகின்ற கோவேநீ
இருஎன்ற தனிஅகவல் எண்ணம்எனக் கியம்புதியே
...
வான்கலந்த மாணிக்க வாசகநின் வாசகத்தை
நான்கலந்து பாடுங்கால் நற்கருப்பஞ் சாற்றினிலே
தேன்கலந்து பால்கலந்து செழுங்கனித்தீஞ் சுவைகலந்தென்
ஊன்கலந்து உயிர்கலந்து உவட்டாமல் இனிப்பதுவே
ஆளுடைய அடிகள் அருண்மாலை

Note: Demystifying some of our misconceptions: 

       Before proceeding further, let us try to quickly demystify some of misconceptions. n the one extreme, some of us, even go to the extreme stand of denying sainthood to வள்ளலார் (vaLLalaar) and even reject his magnum opus spiritual masterpiece - திருவருட்பா (thiruvarutpā) as a scriptural revelation on par with தேவாரம் (thEvaaram), திருவாசகம் (thiruvaasagam), திருமந்திரம் (thirumandhiram) and other சைவத்தமிழ் திருமுறைகள் (saivaththamizh thirumuRaigal). In fact, some of us are so fanatically short sighted to make a blatantly blasphemous accusation of "திரு அருட்பா (thiru arutpā)" as a "மருட்பா (marutpaa)".

Whereas on the other extreme, some of us, who claim to be சன்மார்கி (sanmārgi), do not appreciate or give due respect to the rich devotional heritage of the above mentioned சைவத்தமிழ் திருமுறைகள் (saivaththamizh thirumuRaigal) and other devotional literature. Out of their dogmatic fanaticism, they fail to recognize that these works are equally sacred spiritual outpourings of some of the greatest saints in the order of above mentioned சமய குரவர்கள் நால்வர் (samaya kuravargaL naalvar) , திருமூலர் (thirumUlar) etc. but also glorified the following நாயன்மார்கள் (naayanmaargaL) 

• திரு நீலகண்டர் (thiru nIlakaNdar), 
• கண்ணப்ப நாயனார் (kaNNappa naayanaar), 
• அப்பூதியடிகள் (appUdhiyadigaL), 
• சிறுதொண்ட நாயனார் (siRuthoNda naayanaar),
• காரைக்கால் அம்மபியார் (kaaraikkaal ammaiyaar), 
• நந்தனார் (nandhanaar), 
• திலகவதி தாயார் (thilagavathi thaayaar), 
• சேடரமான் பெருமான் (sEramaan perumaan), 
• காடவர்கோன்(kaadavarkOn), 
• சாக்கிய நாயனார் (saakiya naayanaar), 
• ஏயர்கோன் நாயனார் (EyarkOn naayanaar)

It is an obvious fact that வள்ளலார் (vallalaar) himself had the highest regards and respects to not only these saints and their works but also considered them as his senior guru’s from whom he derived great spiritual inspirations. Moreover, the saint very categorically declares that he also belongs to the same heritage of spiritual lineage.by declaring thus  

• வாழையடி  வாழைஎன வந்ததிருக் கூட்ட
• மரபினில்யான் ஒருவன்அன்றோ
• ...
• பிரியேன் என்றல்

Again, the noble saint and mystic, in his ecstatic mood extends his sincere respects and adoration to all direct and indirect gurus by singing thus from the the deepest of his heart 

எவ்வுயிர்க்கும் பொது எனக் கண்டிரங்கி

உபகைகின்றார் யாவர் அதச்

செவ்வியர்தம் செயல் அனைத்தும்

திரு அருளின் செயல் எனவே அத்திருவாளர்

தமக்கேவல் களிப்பால் செய்ய

ஒவ்வைதென் கருத்தவார் சீர் ஓதிட

என் வாய்மிகவும் ஊர்வதலோ

தனித் திருஅலங்கல்

தெய்வம் ஒன்றே (dheivam onRE - God is one)

However, as listed above, even though he eulogized different deities and gurus, yet at the same time he was very clear that all these Divinities are ultimately relative expressions of names & forms of the same underlying absolute non-dual singularity. The following verses from அனுபவ மாலை (anubhava maalai), very clearly testifies this point

சிற்சபையில் நடிக்கின்ற நாயகனார் தமக்குச்
சேர்ந்தபுறச் சமயப்பேர் பொருந்துவதோ என்றாய்
பிற்சமயத் தார்பெயரும் அவர்பெயரே கண்டாய்
பித்தர்என்றே பெயர்படைத்தார்க் கெப்பெயர்ஒவ் வாதோ
அச்சமயத் தேவர்மட்டோ நின்பெயர்என் பெயரும்
அவர்பெயரே எவ்வுயிரின் பெயரும்அவர் பெயரே
சிற்சபையில் என்கணவர் செய்யும்ஒரு ஞானத்
திருக்கூத்துக் கண்டளவே தெளியும்இது தோழி. 

எப்பொருட்கும் எவ்வுயிர்க்கும் உள்ளகத்தும் புறத்தும்
இயல்உண்மை அறிவின்ப வடிவாகி நடிக்கும்
மெய்ப்பொருளாம் சிவம்ஒன்றே என்றறிந்தேன் உனக்கும்
விளம்புகின்றேன் மடவாய்நீ கிளம்புகின்றாய் மீட்டும்
இப்பொருள்அப் பொருள்என்றே இசைப்பதென்னே பொதுவில்
இறைவர்செயும் நிரதிசய இன்பநடந் தனைநீ
பைப்பறவே காணுதியேல் அத்தருணத் தெல்லாம்
பட்டநடுப் பகல்போல வெட்டவெளி யாமே.
அனுபவ மாலை

Again, in அருள் விளக்க மாலை (aruL viLakka maalai - garland of spiritual explanation), the noble saint further reiterates thus:   

• எவ்விடத்தும் எவ்வுயிர்க்கும் இலங்குசிவம் ஒன்றே
• என்னாணை என்மகனே இரண்டில்லை ஆங்கே
• செவ்விடத்தே அருளொடுசேர்த் திரண்டெனக்கண் டறிநீ
• திகைப்படையேல் என்றெனக்குச் செப்பியசற் குருவே
• அவ்விடத்தே உவ்விடத்தே அமர்ந்ததுபோல் காட்டி
• அங்குமிங்கும் அப்புறமும் எங்குநிறை பொருளே
• ஒவ்விடச்சிற் சபைஇடத்தும் பொற்சபையின் இடத்தும்
• ஓங்குநடத் தரசேஎன் உரையும்அணிந் தருளே
• அருள் விளக்க மாலை.

क्रिया भक्ति  (kriyā bhakti – rules of worship)

Interestingly, from a ritualistic perspective of worship,  வள்ளலார் (vaLLalaar) also provides best practices of நித்திய கர்மானுஷ்டான விதி (nithya karma anushtaana vidhi - regular ceremonial rules) including the following..."நித்திய கர்மானுஷ்டானம் முடித்துக்கொண்டு, தத்துவத்திரய மந்திரத்தால் ஆசமித்து, ஹ’ருதயத்தால் தொடுமிடந் தொட்டு, பஞ்சாக்ஷரத் தியானஞ் செய்து, கணபதியைப் பீடத்தை விட்டு அபிஷேகஸ்தான பாத்திரத்தி லெழுந்தருளப் பண்ணி, பீடத்தைச் சுத்தி செய்து, திருமஞ்சனஞ் செய்ய வைத்திருக்கின்ற தீர்த்த கும்பத்தைக் கந்த புஷ்பங்களால் சூழவும் "சிவாய நம, கவசாய நம" என்று சார்த்தி, பின்பு பஞ்சாக்ஷரத்தால் பதினொரு விசை அர்ச்சித்து, அஸ்திராய படு வென்று மணியசைத்து, அஸ்திராய நம வென்று அர்க்கிய வட்டகையில் ஜலம் பூரித்து, பிரணவத்தா லேழு விசை கந்தாதிகளால் அர்ச்சித்து, பின்பு கணேசருக்கு ஆசன மூர்த்தி மந்திரத்தால் புஷ்பஞ்சாத்தி, தேவாரம், திருவாசகம் முதலியவைகளோதி அபிடேகஞ் செய்தல்...."

Note: Demystifying some of our misconceptions: 

1.     Next some of us reject the importance given by the saint to the performance of religious rituals and best practices defined in the orthodox schools of वैदीक शास्त्र (vaidīka śāstra – Vedic scriptures) & आगमिक तान्त्रिक शास्त्र (āgamika / tāntrika śāstra – agamic / tantric scriptures), which are prescribed as preparatory techniques for self-cleansing, tuning and self-disciplining. Some of us consider such rituals as mere superstitious, waste of time. However, the saint himself has prescribed similar set of protocols for performing rituals at சத்திய ஞானசபை (saththiya Gnaana sabai) and other establishments. The following prose preaching are testimony for the same: அனுஷ்டான விதி (anushtaana vidhi - protocols for worshiping), கணபதி பூஜா விதி (gaNapathi pUjaa vidhi - protocols for Ganesh wporship), செவ்வாய்க்கிழமை விரத முறை (sevvaai kizhamai viradha muRai - guideliness for tuesday austerities), நித்திய கரும விதி (niththiya karuma vidhi - daily ritual duties) etc.

ஆலய வழிபாடு (aalaya vazhipaadu - temple worship)

Besides, similar to his predecessors, வள்ளலார் (vaLLalaar) also had pilgrimage (visits to temples) as an integral part of his lifestyle. He is known to have visited and worshipped at various temples including the following: திருவான்மியூர்(thiruvaaanmiyur),   திருவொற்றியூர் (thiruvoRRiyUr), திருத்தணி (thiruththaNi), சிதம்பரம் (chidhambaram), ·      கந்தகோட்டம்(kandhakOttam) etc.  In fact, he has been very explicit in highlighting the தல பெருமை (thala perumai – glory of the shrine) of many temples including திருவாலங்காடு (thiruvaalaangaadu). Moreover, the saint also has glorified almost 265 out of the 275 தேவார பாடல் பெற்ற சைவ திருதலங்கள் (thEvaara pdal peRRa saiva thiruthalangaL) in  a single பதிகம் (padhigam - decad) titled விண்ணப்பக் கலிவெண்பா (viNNappak kalivenbaa) which begins thus: 

அவ்வவ் விடைவந் தகற்றி அருள்தரலால் 

எவ்வெவ் விடையூறும் எய்தலிலம் - தெவ்வர்தமைக் 

கன்றுமத மாமுகமுங் கண்மூன்றுங் கொண்டிருந்த 

தொன்றதுநம் முள்ள முறைந்து

சொற்பெறுமெய்ஞ் ஞானச் சுயஞ்சோதி யாந்தில்லைச் 

சிற்சபையில் வாழ்தலைமைத் தெய்வமே - நற்சிவையாந் 

தாயி னுலகனைத்துந் தாங்குந் திருப்புலியூர்க் 

கோயி லமர்ந்தகுணக் குன்றமே - மாயமிகும்

வாட்களமுற் றாங்குவிழி மாதர்மய லற்றவர்சூழ் 

வேட்களமுற் றோங்கும் விழுப்பொருளே - வாழ்க்கைமனை

நல்வாயி லெங்கு நவமணிக்குன் றோங்குதிரு 

நெல்வாயி னின்றொளிரு நீளொளியே - செல்வாய்த் 
விண்ணப்பக் கலிவெண்பா

...   

 The saint also had endorsed the spiritual significance of புர ஆலய வழிப்பாடு (pura aalaya vazhippadu – outer temple worship), as he recognized அண்டமே பிண்டம் பிண்டமே அண்டம் (aNdamE piNdam piNdamE aNdam); In other words, he echoed the ancient law of fractal correspondence- – as above, so below; i.e., the பிண்டம் (piNdam - microcosm) is the fractal replica of the அண்டம் (aNdam – macrocosm). Hence, the outer temple is designed to model the inner temple. Again, to quote from his famous prose discourse titled "சுப்பிரமணியம் (subbiramaNiyam)" wherein the saint explains the correspondence thus: “பிண்டத்தில் இவ்வண்ணமாக இருக்க, அண்டத்தில் இவற்றிற்கு ஊர், ஆலயம், மூர்த்தி, செய்கை முதலியன உண்டாவானேன்? ஆன்மாக்கள் புண்ணிய பாவ கருமங்களால் பேதப்பட்டு, மந்தம் மந்ததரம் ராஜசம் தாமசம் கருமம் முதலிய வேறுபாடுகளால் அனாதி தொடங்கி இன்றளவில் - உயிர்த்திரள் ஒன்றானாலும் - கரணக் கூட்டுறவால் வெவ்வேறு தன்மையாய் விளங்குகின்றன. ஆதலால் மாகருணையுடைய கிருபாநிதியாகிய சிவபெருமான் திருவருளை அங்கையிற் கனியெனவுணர்ந்த அனாதி நித்திய முத்த சித்தராகிய ஈசுவரதத்துவ புவனானுபவ ஈசுவரனால், நாம் உய்யும்பொருட்டு உலகத்தின்கண், பாச நூல் பசுநூல்2 அனுபவ நூல்3 என்னும் புராண வேத ஆகம உபநிஷத்துக்கள் உண்டு பண்ணப்பட்டிருக்கின்றன. அவற்றின் வாயிலாகக் கர்மகாண்டம், பத்திகாண்டம், உபாசனா காண்டம், தந்திரகலை, மந்திரகலை, உபதேசகலை முதலிய பேதங்களும், இவற்றிற்கு முக்கியமான ஆசாரம், வருணம், ஆசிரமம் முதலியவைகளும், இவற்றிற்கு ஏதுவான சரியாதி நான்கும், இவற்றிற்கு அடைவாகிய சாலோகாதி நான்கும், இவற்றிற்கு மார்க்கமாகிய தத்துவம், புவனம், பதம், வர்னம், மந்திரம், கலை முதலியனவும் நிர்ணயித்து, பாவநாசத்திற்கு ஏதுவான அனசன சாந்திராயண முதலிய பிராயச் சித்தங்களை விதித்து, இவைகள் செய்வதற்கு யோக்கியமான நதி முதலியவற்றையும், அவற்றிற்கு அங்கமான - தத்துவானுபவங்களாகிய உண்மை நாமங்கள் கெடாதிருக்க - திருப்பெயர் முதலியவைகளை மூர்த்தி ஸ்தல முதலியவைகளுக்கு ஏற்படுத்தி வழங்கச் செய்தார்கள். …நமது சரீர இருதய ஸ்தானமே கோயிலாய், மாயாவிசித்திரமே மயிலாய், நாபியந்தமே பலிபீடமாய், உண்ணாவின் மேலந்தமே கொடி மரமாய், பஞ்சகோசங்களே பிராகாரமாய், முக்குணங்களே வில்வமரமாய், ஆன்ம தயையே தடாகமாய், வாயே வாசலாய், அனுபவ நிலையே கோபுரமாய் விதிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. ஞானிகள் கடவுளை எங்கும் உபாசிப்பார்கள் என்றும், யோகிகள் இருதயத்தில் உபாசிப்பார்கள் என்றும், கர்ம காண்டிகள் அக்கினியில் உபாசிப்பார்கள் என்றும், பத்தி காண்டிகள் விக்கிரகத்தில் உபாசிப்பார்கள் என்றும் விதித்திருக்கின்றது. அதற்கு ஒத்தவண்ணம் தத்துவ விசாரத்தையே ஆலயமாக்கினார்கள். ஆலயத்தில் விளங்கும் மூர்த்தியின்பால், பாசங்களில் செல்லும் ஆத்மாக்களை சிவபாசத்தில் பாசநூலைக்கொண்டு அழுத்தி, பசு நூலைக்கொண்டு(?) மேற்குறித்த தந்திர மந்திர கலைகளைக் குருமூலமாய் உபதேசகலையால் விளக்கி, காண்டத் திரயத்தால் நிலைக்கப்பண்ணி, பதிநூலால் அறிவைவிளக்கி, அனுபவநூலால் சமாதியைத் தெரிவித்திருக்கிறது. இவற்றைச் சீவர்கள் மறவாதிருக்க மானைக் காட்டி மானைப் பிடிப்பது போல், ஆலயத்தில் மூர்த்தியாகிய சண்முகப்பெருமானைத் தத்துவவுருவமென்று விளக்கிக் காட்ட, அர்ச்சக வுருவமான ஆசாரியன், நமது அறிவாகிய கர்ப்பூரத்தில், சுப்பிரமணிய உண்மையாகிய விளக்க மென்னும் பிரகாசத்தைக் கொண்டு, அசுத்த விஷய முதலிய எண்ணங்கள் நம்முடைய பொறிகட்குப் புலப்படாமலிருக்க, உண்மை நாதக்குறியாகிய மணியொலியுடனே தரிசிப்பிக்கச் செய்தும்; வேறு பராக்கன்றித் ததாகாரமாய் நிற்க, நமது தரத்திற்கொத்த உபசாரதியர்களால் வழிபடச் செய்தும் - தத்பல மடைய உத்தமர்கட்கு அன்னவினியோகம் செய்வது மார்க்கமென்று சித்தாந்தம் பண்ணினார்கள்” 

Note: Demystifying some of our misconceptions: 

Before proceeding further, let us try to quickly demystify some of the related misconceptions. Next, on the one extreme, some Hindus and temple goers, are under the impression that வள்ளலார் (vaLLalaar) disregarded the importance of திவ்ய தேசம் / தேவாலயம் (thivya dhEsam / dhEvaalayam - sacred space / temple) and hence are not ready to consecrate the saint’s विग्रह (vigraha - icon) similar to the சைவ நாயன்மார்கள் (saiva naayanmargal) and other saints.

Whereas on the other extreme, some of us, who claim to be சன்மார்கி (sanmārgi), fail to recognize the high respects and adoration given by the noble saints to Hindu temples as an important spiritual platform (medium), although the saint Himself has not only explicitly glorified, but has also personally derived highest inspirations and mystical experiences from many such sacred spaces. In fact, any honest study of his life history will help us understand that temples like சிதம்பரம் (chidambaram), திருவற்றியூர் (thiruvoRRiyUr), திருத்தணிகை (ththiruththaNigai), கந்தகோட்டம் (kandhakOttam) etc., were an integral part of the saint’s spiritual milestones. Moreover, inspired by the esoteric significance of the sacred சிதம்பரம் தில்லை நடராஜர் திருக்கோயில் (Chidambaram thillai nataraajar thirkkOyil), the saint himself established சத்திய ஞானசபை (saththiya Gnaana sabai) at வடலூர் (vadalUr) and even named it as உத்திர ஞான சிதம்பரம் (uththira gnaana chidambaram).

महा भावन (mahā bhāvanā – grand role playing)

Further, similar to the above mentioned saints, திரு வள்ளற்பெருமானார் (thiru vaLLaRperumaanaar) has beautifully registered different பக்தி பாவனைகள்(bakthi bhaavanaigaL – devotional emotions / feelings) through mystic role-playing relationships with God viz. Son, wife, disciple, friend etc. Typically, such experiences involve महा भावन (mahā bhāvanā – grand role playing) by the saint, as a beloved relative of God as testified in the वेद शास्त्र (veda śāstra)

अग्निम् मन्ये पितरम् अग्निम् आपिम्

अग्निम् भ्रातरं सदमित् सखायम्।

अग्नेर् अनीकं बृहतः सपर्य

दिवि शुकं यजतं सूरस्य॥
(
agnim manye pitaram agnim āpim

agnim bhrātaraṁ sadamit sakhāyam|

agner anīkaṁ bṛhataḥ saparya

divi śukaṁ yajataṁ sūrasya||

The Deity I deem my father, my Kinsman, my Brother, deem Him my friend forever.

I honor as the face of the great Deity,

The holy light of the Sun in the sky

ऋग् वेद  (ṛg veda)

)

In the above मन्त्र (mantra – hymn), the वेद ऋषि (veda ṛṣi – vedic seers), eulogizes अग्नि देव (agni deva – fire god) as next of their close kins. This मन्त्र (mantra – hymn) serves as a great testimony to the fact that such महा भावन (mahā bhāvanā – grand role playing) was integral to Hinduism right from the ancient Vedic times.This theme was further extended later to various पुराण देवत (purāṇa devata - purāṇic deities) as well. Please remember that, such महा भावना (mahā bhāvanā – grand role playing) is clear indication of the noble saint’s theological/religious ways of spiritual experiences.The kind of relation that develops between the जीवात्म (jīvātma -  individual soul) and his परमात्म (paramātma – divine soul), also referred to as between the shepherd and his sheep, can literally take one or more of the following forms based on the individual’s aptitude, attitude, and spiritual quotient: 

·         दास्य भाव (dāsya bhāva - servant of God attitude), 

·         पुत्र / शान्त भाव (putra / śānta bhāva – child of God attitude), 

·         साख्य भाव (sākhya bhāva -friend of God attitude), 

·         शिष्य भाव (śiṣya bhāva – student of God attitude), 

·         मधुर / कान्त भाव (madhura / kānta bhāva - fiancee of God attitude).

Not surprisingly, திரு வள்ளற்பெருமானார் (thiru vaLLaRperumaanaar) has lived through most of these பக்தி பாவனைகள் (bakthi bhaavanaigaL – devotional emotions / feelings), as part of his mystical experiences and this is testified by himself at many places in his திருவருட்பா (thiruvarutpaa). For example, even in his அருட்பெருஞ்சோதி அகவல் (arutperunjOthi agaval), the saint relates to God as his குரு (guru- preceptor), தாய் (thaai - mother), தந்தை (thandhai - father), நட்பு (natppu - friend), துணை (thuNai - companion), கணவர்/காதலன் (kaNavar/kaadhalan), மருந்து/மருத்துவன் (marundhu/maruthuvan) etc.

சத்புத்திர பாவம் (satputra baavam) is an integral part of திருவருட்பிரகாச இராமலிங்க வள்ளலார்(thiruvarutpirakaasa iraamalinga vaLLalaar) as well, as testified by him in various parts of his magnum opus திருவருட்பா (thiruvarutpa). In fact,according to scholars and subject matter experts like  there are more than 170 occurrences in திருவருட்பா (thiruvarutpa) where the saint refers to God as his  parent; out of which in 96 occurrences he refers to God as his Father and remaining as Mother. Again, just as how in the life of திருஞானசம்பந்தர் (thiruGnaanasambandhar), this saint’s hunger was also quenched directly by Mother Goddess வடிவுடை அம்மன் (vadiyudai amman)  - अर्चावधार देवी (arcāvadhāra devī) Herself at the sacred திருவொற்றியூர் (thiruvoRRiyUr) temple, as testified by the saint in his அருள்விளக்க மாலை (aruL vilakka maalai): 

• தெற்றியிலே நான்பசித்துப் படுத்திளைத்த தருணம்
• திருஅமுதோர் திருக்கரத்தே திகழ்வள்ளத் தெடுத்தே
• ஒற்றியிற்போய்ப் பசித்தனையோ என்றெனையங் கெழுப்பி
• உவந்துகொடுத் தருளியஎன் உயிர்க்கினிதாந் தாயே
• பற்றியஎன் பற்றனைத்தும் தன்அடிப்பற் றாகப்
• பரிந்தருளி எனைஈன்ற பண்புடைஎந் தாயே
• பெற்றியுளார் சுற்றிநின்று போற்றமணிப் பொதுவில்
• பெருநடஞ்செய் அரசேஎன் பிதற்றும்உவந் தருளே.
• அருள்விளக்க மாலை

Moreover, his mystical outpourings in சத்புத்திர பாவம் (satputra baavam) is explicitly found in decads like பிள்ளைச்சிறு விண்ணப்பம் (piLLaichsiRu viNNappam), பிள்ளைப்பெரு விண்ணப்பம் (piLLaip peru viNNappam) etc. For example, in this heart touching verses, the saint makes a very emotional request to God who is not only his father but is also his mother, to graciously forgive all his lapses

• தடித்தஓர் மகனைத் தந்தைஈண் டடித்தால் தாயுடன் அணைப்பள்தாய் அடித்தால்
• பிடித்தொரு தந்தை அணைப்பன்இங் கெனக்குப் பேசிய தந்தையும் தாயும்
• பொடித்திரு மேனி அம்பலத் தாடும் புனிதநீ ஆதலால் என்னை
• அடித்தது போதும் அணைத்திடல் வேண்டும் அம்மைஅப் பாஇனிஆற்றேன்.
• பிள்ளைச்சிறு விண்ணப்பம் 

Interestingly, the saint himself has expressed his mystical experiences in the same सह मार्ग (saha mārga - path of companionship) i.e., having God as his good friend as: 

அன்பினிற் கலந்தென தறிவினிற் பயின்றே
இன்பினி லளைந்தவென் னின்னுயிர் நட்பே

நான்புரி வனவெலாந் தான்புரிந் தெனக்கே
வான்பத மளிக்க வாய்த்தநன் னட்பே

உள்ளமு முணர்ச்சியு முயிருங் கலந்துகொண்
டெள்ளுறு நெய்யிலென் னுள்ளுறு நட்பே

செற்றமுந் தீமையுந் தீர்த்துநான் செய்த
குற்றமுங் குணமாக் கொண்டவென் னட்பே

குணங்குறி முதலிய குறித்திடா தெனையே
அணங்கறக் கலந்த அன்புடை நட்பே

பிணக்கும் பேதமும் பேயுல கோர்புகல்
கணக்குந் தீர்த்தெனைக் கலந்தநன் னட்பே

சவலைநெஞ் சகத்தின் றளர்ச்சியு மச்சமும்
கவலையுந் தவிர்த்தெனைக் கலந்தநன் னட்பே
அருட்பெருஞ்ஜோதி அகவல்

Similar to மாணிக்கவாசகர் (maaNikkavaasagar), the revered mystic saint –poet  திரு வள்ளற்பெருமானார் (thiru vaLLaRperumaanaar) sung several பதிகங்கள் (padhigangaL - decads) highlighting his own bridal mystic experiences in his magnum opus masterpiece திருவருட்பா (thiru arutpaa). In fact, according to Vanmikinadhan, almost 23 பதிகங்கள் (padhigangaL - decads) in this sacred text, are pregnant with such bridal themes including 

• திரு உலாப்பேறு (thiru ulaappERu), 
• திருவுலா வியப்பு  (thiru vulaa viyappu)
• திருவுலாத் திறம்  (thiruvuLaaththiRam)
• இரங்கன் மாலை  (irangan maalai) ,
• காதல் மாட்சி (kaadhal maalai), 
•  நாரையும் கிளியும் நாட்டுறு தூது (naaraiyum kiLiyum naatturu thUdhu)
• இன்ப மாலை  (inba maalai)   ,
• இன்பக் கிளவி (inbak kiLavi)
• இன்பப் புகழ்ச்சி(inbap pugazhchchi), 
• இங்கித மாலை  (ingidha maalai)

Take for example, the decad titled திரு உலாப்பேறு(thiru ulaappERu), the saint on witnessing the திருவீதி ஊர்வலம்(thiru vIdhu Urvalam) of Lord  தியாகராஜர் (thiagaraajar) who is the शिव अर्चावधार मूर्ति (śiva arcāvadhāra mūrti – iconic incarnation of Shiva), at the sacred shrine  திருவொற்றியூர் (thiruvoRRiyUr). Again, the revered saint poet  in his mystic ecstasy of मधुर भाव (madhura bhāva - fiancee of God) sings the following decad titled இங்கித மாலை (ingidha maalai), composed in love of Lord தியாகராஜர் (thiagaraajar) – the अर्चावधार विग्रह मूर्ति (arcāvadhāra vigraha mūrti – iconic incarnation)  at  திருவொற்றியூர் (thiruvoRRiyUr)

மடையிற் கயல்பா யொற்றிநகர் வள்ள லாகு மிவர்தமைநா
னடையிற் கனிவாற் பணியென்றே யருளீ ருரியீ ருடையென்றேன்
கடையிற் படுமோர் பணியென்றே கருதி யுரைத்தே மென்றுரைத்தென்
னிடையிற் கலையை யுரிகின்றா ரிதுதான் சேடி யென்னேடீ

...

கோமாற் கருளுந் திருவொற்றிக் கோயி லுடையா ரிவரைமத
மாமாற் றியநீ ரேகலவி மகிழ்ந்தின் றடியேன் மனையினிடைத்
தாமாற் றிடக்கொண் டேகுமென்றேன் றாவென் றார்தந் தாலென்னை
யேமாற் றினையே யென்கின்றா ரிதுதான் சேடி யென்னேடீ
இங்கித மாலை

Before proceeding further, it is my duty to bring to your notice that, there are deeper spiritual meanings hidden behind these seemingly vulgar language. After all, the saint திரு வள்ளற்பெருமானார் (thiru vaLLaRperumaanaar) is one of the noblest of saints who has transcended all kinds of sensual and materialistic pleasures or lusts. His ascetic life itself is a testimony for the same. Moreover, he very clearly testifies himself it at multiple places in his magnum opus திருவருட்பா (thiru arutpa). For example, even from a very பாலுன் குழவிப்பருவம் (paalun kuzhavip paruvam -  infantile/ breast feeding age), this noble saint expressed an aversion for even the very act of mother’s milk sucking as testified by him in the following verses from பிள்ளைச்சிறு விண்ணப்பம் (piLLaich chiru vinappam)

• இன்னுமிங் கெனைநீ மடந்தையர் முயக்கில் எய்துவித் திடுதியேல் அதுவுன்
• தன்னுளப் புணர்ப்பிங் கெனக்கொரு சிறிதும் சம்மதம் அன்றுநான் இதனைப்
• பன்னுவ தென்னே இதில்அரு வருப்புப் பால்உணும் காலையே உளதால்
• மன்னும்அம் பலத்தே நடம்புரி வோய்என் மதிப்பெலாம் திருவடி மலர்க்கே
• பிள்ளைச்சிறு விண்ணப்பம்

 In the following chart I have listed the different பக்தி பாவனைகள் (bakthi bhaavanaigaL – devotional emotions / feelings) of  mystical trance experienced by the saint திரு வள்ளற்பெருமானார் (thiru vaLLaRperumaanaar)  

In fact, திருவருட்பிரகாச இராமலிங்க வள்ளலார்(thiruvarutpirakaasa iraamalinga vaLLalaar) claims that in whatever form he conceives God, he was blessed in that form by God

எப்படி யெண்ணிய தென்கருத் திங்கெனக்

கப்படி யருளிய வருட்பெருஞ் ஜோதி

(

eppadi eNNiyadhu enkaruththu ingu enakku

appadi aRuLiya arutperunjOthi

The Boundless Benevolent Jothi has bestowed whatever my mind conceived here.

)
அருட்பெருஞ்ஜோதி அகவல்

 Amongst all these relationship, the most cherished relationships are मधुर / कान्त भाव (madhura / kānta bhāva - fiancee of God attitude) & पुत्र / शान्त भाव (putra / śānta bhāva – child of God attitude).  Moreover, the saint has been very verbose in beautifully describing the திருமேனி அழகு (thirumEni azhagu – beauty of the Divine form). For example, in the following verses, the saint in his mystic trance gives a very beautiful narration of his mystic vision of Lord முருகன் (murugan) at the sacred shrine ofதிருத்தணி (thiruththaNi)

சீர்கொண்ட தெய்வ வதனங்கள் ஆறும் திகழ்கடப்பந்

தார்கொண்ட பன்னிரு தோள்களும் தாமரைத் தாள்களும்ஓர்

கூர்கொண்ட வேலும் மயிலும்நற் கோழிக் கொடியும்அருட்

கார்கொண்ட வண்மைத் தணிகா சலமும்என் கண்ணுற்றதே
பிரார்த்தனை மாலை

    

Mystical experiences of पर भक्ति  (para bhakt) 

So far, I was discussing வள்ளலார் (vaLLalaar) from the perspective of his இறைபுகழ் இயம்பல் (iRaipugazh iyambal – eulogy on God’s Glory).  Now, let us briefly discuss the आत्मशुद्धि (ātmaśuddhi – soul cleansing) aspects in his devotional mysticism. In this regard the saint provides one of the best soul kindling and ego-crushing accounts of the pilgrim’s progress through the Dark night of the soul, in terms of the three pronged steps of the purgative, illuminative & the unitive ways of inner spiritual voyage, similar to the bone melting mystic poetry of வான்கலந்த மாணிக்கவாசகரின் திருவாசகம் (vaankalandha maanikkavaasagarin thiruvaasagam),தாயுமானவர் பாடல்கள் (thaayumaanavar paadalgaL), ஸ்ரீ பரமபத சோபானம் (paramapadha sOpaanam),  Sufi poets,  Christian mystics like St. John of the cross etc.  Sri Vanmikinathan in his famous masterpiece “Pathway to God Trod by Saint Ramalingar” discusses at length on this subject. The author very beautifully traces the “the footsteps of the Swamikal as he makes his way to the Godhead through these three sections of the Pathway, the first of which is painful and dolorous, the second a strange mixture of sorrow and joy, sorrow being replaced by joy as ignorance is slowly replaced by illumination, and the last a section of sheer delight, of mounting bliss”.

श्री वेदान्त देस्काचार्य (śrī vedānta deskācārya), one of the foremost परमाचार्य (paramācārya – chief preceptor) in the श्री वैष्णव संप्रदाय (śrī vaiṣṇava saṁpradāya), for example, identifies the following नव आवरणम् (nava āvaraṇam - nine steps), that one needs to ascend in order to attain the final मोक्ष (mokṣa - liberation) typically in the भक्ति मार्ग (bhakti mārga – path of devotion) viz.: नव आवरणम् (nava āvaraṇam - nine steps): विवेक (viveka – discrimination), निर्वेद (nirveda - self-deprecation or revulsion), विरक्ति (virakti – disinterest), भीति (bhīti - fear), प्रशाद हेतु (prasāda hetu), उत्क्रमण पर्व (utkramaṇa – suicide), अर्चिरादि पर्वम् (arcirādi parvam – path of light) &  प्राप्ति (prāpti – accomplishment / emancipation). Interestingly, the mystique saint in வள்ளலார் (vaLLalaar) as part of his "Dark night of the Soul", has gone through almost all of them. 
Here are few random examples from his mystic poetries. For example, the saint's account of  निर्वेद (nirveda - self-deprecation or revulsion) is very beautifully reflected by the saint in the following extracts from verses occuring in the prose section titled மனு முறை கண்ட வாசகம் thus: 

நல்லோர் மனத்தை நடுங்கச் செய்தேனோ!

வலிய வழக்கிட்டு மானங் கெடுத்தேனோ!

தானங் கொடுப்போரைத் தடுத்து நின்றேனோ!

கலந்த சினேகரைக் கலகஞ் செய்தேனோ!

மனமொத்த நட்புக்கு வஞ்சகஞ் செய்தேனோ!

குடிவரி யுயர்த்திக் கொள்ளை கொண்டேனோ!

ஏழைகள் வயிறு எரியச் செய்தேனோ!

தருமம் பாராது தண்டஞ் செய்தேனோ!

மண்ணோரம் பேசி வாழ் வழித்தேனோ!

உயிர்க்கொலை செய்வோர்க்க உபகாரஞ் செய்தேனோ!

களவு செய்வோர்க்கு உளவு சொன்னேனோ!

பொருளை இச்சித்துப் பொய் சொன்னேனோ!

ஆசைகாட்டி மோசஞ் செய்தேனோ!

வரவுபோக்கொழிய வழியடைத்தேனோ!

வேலையிட்டுக் கூலி குறைத்தேனோ!

பசித்தோர் முகத்தைப் பாராதிருந்தேனோ!

இரப்போர்க்குப் பிச்சை இல்லை யென்றேனோ!

கோள்சொல்லிக் குடும்பங் குலைத்தேனோ!

நட்டாற்றிற் கையை நழுவ விட்டேனோ!

கலங்கியொளித்தோரைக் காட்டிக் கொடுத்தேனோ!

கற்பழிந்தவளைக் கலந்திருந்தேனோ!

காவல்கொண்டிருந்த கன்னியை அழித்தேனோ!

கணவன்வழி நிற்போரைக் கற்பழித்தேனோ!

கருப்பமழித்துக் களித்திருந்தேனோ!

குருவை வணங்கக் கூசி நின்றேனோ!

குருவின் காணிக்கை கொடுக்க மறந்தேனோ!

கற்றவர் தம்மைக் கடுகடுத்தேனோ!

பெரியோர் பாட்டிற் பிழை சொன்னேனோ!

பக்ஷயைக் கூண்டில் பதைக்க அடைத்தேனோ!

கன்றுக்குப்பாலுட்டாது கட்டி வைத்தேனோ!

ஊன்சுவையுண்டு உடல் வளர்த்தேனோ!

கல்லும் நெல்லும் கலந்து விற்றேனோ!

அன்புடையவர்க்குத் துன்பஞ் செய்தேனோ!

குடிக்கின்ற நீருள்ள குளந்துர்த்தேனோ!

வெய்யிலுக் கொதுங்கும் விருக்ஷ மழித்தேனோ!

பகைகொண்டு அயலோர் பயிரழித்தேனோ!

பொதுமண்டபத்தைப் போயிடித்தேனோ!

ஆலயக் கதவை அடைத்து வைத்தேனோ!

சிவனடியாரைச் சீறிவைதேனோ!

தவஞ் செய்வோரைத் தாழ்வு சொன்னேனோ!

சுத்த ஞானிகளைத் துஷணஞ் செய்தேனோ!

தந்தை தாய் மொழியைத் தள்ளி நடந்தேனோ!

தெய்வமிகழ்ந்து செருக்கடைந்தேனோ!

என்ன பாவம் செய்தேனோ! இன்ன தென்றறியேனே!

என்ன பாவம் செய்தேனோ! என்ன பாவம் செய்தேனோ!

என்ன பாவம் செய்தேனோ!என்ன பாவம் செய்தேனோ!
-மனு முறை கண்ட வாசகம் 

Again,  his विरक्ति (virakti – disinterest) is beautifully expressed by the saint in the following verses: 

செறிவதில் மனத்தேன் காசிலே ஆசை செய்திலேன் இந்தநாள் அன்றி
அறிவதில் லாத சிறுபரு வத்தும் அடுத்தவர் கொடுத்தகா சவர்மேல்
எறிவதும் மேட்டில் எறிந்தும் எனக்குள் இருக்கின்ற நீ அறிந் ததுவே
பிறிவதில் லாநின் அருட்பெரும் பொருளைப் பெற்றனன் பேசுவ தென்னே.

பணத்திலே சிறிதும் ஆசைஒன் றிலைநான் படைத்தஅப் பணங்களைப்பலகால்
கிணற்றிலே எறிந்தேன் குளத்திலும் எறிந்தேன் கேணியில் எறிந்தனன் எந்தாய்
குணத்திலே நீதான் கொடுக்கின்ற பொருளை எறிகலேன் கொடுக்கின்றேன் பிறர்க்கே
கணத்திலே எல்லாம் காட்டும்நின் அருளைக் கண்டனன் இனிச்சொல்வ தென்னே. 

கிளைத்தஇவ் வுடம்பில் ஆசைஎள் ளளவும் கிளைத்திலேன் பசிஅற உணவு
திளைத்திடுந் தோறும் வெறுப்பொடும் உண்டேன் இன்றுமே வெறுப்பில்உண் கின்றேன்
தளைத்திடு முடைஊன்உடம்பொருசிறிதும்தடித்திடநினைத்திலேன் இன்றும்

இளைத்திட விழைகின் றேன்இது நான்தான் இயம்பல்என்நீ அறிந்ததுவே.

• பிள்ளைச்சிறு விண்ணப்பம்

.

Again, in பிள்ளைப் பெரு விண்ணப்பம் (piLLaip peru viNNappam), the mystic poet-saint refers to spiritual aspects भीति (bhīti - fear), in his magnum opus masterpiece as follows   

  காக்கைகள் கூவக் கலங்கினேன் பருந்தின் கடுங்குரல்கேட்டுளங்குலைந்தேன்

தாக்கிய ஆந்தை குரல்செயப் பயந்தேன் சாக்குரல் பறவையால் தளர்ந்தேன்
வீக்கிய வேறு கொடுஞ்சகு னஞ்செய் வீக்களால் மயங்கினேன் விடத்தில்
ஊக்கிய பாம்பைக் கண்டபோ துள்ளம் ஒடுங்கினேன் நடுங்கினேன் எந்தாய்

வேறுபல் விடஞ்செய் உயிர்களைக் கண்டு வெருவினேன் வெய்யநாய்க் குழுவின்
சீரிய குரலோ டழுகுரல் கேட்டுத் தியங்கினேன் மற்றைவெஞ் சகுனக்
கூறதாம் விலங்கு பறவைஊர் வனவெங் கோள்செயும்211 ஆடவர் மடவார்
ஊறுசெய்கொடுஞ்சொல் இவைக்கெலாம்உள்ளம்உயங்கினேன்மயங்கினேன்எந்தாய்
பிள்ளைப் பெரு விண்ணப்பம்
.

Next,  when it comes to the attitude of प्रसाद हेतु (prasāda hetu -  purpose), the noble saint sings thus: 

மருந்தறியேன் மணிஅறியேன் மந்திரம்ஒன் றறியேன்

மதிஅறியேன் விதிஅறியேன் வாழ்க்கைநிலை அறியேன்

திருந்தறியேன் திருவருளின் செயலறியேன் அறந்தான்

செய்தறியேன் மனமடங்கும் திறத்தினில்ஓர் இடத்தே

இருந்தறியேன் அறிந்தோரை ஏத்திடவும் அறியேன்

எந்தைபிரான் மணிமன்றம் எய்தஅறி வேனோ

இருந்ததிசை சொலஅறியேன் எங்ஙனம்நான் புகுவேன்

யார்க்குரைப்பேன் என்னசெய்வேன் ஏதும்அறிந் திலனே
முறையீடு

இராமலிங்க வள்ளலார் (iraamalinga vaLLalaar)  had his earliest mystic visions of God when he was hardly 5 months old, when his parents had taken him to the சிதம்பரம் தில்லை நடராஜர் கோவில் (sidhambaram thillai nataraajar kOyil) - Citambaram Thilllai Natarajar temple) when he had the mystic vision of பரமசிவன் (paramasivan), which he himself recollects at a later age and sings thus:

தாய்முதலோ ரொடுசிறிய பருவமதில் தில்லைத்

தலத்திடையே திரைதூக்கத் தரிசித்த போது

வேய்வகைமேல் காட்டாதே என்றனக்கே எல்லாம்

வெளியாகக் காட்டியஎன் மெய்உறவாம் பொருளே

காய்வகைஇல் லாதுளத்தே கனிந்தநறுங் கனியே

கனவிடத்தும் நனவிடத்தும் எனைப்பிரியாக் களிப்பே

தூய்வகையோர் போற்றமணி மன்றில்நடம் புரியும்

சோதிநடத் தரசேஎன் சொல்லும்அணிந் தருளே.
அருள்விளக்க மாலை

Subsequent to this experience, in several other instances, the saint had mystical experiences of direct visions of God. This includes the दर्शन् (darśan – vision) of திருத்தனிகை முருகன்(thiruththanigai murugan) who appeared on the mirror in his room, as well as the दर्शन् (darśan – vision) of வடிவுடை அம்மன் (vadivudai amman), the Divine consort of lord பரமசிவன்  (paramasivan) at திருவொற்றியூர் (thiruvoRRiYUr), who came to his house verandah and offered him food in the guise of his sister-in-law.  Again, in the following verses, the saint very beautifully expresses his ecstatic experience of his  Divine Vision of his beloved God.

அறிந்தானை அறிவறிவுக் கறிவா னானை
அருட்பெருஞ்சோ தியினானை அடியேன் அன்பில்
செறிந்தானை எல்லாஞ்செய் வல்ல சித்தாய்ச்
சிறந்தானைச் சிறுநெறியில் சென்றார் தம்மைப்
பிறிந்தானை என்னுளத்தில் கலந்து கொண்ட
பிரியமுள பெருமானைப் பிறவி தன்னை
எறிந்தானை எனைஎறியா தெடுத்தாண் டானை
எம்மானைக் கண்டுகளித் திருக்கின் றேனே.

...

அகத்தானைப் புறத்தானை அணுவா னானை 
அணுவினுக்குள் அணுவானை அதனுள் ளானை 
மகத்தானை மகத்தினும்ஓர் மகத்தா னானை 
மாமகத்தாய் இருந்தானை வயங்கா நின்ற 
சகத்தானை அண்டமெலாம் தானா னானைத் 
தனிஅருளாம் பெருங்கருணைத் தாயா னானை 
இகத்தானைப் பரத்தானைப் பொதுவில் ஆடும் 
எம்மானைக் கண்டுகளித் திருக்கின் றேனே.
காட்சிக் களிப்பு
-

Finally, before proceeding further, I would like quote here the following verses, as further evidence of his experiences of mystic vision

• அருளரசை அருட்குருவை அருட்பெருஞ் சோதியைஎன்
• அம்மையைஎன் அப்பனைஎன் ஆண்டவனை அமுதைத்
• தெருளுறும்என் உயிரைஎன்றன் உயிர்க்குயிரை எல்லாம்
• செய்யவல்ல தனித்தலைமைச் சித்தசிகா மணியை
• மருவுபெரு வாழ்வைஎல்லா வாழ்வும்எனக் களித்த
• வாழ்முதலை மருந்தினைமா மணியைஎன்கண் மணியைக்
• கருணைநடம் புரிகின்ற கனகசபா பதியைக்
• கண்டுகொண்டேன் கனிந்துகொண்டேன் கலந்துகொண்டேன் களித்தே.
• கண்டேன் கனிந்தேன் கலந்தேன் எனல்
•